Εικόνες βροχής.

Με κοιτάζει με δισταγμό  η κυρία με την μαντήλα. Τσαντόρ τα λένε ,αλλά πως να της το πω?
Θέλω οπωσδήποτε να μου φτιάξει ενα ωραίο κόμπο για το μενταγιόν  μου. θα θελα βέβαια ,
αν μπορούσε , να κάνει κάτι και για  το μικρό κόμπο που εχω στο λαιμό μου που εδω και
μέρες  με ταλαιπωρεί  αλλά αμφιβάλω αν μπορεί να κάνει κάτι .Ισως αν της το ζητούσα

επίμονα .Αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Αντι για αυτό την  ρωταω αν χορεύει , μου
απαντάει "τι εννοείτε αν χορεύω" λεω "Ταγκό.Θέλετε να χορέψουμε ενα ταγκό?"Με κοιτάζει
σαστισμένη  "Ξέρετε , μου λέει  , δεν επιτρέπεται. Εδω είναι μαγαζί " Της χαμογελάω
γλυκά , αν και θα πρέπε να την αρπάξω  και να της μάθω τα βήματα. Είμαι σίγουρος πως

δεν θα αντιδρούσε .Αλλωστε τι ψυχή εχει ενα ταγκό? Για την μουσουλμάνα μου  βέβαια
φαίνεται πως εχει,  και ετσι υποχωρώ. Αλλωστε πρέπει να  μου φτιάξει τον κόμπο .Αφού
δεν μπορεί να κάνει  κάτι  για τον εσωτερικό ας κάνει για τον εξωτερικό .Ασε που θα μπερδευτεί
αν αρχίζει να σκαλίζει το λαιμό μου. Πόσα "ωωωω" παράταιρα  θα μπορούσαν  να την
τυφλώσουν. Πόσα "ωχ" αδέσποτα θα την εκαναν  να  βασανίζεται ακόμη και στον
υπνο της. Οχι , δεν πρέπει επ `ουδενι να την υποβάλω  σε μια τέτοια δοκιμάσια.

Βέβαια θα μπορούσε την στιγμή  που θα μου σκάλιζε τον λαιμό να σκαρφάλωναν
στο μαγούλο της  κάποιοι ραφινάτοι στίχοι  οπως "κάτι χρυσό στέλνει το κρύο , ενα
βραχιόλι , ασφαλώς για συμφιλίωση.  κι αν εσπασε κάτι πολύτιμο θα το γιορτάσουμε
με δάκρυα. Φορεσε το". Κι αν εβαζε τα κλάματα? Ααα στα σίγουρα θα ηταν κλάματα
πλουμιστά , παραδεισένια. Προτιμώ  να την αφήσω να μου μετρήσει  το υψος του κόμπου

για το  μενταγιόν μου.Πρέπει να είναι ευανάγνωστο στα βλέμματα.Πρέπει να ξέρουν
ολοι ποιός το κέντησε. Η ωραία μουσουλμάνα μου  το ξέρει σίγουρα .Με ρωταει
αν ειναι εντάξει το υψος.Ασφαλώς κι είναι ενταξει. Δεν θα σου φέρω αντίρρηση
με τέτοιο κατακλυσμό. Θέλω να βασιστώ αλλωστε στην - ετσι θέλω να πιστεύω-
εμφυτη καλοσύνη σου. Μην κοιτάς  που δυσπιστώ με ολους και με ολα  , απο
αντίδραση το κάνω .Για να την σπάσω στους ενδοτικούς της καλοσύνης.

Είναι πολλοί αλλωστε. Αν αντέχεις τους βλέπεις. Αν δεν αντέχεις  , καλύπτεις
με τσαντόρ ολες σου τις σκέψεις , για να μην παγώσουν απο την δυσπιστία
των περαστικών. Αλλά ετσι κι αλλιώς " υπάρχει ενα παρελθόν  ο τόπος  που
αναπαυονται οι ζωντανοί".Δεν είναι ολοι καλοί .Δεν είναι ολοι κακοί.
Δεν είναι ωρα ομως για αναμετρήσεις. Μπορεί να είναι ωρα για τριανταφυλλα.

Αν είχα μερικά θα βάπτιζα τα απαλα χέρια αυτής της μουσουλμάνας.Αλλα δεν
εχω.Εχω ομως χρήματα. Οχι πολλά , αλλά εχω. Μπορώ να πληρώσω το αντίτιμο
του κορδονιού. Με ξεκρεμάει και μου το δίνει στα χέρια "Τι σου χρωστάω καλή μου
γυναίκα? την ρωτάω. "Οτι θες εσυ " μου απαντάει , και σαν απάντηση  ο κατακλυσμός
εξω δυναμωνει.Ισως τελικά να ηρθε η ωρα για τα τριαντάφυλλα , αλλα που τα βρίσκεις
με τέτοιο χαλασμό εσυ  μου λες?

Καμιά φορά περπατώντας.

Περπατάω  στους φρεσκοστολισμένους χριστουγεννιάτικους  δρόμους.Έχει πλάκα να περπατάς
στους δρόμους που δεν μεγάλωσες. Στους δρόμους που ποτέ δεν πρόκειται να διηγηθούν σωστά
την ιστορία σου (η μπορούν και γω αυταπατώμαι?) Αλλά μπορεί και να μπορούν . Ο ξυπόλυτος
κύριος  που τρώει μέσα από τα σκουπίδια ,και που τον προσπερνώ με σχετική αδιαφορία(?)
μπορεί να αφηγηθεί πολύ περισσότερα  πράγματα , απείρως  πιο συγκλονιστικά , από όσα
εγώ νομίζω πως κατέχω. Οι δρόμοι που  περπάτησε και που τον κατάπιαν , είναι αποτυπωμενοι
ζοφερά  , πάνω  στα κατάμαυρα από  την γλίτσα , πόδια του.Ένα βήμα κι είσαι αλλού.Να του
Το πω? Μπα , αστο. Αφού κι εγώ είμαι αλλού , με εσωτερική διασωλήνωση. Και καλά εγώ ,
και  καλά εκείνος ,οι υπόλοιποι 20.000 που κοιμούνται στους δρόμους  τι δικαιολογίες
θα βρουν για να μισήσουν τις εβαπορέ ευτυχίες μας? Άσε μην το πεις .Ξέρω από ακονισμένα
μαχαίρια. Άσε να επιστρέψω καλύτερα σπίτι .Μην νομίζεις όμως , και γω άστεγος είμαι

αλλά  από την ανάποδη. Μην κοιτάς που  δεν το δείχνει η μικροαστική ευ δαιμόνια μου.
Αφού με ξέρεις: είμαι μανούλα  στο να εξαπατώ.Αλλά δεν το  κάνω σκόπιμα. Μάλλον
από περηφάνια το κάνω. Άλλωστε το γράφε κι ο Καμί " την αλήθεια σε κανέναν.
Ούτε στον ίδιο  σου τον ευατό" Εντάξει ,υπερβολικό μου φαίνεται , γιατί κάπου
πρέπει  να καραδοκεί κι ένας μάρτυρας για να μπορέσει να μας καταργήσει  όλα
τα άλλοθι  μας , που κάποτε , που ξέρεις , μπορεί και να τα χρειαστούμε. Αλλά
για την ώρα κανένας μάρτυρας , και κανένα άλλοθι. Μόνο καινούργια βιβλία.

Η Ζυράννα ,και  ,ο τετιμημένος Τζούλιαν Μπαρνς. Ακριβοί , ο καθένας στο δικό
του χώρο. Ο Μπαρνς  μου έριξε ωραία γροθιά" Εξελίσσεται άραγε με τα χρόνια ο χαραχτήρας?
Στα μυθιστορήματα ασφαλώς και συμβαίνει αυτό. Στη ζωή όμως? Η στάση μας και
οι απόψεις μας  μεταβάλλονται ,αναπτύσσουμε καινούργιες συνήθειες και ιδιοτροπίες
αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό ,κάτι περισσότερο διακοσμητικό. Ίσως ο χαραχτήρας

να μοιάζει με την ευφυΐα , μόνο που φτάνει στο αποκορύφωμα του λίγο αργότερα:
ας πούμε κάπου μεταξύ των είκοσι και των τριάντα. Έπειτα μένουμε για πάντα με
ότι έχουμε.Μόνοι μας .Αυτό - αν είναι έτσι- δεν εξηγεί πολλές ζωές? Και την τραγωδία
μας, θα έλεγα-αν η λέξη δεν είναι πολύ βαρύγδουπη." Ξέρω τι θέλει να πει ο  Τζούλιαν
το συζητάμε πολλές φορές με τον Α. καθώς κάνουμε την βραδινή μας ψυχανάλυση:


οι άνθρωποι όσο κι αν το προσπαθούν , ο χαραχτήρας τους προδίνει ,κι αυτό γιατί
είναι πέρα απ`αυτούς. Δεν πας εσύ να θέλεις ,δεν πας  εσύ να ονειρεύεσαι , ο χαραχτήρας
σου θα σε πάει  εκεί που θέλει αυτός. Άλλωστε " όλα τα καταπίνει το στομάχι εκτός
από τον ίδιο του τον ευατό". Στις βραδυνές αυτές συζητήσεις μιλάμε φυσικά και
για έρωτα" Πρέπει να τελειώσουμε  μ`αυτόν. Δεν πρέπει η προσωπική μας ευτυχία

να εξαρτάται από τον Άλλον" Συγκατανεύω σιωπηλά στην αρχή ,αλλά  μετά αντιδρώ:
"Μήπως πρέπει να  το ξανασκεφτούμε? Μήπως να πρέπει να Του δώσουμε μιαν ακόμη
ευκαιρία ? Γιατί πρόσεξε : όταν μας συνέβη  μπορεί να ήμασταν απροετοίμαστοι.Άλλωστε
στον έρωτα ισχύει ότι και στον χαραχτήρα: θα σε πάει εκεί που θέλει αυτός , με όποιο
τίμημα , που συνήθως είναι οδυνηρό. Ειδάλλως δεν μαθαίνεις΅" "Μην σώσω και μάθω"
μου ρίχνει φαρμακερά  συνοδευμένο  με ένα εξίσου επιτιμητικό βλέμμα του στυλ "δεν περνάνε
σε μένα αυτά" Εξ `αφορμής αυτού του βλέμματος ,θυμήθηκα και την Ν. όταν μου  λεγε '
πριν από πάρα πολλά χρόνια πως " αν ήξερα ότι πονάει τόσο δεν θα το δοκίμαζα ποτέ"
Κι από τότε  όντως δεν το ξαναδοκίμαζε . Τώρα δοκιμάζει τις αντοχές της μέσα από
την θρησκεία και  τον ασκητισμό. Κάποια φυσιογνωμία. Καθόλου απαρατήρητη.

Σκεφτόμενος λοπόν αυτούς τους δυο ηρωες μου , θυμήθηκα χιλιάδες ιστορίες.
Αλλά πιο πολύ θυμήθηκα την Ζυράννα "αν δεν στοιχιώσεις ανθρωπο ,βιβλίο δεν στεριώνει." 
το πιο καίριο το λεει  όμως για λογαριασμό τους η ποιήτρια " Δωρο ότι εγινε .Αυτό που
υπήρξε με πόνο , και με πόνο γιατρεύτηκε. Τραβώντας το δίχτυ  απ`τα σπλάχνα στον
αφρό , ένας τόπος." Ίσως αυτό το δίχτυ  να είναι ο μόνος τρόπος για να γιατρευτείς.

Ο μόνος τρόπος για να πεις "είμαι ελεύθερος".

Ξεκλείδωτα προφίλ

Βρίσκεσαι λέει στον θάλαμο της εντατικής. Η κυρίως ζωή σου υπέστην σοβαρά τραύματα.
Οι γιατροί λένε ότι θα επιβιώσεις. Οι αρχικές βέβαια προβλέψεις ήταν  αποκαρδιωτικές.
Μπορεί και να μην ζήσεις , άλλα και να ζήσεις  θα είναι σαν να μην ζεις. Όχι σαν φυτό.
Καμία σχέση. Απλά θα μοιάζεις σαν κάποιους ξεχασμένους παίχτες του μπιλιάρδου που
ξέμειναν πάνω στην αλλαγή του είναι τους. Τι να σου λέω τώρα, τι να σου εξηγώ.

Το ασθενοφόρο πάντως  που σε μετέφερε εσπευσμένα έτρεχε σαν δαιμονισμένο.
Ήμουνα και γω μέσα  και σε κοιτούσα. Αλλά περιέργως δεν ανησυχούσα. Μην
με ρωτήσεις το πως  ούτε  και το γιατί .Απλά συνέβη. Ήταν σαν να μην ήμουν
σε τρέιλερ  ταινίας διπλανής ζωής , και ξέρεις πως είναι οι διπλανές ζωές ,λίγο
να τις σκουντηξεις και καταλαβαίνεις πως δεν σε αφορούν .Έτσι και γώ. Αλλά
πως να στο πω , μ`αρέσει που συνέβη ,όχι το γεγονός καθαυτό όσο η διεργασία του.

Γιατί  όπως δεν καταλαβαίνεις αυτή την στιγμή που σου μιλάω , έτσι δεν καταλαβαίνεις
κι από ασθενοφόρα. Εγώ που λες πάντα είχα μια απορία για δαύτα . Αναρωτιόμουν
από μικρός  γιατί τρέχουν έτσι πανικόβλητα. Αναρωτιόμουν ποιος άραγε να είναι
εκεί μέσα  και τι του συνέβη. Θυμάμαι πως  έτρεχα έντρομος σπίτι για να βεβαιωθώ
πως όλοι  ήταν καλά. Ήταν όντως όλοι τους καλά ,κανένα δάκρυ στο τραπέζι ασυμμάζευτο
όλα ήταν  στην εντέλεια για να με υποδεχτούν. Και με υποδέχονταν με όλες  τις
βασιλικές τιμές που  άρμοζαν σε κακοπαθημένες ψυχές σαν την δική μου.

Αλλά εμένα η απορία εχασκε σαν παράπονο μέσα μου. Άραγε , δεν θα μπορούσε
να υπάρχει μια φωτεινή επιγραφή  απ`έξω από κάθε  ασθενοφόρο ,εκεί ψηλά
στην κορυφή του σήματος  και να αναβοσβήνει  σε περίπτωση  που ήξερες
τον άνθρωπο ,τον άνθρωπο τον όποιο μετέφερε , και που μπορεί να τον αγαπούσες
κιόλας .Θα αναβόσβηνε επιδειχτικά , κι όχι απλώς θα αναβόσβηνε ,θα χαλούσε τον κόσμο
ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΊΣ!ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΊΣ!

Θα μπορούσε βέβαια να αναβοσβήνει και το όνομα  του ανθρώπου,που είναι μέσα στο ασθενοφόρο και είτε θα λέγε

ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΣΟΒΑΡΌ!ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΣΟΒΑΡΌ!

Η αν πέθαινε μέσα σ`αυτό να αναβόσβηνε αλλιώς

ΆΝΤΙΟ! Σ`ΑΓΑΠΏ!ΆΝΤΙΟ Σ`ΑΓΑΠΏ!

Οι νοσοκόμοι πάντως που σε μετέφεραν ήταν πολύ ανήσυχοι:"Μα γιατί δεν αντιδρά?
Τι του συνέβη? Όλα τα ζωτικά του όργανα  δουλεύουν ρολόι.. Καρδιά πεντάχρονου..
Σφίγγει από υγεία. Κι όμως αρνείται να ζήσει..." Είπαν.Εγώ δεν αντέδρασα. Περίμενα
μπας και σηκωθείς. Άλλα εσύ τίποτα. Γαϊδούρι. Άρχισαν τότε να αναρωτιούνται οι
γιατροί. " Μήπως τελικά δεν είναι δική του η ζωή?" "Λες? Λες να την ξέχασε κανείς?
Πάντως δική μου δεν είναι..Για πρόσεξα τον  καλύτερα  λέει τότε η νοσοκόμα..
Μήπως τελικά είναι δική σου η ζωή και δεν το ξέρεις? " Μπα" απαντάει αυτός
με σιγουριά . Αν και μοιάζει κάπως ,δεν είναι δική μου. Ξέρεις έγω την φυλάω
στο συρτάρι μου για ώρα ανάγκης..Τυχερέ..εγώ την βγάζω μόνο τα Σάββατα
για να μην την ξεχάσω  πως να την φοράω...κι αυτός εδώ κοιμάται.

Από τότε έχουν περάσει  6000 χρόνια και συ εξακολουθείς  να κοιμάσαι ,και γω
κουράστηκα να ξεφυλλίζω περιοδικά  για να μην το θυμάμαι. Αχ και να ερχόσουν.

Κάτι γάτες που τραβάν πιστόλια.

Παρατηρώ τον Βενιζέλο  καθώς μιλάει. Με κλειστό τον ήχο φυσικά. Δεν μπαίνω καν στην
διαδικασία του τι και πως. Ξέρω πως ότι πει  θα με εξαγριώσει. Παρατηρώ τα χείλη του,
το βλέμμα του. Αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ του παιδί και κάτω από ποιες ανεξιχνίαστες
συνθήκες τον βρήκε  αυτό το κακό , να σέρνεται κάτω και πάνω μ` αυτό το γουρλωμένο
βλέμμα. Το πιο πιθανό είναι να μην υπήρξε ποτέ του παιδί και να εγκαταστάθηκε κατευθείαν
σ`αυτή την κόλαση της ενηλικίωσης.Το πλέον βέβαιο όμως είναι πως δεν γέλασε ποτέ του.

Τα χαρακτηριστικά της αγελαστίας έχουν σκαφτεί ως το τελευταίο του κύτταρο.Κι αυτό
είναι  που  τον κάνει περισσότερο αξιοθρήνητο. Σκέφτομαι πως  αν ζούσε η Πατρίτσια Χάισμιθ
θα τον έκανε σίγουρα ήρωα σε κάποια  από τα σαρωτικά της έργα. Ένας Τομ Ριπλέι
από την ανάποδη , αλλά κι από την κανονική ,με ένα μόνιμο τσεκούρι να εκτοξεύεται
κάτω από το φρικτό παρουσιαστικό του, θα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμα του.

Αλλά και τώρα τα σαρώνει ,με έναν μποβαρισμό διάχυτο που σε σκαμπιλίζει  μόνο
με την ανάσα του. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σαν τον Βενιζέλο. Οι άνθρωποι βέβαια
του φυράματος μου , κι όχι μόνο,τους θεωρούν εκτός από κρυόκωλους και επικίνδυνους.
Η εποχή βέβαια ευνοεί τις παρεξηγήσεις ,όσο και τα θαύματα. Που σίγουρα δεν έρχονται
ουρανοκατέβατα. Ένα θαύμα για να συντελεστεί  χρειάζεται εκτός από τον απαιτούμενο
χρόνο του , και μιας μακράς διαρκείας άσκηση  στην θλίψη. Βέβαια οι περαστικοί ακούγοντας
την λέξη θλίψη  το μυαλό τους  πηγαίνει κατευθείαν στα βεβαρημένα: σου λέει κατάθλιψη.


Η Πατρίτσια Χάισμιθ  ( που είναι και η εμμονή του μήνα)  όμως που έπαιζε την κατάθλιψη σαν
κομπολόι,  θα τους χαστούκιζε σίγουρα.Διαβάζοντας την βιογραφία της αφενός μαγεύτηκα
αφετέρου προβληματίστηκα πολύ με την μοίρα που επιφυλάσσει η ζωή  και στους πιο
ταλαντούχους.Διότι  δεν πα να είσαι  ,δεν πα να θέλεις, η ζωή σε τάζει σε άλλα.Και μάλιστα
στα σκληρά. Σ`αυτά που σε πονάνε μόνο που τα κοιτάζεις.Ποια ήταν η Πατρίτσια ?
Τι γύρευε σ`αυτήν την "κοιλάδα των δακρύων?" Φαντάζομαι ότι κι όλοι μας:αγάπη ,αναγνώριση
συντροφικότητα. Δεν βρήκε τίποτα απ`όλα αυτά ,τουλάχιστον μέχρι ωσότου να ενηλικιωθεί.
Μέχρι να σπάσουν τα δεσμά  που την έδεναν με το παράλογο περιβάλλον στο οποίο ζούσε:
Η απαιτητική μάνα κι ο  υποχωρητικός πατριός της. Τον αληθινό της πατέρα τον γνώρισε πολύ
αργότερα. Φήμες λένε πως ίσως υπήρξαν κι εραστές .Αλήθεια ,ψέματα , ποιος νοιάζεται?

Σημασία έχει πως γρήγορα πέταξε από πάνω της την έννοια "οικογένεια" και τράβηξε
τον δρόμο  για τον οποίο ήταν ταμένη: δρόμος ολισθηρός , γεμάτος πτώματα  κι ανάσες
αμοραλισμού. Ο δρόμος της γραφής ,ο σκοτεινός δρόμος του Ρίπλει και   τα παράξενα κορίτσια
τύπου  Κάρολ. Και βέβαια  δρόμος στρωμένος ,εκτός από αγκάθια , και με χιλιάδες πτώματα.
Είναι παράξενο μ`αυτή την γυναίκα : ενώ ήταν ερωτευμένη  με τις γυναίκες , τις απεχθανόταν.
Τις έβρισκε κατώτερες ,νοικοκυρούλες. Στο τέλος βέβαια κατέληξε πως όλοι οι άνθρωποι  είναι νοικοκυρούληδες και λίγοι. Κοινώς είχε ενδώσει για τα καλά στην μισανθρωπία.









Αλλά πριν υποκύψει τελικά σ`αυτήν , περιπλανήθηκε και ταλαιπωρήθηκε αρκετά στα μονοπάτια του έρωτα "Όλη μου η ζωή ήταν μια σειρά από διαδοχικά λάθη με λάθους ανθρώπους."
Η γλυκιά μου. Ακόμη και οι πιο μοναχικοί των μοναχικών ,όσο κι αν  πληρούνται πίσω
από την εικόνα τους , στο τέλος καταλήγουν  να είναι δέσμιοι  πραγμάτων τα οποία
στη βάση τους τα απεχθάνονται." Νιώθω τόσο ένοχη όταν ερωτεύομαι , που βαθιά μέσα μου
ντρέπομαι για αυτό. Πάνω από όλα όμως η δουλειά..αλλά κι ο έρωτας..χριστέ μου τι θα απογίνω?"

 

Η πικρή ειρωνεία των τύψεων  για όσα απαρνήθηκες επειδή σου δόθηκαν με τόση ευκολία.


Τι θα έλεγε ο Προυστ για την περίπτωση της?" Καημένη συντρόφισσα. Εγώ μόνο σε καταλαβαίνω.Οι όμοιοί αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Μόνο αυτοί δεν βαριούνται. Μόνο αυτοί καταλαβαίνουν.
Μην κοιτάς εσύ που διάλεγες τους "άλλους". Ήξερες τι έκανες. Γιατί άπαξ και σε βρει η στραβή
με τον όμοιο ,πένθος αμετάκλητο. Ενώ με τους "άλλους ξέρεις ότι θα αναρρώσεις γρήγορα.
Αλλά όπως και να  το δεις  , όταν αγαπάμε δεν εστιάζουμε ούτε στα πραγματικά χαρακτηριστικά
ούτε στις σχετικές αρετές της εμφάνισης του η του χαραχτήρα του. Αλλά δημιουργούμε μια
δική μας φανταστική εικόνα την  οποία προβάλουμε κατόπιν στο ανυποψίαστο πρόσωπο..."

Η ίδια πάντως έγραφε στο ημερολόγιο της " Μόνο όταν αγαπάμε χωρίς ανταπόκριση έχουμε
απόλυτη επίγνωση ότι είμαστε ερωτευμένοι. Είναι το μονό πράγμα που μας απομένει να σκεφτόμαστε.
Όταν ο έρωτας μας συναντά ανταπόκριση νιώθουμε μια συναισθηματική υπαναχώρηση ,κάτι σαν
φόβο ενώπιον της τελειότητας..." Η τελειότητα: η απόλυτη εμμονή της. Ουσιαστικά όμως μόνο
στα βιβλία της  την πρόσφερε. Όταν ερωτευόταν ένιωθε αδέξια. Μόνο όταν έγραφε  ένιωθε
πραγματικά ο ευ ατός της. Ίσως για αυτό , κάπου στο βάθος δεν πιστεύω  όταν γράφει σε μια από
τις αγαπημένες της "πως δεν ξέρω πια να ζήσω ούτε μια στιγμή μακρυά σου".Έλεγε φυσικά
αξιολάτρευτα ψέματα , και πάλι όμως  ήταν ο ευατός της. Θα περάσουν πολλά χρόνια  ως
που να παραδεχτεί πως "μόνο όταν είμαι μόνη μου περνάω καλά". Αλλωστε ο συγγραφέας
την αληθινή ζωή που γνωρίζει είναι μόνο τα βιβλία του. Όλα τα άλλα τον βγάζουν από
το οικοσύστημα του. Τα χρόνια που πέρασαν της λεηλάτησαν πολύ άγρια το πρόσωπο.

με αποτέλεσμα να μοιάζει  με αγρίμι ,πάρα με άνθρωπο. Έγινε σνομπ ,ακοινώνητη ,συχνά
επικριτική ,αλλά πάντα έτοιμη να  παρατήσει τα πάντα ,έστω και πρόσκαιρα ,για έναν έρωτα
όποιος κι να ταν αυτός. Αρκεί που θα την έβγαζε  από το προσωρινό τέλμα της ,στο οποίο
συχνά έφτανε λόγω αυτής της απαιτητικής ερωμένης με την οποία είχε συνάψει  ισόβια δεσμά:
η γραφή , αυτή η άγρια ιστορία  με το νευρικό της σύστημα...


Πέθανε μόνη ,τσιγγούνα , αλλά απόλυτα  συνειδητοποιημένη για όσα  της είχαν συμβεί. Είμαι
σίγουρος όμως  πως εκείνες τις τελευταίες στιγμές  κάνοντας τον τελευταίο της απολογισμό
θα σκέφτηκε  ίσως νοερά πως  "δεν τα πήγα και τόσο ασχημα" Ασφαλώς και δεν τα πήγες ασχημα.
Κάνεις δεν αμφιβάλει για αυτό. Η τελευταία της επιθυμία ήταν να αποτρεφρωθεί. Δεν της χάλασαν
το χατήρι. Οι στάχτες της κοιμούνται ησυχα σε ενα νεκροταφείο , και οι γάτες , που στην ζωή της
ήταν η μεγάλη της  απόλαυση  ,της κάνουν συχνα- πυκνά παρέα. Είναι κι αυτό μια παρηγοριά.

Σύννεφα απαλά αργοκοιμούνται.

Η παραπάνω φωτογραφία θα μπορούσε να παραπέμπει σ`αυτό το τραγούδι. Το αποτέλεσμα
όμως  θα μας γεμίσει  με πολλά σύννεφα  κι απορίες.Μάλλον θα ανήκει  σ`αυτά τα αλλοπαρμένα
όνειρα που με συνεπαίρνουν.Όχι δεν θα σου πω τι  όνειρο είδα πάλι. Μετά ,ίσως μετά.
Τώρα να σου μιλήσω για τούτο εδώ το καλοκαίρι . Η μάλλον καλύτερα να σου μιλήσω
για ένα μακρινό:   Τα κοντινά δεν  τα βλέπεις καλά λόγω απόστασης. Στα μακρινά λοιπόν
να στοχεύσουμε  για περισσότερη ορατότητα.Τα κοντινά ίσως αύριο,ίσως ποτέ.
Πάντως όλα τα καλοκαίρια μου έχουν αιχμαλωτιστεί με αναμονές,κι ιδιαίτερα το καλοκαίρι του 98.


Αλλά  για αυτό  είναι αναμονές: για να διαλύουν και να σε καταρρακώνουν.Αλλά εκείνο
είχε σφραγιστεί από έναν πολύ μεγάλο έρωτα ,έναν έρωτα που με έκανε να μάθω
μέσα σε 15 ημέρες (τρόπος του λέγειν) γαλλικά.Και εδώ έρχεται η αντιφατική όσο
και ψευδέστατη προσωπικότητα του γράφοντος, να αναιρέσει τα όσα είχα γράψει στο προηγούμενο
μου κείμενο για τα ερωτικά γράμματα:δυστυχώς έχω γράψει 4 στον αριθμό ,κι όλα γραμμένα
εις αψογην τσαπατσουλικήν και βιαστική γλώσσα.Την δική μου γλώσσα.Αν βάζαμε λεζάντα μάλιστα
σε κείνη την γλώσσα ίσως αυτή να έγραφε: Ο Τάκης σκέφτεται ελληνικά , και γράφει ότι να ναι.
Η πλοήγηση  μου και η  καθοδήγηση μου φυσικά από τα λεξικά. Μιλάμε για μεγαλεία.

Έπαιρνα ας πούμε την φράση "θέλω τόσο πολύ να δω "και την μεταφραζα ακριβώς όπως
είναι στα γαλλικά, με αποτέλεσμα ,το όποιο αποτέλεσμα , να είναι λιγάκι κωμικοτραγικό.
Τουλάχιστον για τον παραλήπτη. Γιατί για μένα ήταν μια τραγωδία.Επέζησα όμως
της τραγωδίας ,με σοβαρά παθήματα αλλά και με πολύ σοβαρότερα μαθήματα.


Κι αν έμαθα κάτι από αυτήν την ιστορία  είναι πως όσα λέγονται για τον έρωτα
είναι απολύτως ακριβή ,και πως όταν ο έρωτας είναι έρωτας ,είναι ιστορία για φόβο
και για τρόμο.Όχι πως δεν το υποψιαζόμουν ,άλλα ,σε εκείνη την ιστορία επιβεβαιώθηκαν
όλα τα προγνωστικά που λένε για τις απώλειες και τα  λοιπά τραύματα. Βέβαια οι ασκοί
θα ξαναανοιγαν 2 χρόνια αργότερα  πάλι- αυτή την φορά με πιο βίαιο τρόπο αλλά
τουλάχιστον είχα την εμπειρία και την γνώση  και έτσι πέθανα αξιοπρεπώς.

Χρόνια αργότερα , κι αφού είχα επιζήσει του γαλλικού έρωτα μου ,ο Α βρήκε μια  φωτογραφία
καθώς  σερφαρε ,της τότε αγάπης  με την τωρινή μορφή του:οι αλλοιώσεις ήταν τόσο φανερές
τόσο δυσβάσταχτα ανυπόφορες ,που είχα την αίσθηση πως κοιτούσα  κάτι άλλο απ`αυτό  που
γνώρισα. " Ο πιο βασανιστικός τρόπος για να θυμάσαι είναι να προσποιείσαι ότι ξέχασες"
Δεν προσποιηθηκα ότι ξέχασα ,αλλά  θα μου  ήταν αδύνατον να ανέβω πάλι σε κείνο το πλοίο.
Και για τους 2 μας. Φαντάζομαι.

Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι το έβγαλα καθισμένος  πάνω σε μια μπορντό πολυθρόνα μπαμπού
η οποία πολυθρόνα με ακολουθούσε σε όλες τις μετακομίσεις που έκανα όλα αυτά τα χρόνια.
Ώσπου πριν 2 χρόνια πήρα την μεγάλη απόφαση  να την βγάλω από την ζωή μου. Ήταν ένα
διαζύγιο συναινετικό . Νομίζω και η ίδια με κοίταζε πλέον με κούραση. Ήταν σαν  μου έλεγε
"Δεν σ`αντέχω άλλο . Πέταξε με" Πριν την πετάξω όμως ήπιαμε μαζί τον τελευταίο μας καφέ:


Τ: Πως νιώθεις τώρα που σε πετάω?
Π: Πως να νιώθω ? Αγαλλίαση. Επιτέλους  θα κλάψει  και κανένας άλλος άνθρωπος πάνω μου.
Τ:Γιατί έχεις παράπονο ? Εγώ δεν έκλαιγα τόσο ωραία?Δεν θυμάσαι πως τρανταζόμουν από
τους λυγμούς? Είσαι αχάριστη. Τόσο ωραία κλάματα δεν πρόκειται να ξαναβρείς.
Π:Η αλήθεια είναι πως δεν θα ξαναβρώ.Αλλά βρε παιδάκι μου:λίγο ρέγουλα με το κλάμα.
Τι πράγμα είναι αυτό μαζί σου.Δεν ήξερα πως να σε παρηγορήσω. Και σου έλεγα: πάρε
μια τηλεόραση να είσαι σαν όλους τους άλλους. Τίποτα εσύ. Χαμπάρι δεν έπαιρνες.
Στο κόσμο σου . Με την Κική Δημουλά ,και τον Μισέλ Τουρνιέ. Και καλά ο Τουρνιέ
τον ψιλοκατάπινα ,αυτή η Δημουλά τι πράγμα είναι? Μαύρισε η ψύχη μου  με κείνους
τους ενικούς αριθμούς και τα πληθυντικά πάθη. Να το ξέρεις ,αυτά πρέπει να κάναν την ζημιά.
Αντί να φορέσεις το στενό σου το Τζην και να βγεις έξω να χαρείς λίγο ,εσύ προτίμησες
να παίζεις τον Ριχάρδο τον Τρίτο.Μα είναι  ζωή αυτή που ζούσες,όχι τίποτα άλλο πήρες
και μένα στο λαιμό σου με όλες αυτές τις αηδίες κι άρχισαν στο τέλος να μ`αρέσουν.
Τ:Είναι η αντίδραση πάνω στο φυσιολογικό.Άλλωστε μην νομίζεις: και τους έρωτες μου
έζησα ,και τις βόλτες μου ανάμεσα στο κόσμο έκανα.Αλλά ότι και να κάνα επέστρεφα
με φόρα πάνω στο βελουδένιο μαξιλάρι σου. Ήσουν τόσο απαλή ,τόσο δεκτική,ετοιμη
να απορροφήσει ολη αυτη την μοναξιά που οι αλλοι μου είχαν μεταδώσει .Γύριζα πίσω
και ηξερα πως  η αγκαλιά σου,η βαθιά αυτή αγκαλιά, ηταν ετοιμη να με στέρξει.

Π:Η αλήθεια να λέγεται. Εγώ μόνο  σε  έστερξα. Και η τιμωρία μου  ήταν να γίνω κουλτουριαρα.
Τ:Καμιά καλή πράξη όμως δεν  μένει ατιμώρητη. Αλλά τώρα που θα φύγεις νομίζω ότι  θα ξεμάθεις
από όλα αυτά. Έχω την αίσθηση πως ο νέος σου ιδιοκτήτης  θα σου μιλάει  για πιο  καθημερινά
πράγματα.Ισως πάλι  γίνεις φωλιά για να κοιμούνται σκύλοι.
Π: Α όχι αυτό δεν το δέχομαι. Ότι άλλο πες μου εκτός απ`αυτό.Εγώ ονειρεύομαι παραλίες
και  κόκα κολες  με λίγα λιπαρά ,γιατί με τόσους καφέδες πετιμέζι που με πότισες τόσα χρόνια
με καν ες να  μοιάζω τετράπαχη. Αλλά θα αδυνατίσω να το ξέρεις. Να δεις που το υπόλοιπο
του βίου μου θα ζήσω σε μια  βεράντα εξοχικού.Έχω πεθυμήσει θάλασσα.Να πέφτει νερό
πάνω μου και να τσακίζομαι. Κι ας κοιμούνται πάνω μου γέροι. Φτάνει να βλέπω θάλασσα
και να ονειρεύομαι.Αλλά βλέπεις τι μου κάνεις? Με δηλητηριασες και μιλάω σαν και σένα.
Τ:"Ακόμα και οι πολυθρόνες το γνωρίζουν πως όποιος  ονειρεύεται δονείται:αλλά υπάρχουν
όνειρα που σε πετάνε χάμω.Δημουλά"
Π: Να τη πάλι η  τρελή.Κι έλεγα πότε θα ακούσω το ονοματάκι της..
Τ:Δεν  πρέπει να έχεις παράπονο. Τα τελευταία χρόνια την αναφέρω όλο και λιγότερο..
Π: Ναι το χω προσέξει αυτό..Ισως επειδή σιγά  έπαψες πια να απανθρωπίζεσαι και 
αποφάσισες να  γίνεις φυσιολογικός..
Τ:Μην με βρίζεις τώρα. Το  φυσιολογικό μου φέρνει τρόμο.Μου θυμίζει μεγάλες κοιλιές
κι απέραντο κενό μπροστά στην τηλεόραση.Μπάτσα.
Π:Αχ καήμενε μου δεν πρόκειται να αλλάξεις ποτέ. Πάντα θα είσαι ψώνιο  και  θα πρέπει
να το δεχτείς..

Δεν είπα τίποτα.Ισως επειδή ήξερα πως έχει δίκιο. Υψώσαμε τότε τα φλυτζάνια του καφέ
για τελευταία φορά. "Στην υγειά σου. Χάρηκα που σε γνώρισα.- Και γω χάρηκα που σε γνώρισα.
Υστέρα την πήρα  αγκαλιά για τελευταία φορά. Μου φάνηκε πως είχε παχύνει όντως.
Πρόσεξα κι ένα μεγάλο λεκέ στο βάθος του καλύμματος. Καφές πρέπει να ταν. Περίεργο.
Με τόσα πλυσίματα  και δεν έλεγε πια να φύγει. Άνοιξα την πόρτα. Αμίλητος.Το ίδιο
κι αυτή. Ήταν μεσημέρι.Ο ήλιος έκαιγε. Η Αθήνα άδεια. Όλοι κολυμπούσαν. Την άφησα
σε μια άκρη του δρόμου  για να είμαι σίγουρος ότι σε λίγα λεπτά  θα γινόταν Η Μεγάλη Αρπαγή.
Για τελευταία φορά κοίταξα το μαξιλάρι της. "Πως νιώθεις? της είπα "Υπέροχα μου απάντησε εκείνη
χωρίς κανένα δισταγμό.Φυσικά δεν την πίστεψα. Ήξερα εκ πείρας πως να κρύβεις τα συναισθήματα σου μπροστά στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Της το χα μεταδώσει. Ήξερε απ `έξω το ποίημα.

Παρότι πολυθρόνα , ήταν γεννημένη ψεύτρα.Σαν τον μπαμπά της. Την άφησα απαλά
στην γωνία κι έφυγα σφαίρα. Τότε την άκουσα να μου λέει ψιθυριστά 'να με θυμάσαι
αλήτη που και που"Δεν γύρισα πίσω  να κοιτάξω.Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και
συνέχισα τον καφέ μου. Μετά από 5 λεπτά δεν άντεξα  και βγήκα έξω  για να δω τι απέγινε.
Είχε κάνει φυσικά φτερά.

Μέρες βραστές στη κατσαρόλα.

Υπάρχει ένα σημείο στη γειτονιά μου όπου συμβαίνουν  τα πιο  πολλά ατυχήματα.
Μου κάνει εντύπωση  γιατί οπότε περνάω  βλέπω πάντα σμπαραλιασμένα αμάξια
άλλα ποτέ σπαραλιαμενα μυαλά.Προχθές είχε σφηνώσει  μια μηχανή κάτω από τις ρόδες
Η κοπέλα που οδηγούσε  έτρεμε σαν το ψάρι . Στεκόμουν απέναντί της και
την κοιτούσα .Την κοιτούσα επίμονα προσπαθώντας να την "νιώσω".Τελικά
δεν κατάφερα τίποτα. Ούτε ένιωσα ,ούτε έδωσα καμιά απάντηση.Απομακρύνθηκα.

Στους πιο μεγάλους εφιάλτες μου βλέπω πάντα ότι τρακάρω , και στους πιο μικρότερους
ότι δεν μπορώ να σταματήσω το αμάξι. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν οδήγησα ποτέ.
Ένας ψυχαναλυτής θα έλεγε πως το αμάξι είναι η ζωή ,πως  συμβολίζει
αυτό που ζω,καθρεφτίζοντας τους μεγάλους μου φόβους.Καλοκρυμενες αυταρκειες.
Kαλοκρυμμενοι φόβοι .Που τους  ζούμε και τους  ξορκίσουμε περπατώντας.

Η κ. μου έστειλε γραμμα πριν φύγει για διακοπές. Τα γράμματα με ενθουσιάζουν.
Η ηλεκτρονική αλληλογραφία όμως  μου στερεί την χαρά του χειρόγραφου.Δεν ξέρω
πόσοι άνθρωποι γράφουν χειρόγραφο ,πάντως εγώ συγκαταλέγομαι ανάμεσα τους.

Ο πατέρας μου είχε εξαιρετικό γραφικό χαραχτήρα.Σκαλίζοντας προχθές κάποια
γραφτά ανακάλυψα κι ένα παλιό χειρόγραφο του .Ήταν ένα γραμμα ερωτικό
προς τη μάνα μου. Ωραιότερη ερωτική αλληλογραφία  νομίζω πως δεν έχει ξαναγραφτεί.

Κι όμως αυτή η  αλληλογραφία χάθηκε. Βλέπεις όταν πέθανε η μάνα μου,δηλαδή
λίγο πριν πεθάνει απαίτησε να  της βάλουν μαζί της ,εκτός από το αγαπημένο της φόρεμα
κι όλη την αλληλογραφία της με τον πατέρα μου." Αγαπημένη μου. Οι ώρες  που θα
σε συναντήσω όπου να ναι σβήνουν .από την πρώτη στιγμή που σε συνάντησα ήξερα
πως ήσουν το πεπρωμένο μου, τώρα να,γίνεται πραγματικότητα,έρχομαι να σε συναντήσω, Τασούλα μου,ζωή μου..."

 Θα είμαι ψεύτης να πω ότι δεν την διάβασα ολόκληρη . Τoυλάχιστον από την μεριά
του πατέρα μου ,την έχω αποστηθίσει ολόκληρη. Η μανα μου είχε τις αντιρρήσεις της
και ήταν κρυψίνους σ`αυτό το θέμα,όπως άλλωστε και σε τόσα άλλα  πράγματα.Θαρρώ
πως ένας λόγος που με εμπόδισε να την διαβάσω , ήταν πως δεν πίστευε πια  σ`αυτόν τον έρωτα.
Κάτι που το ενίσχυσε ακόμη περισσότερο όταν ζήτησε ως ύστατη επιθυμία της¨να θαφτεί
μ`αυτά τα γράμματα. Δεν είναι ότι δεν πίστευε αυτόν τον έρωτα ,ήταν που ένιωθε πως είχε
προδοθεί ,και περνώντας μαζί της  αυτά τα γράμματα ακύρωνε για πάντα,τα πάντα.
Σκέφτομαι συχνά για την μοίρα του έρωτα  και πως καταλήγουν οι άνθρωποι μέσα σ`αυτόν.
Γιατί αν  η μοίρα του έρωτα είναι  η προδοσία,τότε τα δάκρυα που χύνουν οι εραστές πρέπει να κοστίζουν σχετικά ακριβά:αλλά και πάλι ,το τι είναι ακριβό είναι πολύ προσωπική υπόθεση.
Οι χάρτες μοιάζουν ίδιοι  στον έρωτα, Αλλά τελικά δεν είναι. Η τουλάχιστον δεν θα πρεπε να είναι.
 
Πάντως για όποιον ενδιαφέρεται  έχω πια τον ίδιο γραφικό χαραχτήρα με τον πατέρα μου.
και πως η δική μου Ερωτική Μπριτανικα θα αργήσει λίγο να γραφτεί. Αν γραφτεί ποτέ.



αν γραφόταν όμως θα ξεκινούσε κάπως έτσι" Αγαπημένε ερωτά μου   τα μίλια που έχω τρέξει μέσα μου για να σε φτάσω ,είναι πολύ λίγα μπροστά στα λόγια που θα θελα πότε μου να σου πω  για να
με νιώσεις..."( που σε ελεύθερη μετάφραση  θα μπορούσε να σημαίνει:τσακίσου κι ελα να με βρεις  για να μην σε πάρει ο διάολος. θα μπορούσα  βέβαια να δοκιμάσω  και λιγότερο ποιητικά "εγώ σ`αγαπώ και δεν με νοιάζει οι άλλοι τι θα πουν για σένα.." (εδώ σαφώς  θέλω να του πω  πως κλείνω
τα αυτιά μου σ` αυτά που μου λένε πως είσαι ,δηλαδή αλήτης και κοκαϊνομανής και πως
πολύ ευχαρίστως  θα έτρεχα μαζί σου στην κόλαση.Α..δεν  χρειάζεται να τρέξω? Κατάλαβα.
Είσαι η κόλαση αυτοπροσώπως.

Ιστορίες απο τον παγωμένο βορρά (Β μέρος)

" Ηar du det bra?"     Αυτή  την πρόταση την ακούω συχνά εδώ στην Νορβηγία. Η νομίζω ότι
την ακούω.  Ηar du det bra? Καλά είστε ? Καλά είμαστε ,αλλά πεινάμε. Μια πρόχειρη
λύση για την πείνα μας -έτσι  θέλουμε να πιστεύουμε  μοιάζει να είναι τα μαγικά  Mc Donalds                                                                                 

Είναι κάποια λύσις .Αλλά δαπανηρή  όπως  θα διαπιστώσουμε . Αλλά δεν βαριέσαι.
Μια ψυχή είναι να βγει ,ας βγει από τον οισοφάγο. η απ`τα αυτιά. Πάντως επ`ουδενί
από το στομάχι. Γιατί αφού στρογγυλοκάθισες εκεί μέσα άτιμο χαρμπουγκερ  και
αφού σε χρυσοπλήρωσα για χαβιάρι, κάνε μου τη χάρη και μείνε εκεί  και για  τις υπόλοιπες
μέρες της παραμονής μας , εδώ  στου βορρά την πίκρα. Αλλά πίκρα όμως.  
 

 Το θέμα είναι να χορτάσουμε. Αλλά μάλλον δεν το βλέπω.
 Ας καπνίσουμε τότε. Τόσο καπνό που πίνω μέσα μου άμα τον είχα ταξιδέψει
θα είχα γυρίσει όλο τον βορρά. Αφού δεν χορταίνουμε φαγητό ας χορτάσουμε καπνό.
Ευτυχώς  η προνοητικότητα μας  μας κερνάει άφθονα δώρα ,αφού έχουμε προμηθευτεί
άφθονους καπνούς .Γιατί  το να αγοράσεις εδώ καπνό ,το  να επιχειρήσεις  να αγοράσεις
ισοδυναμεί με οικονομικό έγκλημα. Άλλωστε πιο φθηνά θα σου στοιχίσει να αγοράσεις
γη στην Φιλοθέη, πάρα καπνό στην Νορβηγία. Άλλα και να τον αγοράσεις που να τον καπνίσεις
αφού απαγορεύεται παντού. Σε λίγο καιρό θα απαγορευτεί και στο δρόμο.
O Νορβηγικός αέρας δεν πρέπει να μολύνεται. Πρέπει να  περιφρουρηθεί  με κάθε τρόπο
η δημόσια υγεία. Πρέπει να αναπνέουμε όλοι  όσοι ζούμε εδώ   αγνό παρθένο ουρανό.

Δεν ξέρω, αλλά στην Νορβηγία εκτίμησα πολύ το ευρώπουλο  και το ελληνικό
εκρηκτικό ταμπεραμέντο. άλλα είπαμε για την ώρα ας κρατήσουμε τα προσχήματα
και την τάξη. Μια τάξη που δεν φαίνεται να την επηρεάζει τίποτα  και κανείς
ώστε να παραφρονήσει από μόνη της.

Αλλά σαν πέσει αυτό το πρόχειρο σκοτάδι ,θαρρείς πως αυτοί οι άνθρωποι παθαίνουν

κάτι σαν εμπλοκή κι αρχίζουν  να  αυτοκαταργούνται. Ειδικά το Σάββατο , που τα ρομποτάκια
ξεκλειδώνονται, η ακόρεστη δίψα  τους για αλκοόλ ανεβάζει στροφές. Συχνά επικίνδυνα.

 Ίσως για αυτό το αλκοόλ είναι τόσο ακριβό σπορ  εδώ πέρα. Κάτι σαν Prada , ένα πράγμα.
Φυσικά είναι μονοπωλιακό είδος που πωλείται μόνο σε ειδικές κάβες. Ου ε κι αλίμονο σου
αν βγεις στους δρόμους  αγκαζέ με την βότκα. Η Μακρόνησος  μοιάζει σαν ποινή αστεία
μπροστά στους απαράβατους νορβηγικούς νόμους ,που όπως έχουμε καταλάβει πάρα πολύ
καλά ,τηρούνται με ευλαβικό τρόπο. Βέβαια αν διψάς πολύ ,και βρίσκεσαι σε κάνα σούπερ μάρκετ
μπορείς να αγοράσεις μπύρα. Μέχρι τις 8 βέβαια ,γιατί μετά τις 8  οι λύκοι αλυχτούν.

Φυσικά το σούπερ μάρκετ  δεν διαθέτει το πολύτιμο νέκταρ . Διαθέτει όμως σοκολάτες.
Η σοκολάτα εδώ πέρα είναι σαν το ψωμί : πουλιέται με τρέλα. Γιατί όλα μπορεί να τα
στερηθείς ,άλλα ποτέ το ψωμί. Έτσι και με την σοκολάτα. Τόση σοκολάτα που έφαγα
εκεί πέρα , που νομίζω πως έχω κάνει κάβα και για την επόμενη ζωή.

Όπως καταλαβαίνεις η κατάθλιψη  εδώ ζει και βασιλεύει. Φαίνεται πως οι Νορβηγοί
έχουν βρει παρηγοριά και καταφύγιο σ`αυτήν. Νομίζω ότι δεν τους  ενοχλεί. Ίσως
η κατάθλιψη να τους δημιουργεί μια κρούστα παραίσθησις: θα μπορούσε να ταν και χειρότερα.
Ίσως έτσι να βοηθούν   τον ευατό τους  να διαιρέσει σωστά  το τεθλασμένο χρόνο.


Βέβαια υπάρχουν και οι πιο απελπισμένοι.

Αυτοί φουντάρουν από δω . Αλλά κανείς δεν το μαθαίνει. Η τάξη είπαμε δεν πρέπει
να διασαλεύεται. Αλλά ας πάμε να πιούμε.  Θέλω να ξεχάσω ποιος είμαι  κι εγώ.
Σάββατο βράδυ  στην άκρη  αυτής ,της κατά τα άλλα πανέμορφης πόλης.
κόβουμε φέτες κόλασης  από τους ήδη μεθυσμένους νορβηγούς. Έτσι σαν απόπειρα
και σαν γιατί .Για να διώξουμε αυτό  το "αύριο "που στέκεται δηλητηριασμένο ανάμεσα μας.

Θέλω να δω πως παίζεται  αυτό το αύριο. "Όταν απομακρύνεσαι από τον ευατό σου για να

συναντήσεις τους άλλους ,προοικονομείς τον τρόπο  που θα αφήσεις τους υπόλοιπους
ανθρώπους μια μέρα, για να επιστρέψεις ξανά σε σένα , σε κάτι που αρνήθηκες."

Σοφά τα λέει το κορίτσι μου . Υψώνουμε το ποτήρι του κρασιού ως το τέρμα
της αντοχής μας .Δεν πειράζει  που δεν μπορούμε να το πιούμε μονορούφι .
Η κίνηση  είναι που μετράει. Οι Νορβηγοί είναι ήδη τύφλα. Οι σεκιουριτάδες
τους βγάζουν  με συγκρατημένη επιείκεια έξω από το μαγαζί. Ακολουθούν πιστά
τα αγόρια μου , δεν φέρνουν αντίρρηση στην πτώση τους. Η ζωή είναι αγρίως απίθανη
εδώ στην Νορβηγία , και συχνά μόνο άγρια. Αλλά αν η έκπληξη  που κρύβει συχνά
το απίθανο ,είναι η μοίρα του βλάκα , για το καλό του ταξιδιού, λέμε να την καταργήσουμε.

Για την χαρά της ανταπόδοσης. Αλλά και της στιγμής  που τα μεταμορφώνει
τα πάντα σε Όλον. Σε φιλώ στα μάτια Νορβηγία. Να προσέχεις. Έρχεται σκληρός χειμώνας,

Ιστορίες απο τον παγωμένο βορρά (Α μέρος)

Πάντα υποστήριζα πως τα ταξίδια   που σε πηγαίνουν ως το τέρμα του ευατού σου
είναι τα πιο χρήσιμα. Τώρα αν τα ταξίδια αυτά ενέχουν και το κίνδυνο του τερματικού
τόσο το καλύτερο για αυτά. Αλλά που τέτοια τύχη. Εδώ στη Νορβηγία δεν κινδυνεύεις
από τίποτα. Οι δρόμοι σ`αυτή την  χώρα μυρίζουν γλυκερή αιωνιότητα.

Σ`αυτή την χώρα δεν μπορεί να σε φοβίσει τίποτα. Εκτός αν φοβάσαι τη σιωπή.
Οι Νορβηγοί είναι πολύ σιωπηλός λαός. Μέχρι βεβαίως να πιουν. Ήπιαν?
Καλώς ήρθατε στη κόλαση. Γύρω απ`αυτή τη κόλαση απλώνεται ένα ωραίο
δραματικό σκοτάδι. Είπα σκοτάδι? Γράψε λάθος. Εδώ δεν νυχτώνει ποτέ.
Αυτό βέβαια δεν  μπορεί να σε φοβίσει. Έχεις άλλωστε τόση νύχτα μέσα σου
ικανή  να κοιμίσει  όλο αυτό το λαό που δείχνει  να έχει πολύ μεγάλο σεβασμό
για τους Έλληνες. Μας αγαπάνε και μας το δείχνουν με κάθε τρόπο.

"Έλληνες  η νίκη σας είναι η καταστροφή σας . "Όχι, δεν ξέρουν τον Ηράκλειτο
κάτι για αρχαία ξέρουν, θραύσματα μνήμης που όπου να ναι καταλύονται. Τι κάνω
εγώ σ`αυτή χώρα. Πιγκουινογυρευω προστακτικές. "Πες μου καλή μου Νορβηγία.
Τι θέλεις από μένα? Καμία απόκριση.  Φαίνεται πως μου χει θυμώσει. Μάλλον θα φταίει
ο καιρός. Η Νορβηγία φοράει επάνω της  2 και 3 καιρούς μαζί .Μπορεί να ξεκινήσει
με ήλιο το πρωί και σε μια ώρα να στο γυρίσει στο κατακλυσμό. Δεν ξέρεις  πως να
φερθείς  στο Βορρά. Ο Βορράς όμως ξέρει πως να σου φερθεί: με τον τρόπο του εραστή
που όπου να ναι  σε αποβάλει από την ερωτική τάξη. Ας την διασαλεσουμε τότε.

Τα διαπιστευτήρια της απελπισίας  σε ωθούν άλλωστε προς σ` αυτή την κατεύθυνση.
Είναι τόσο οργανωμένα τα πράγματα  εδώ, που ακόμα κι αν μην θες να παραφρονήσεις
στο τέλος υποκύπτεις. Αλλά εγώ λέω να κρατηθώ. Άλλωστε επισκέπτης είμαι . Στους
επισκέπτες επιτρέπονται όλα. Να , λέω  να ξαπλώσω στο δρόμο . Ποιος θα ενοχληθεί?

Η απουσία φαναριών  φαίνεται πως με διασκεδάζει. Με το που πατάω το πόδι μου 
στην άσφαλτο όλα παραλύουν . Οι οδηγοί μάλλον το διασκεδάζουν κι  αυτοί, αφού περιμένουν
με καρτερικότητα  το πότε θα περάσω. Χαμογελαστοί ,άνετοι, δεν βιάζονται
καθόλου. Εγώ  πάλι γιατί βιάζομαι? Σε ποια χρονοχρέωση να επιβιβαστω?

Και χω και σένα να μου λες "πως δεν κάνω για ζωή." Πρόσεξε ,γιατί αν
το ξαναπείς μπορεί και να το πιστέψω. Κι άμα πιστεύω κάτι εγω το
υποστηρίζω ως το τέλος. Να, τράβα με μια φωτογραφία  εδώ μπροστά
στους συγγενείς μου. Αγάλματα τα λένε . Να εδώ μπροστά τράβα με

 Υπέροχα είναι. Από τι καταλαβαίνω βρισκόμαστε  στην κεντρική πλατεία Του Όσλο.
Οι Οσλιωτες έχουν ξετρελαθεί  με την δυναμική του καιρού. Έχουν βγει με τα ταπερακια
στο γρασίδι  και βαράνε παλαμάκια στον ήλιο.  Δυσέρευτο  είδος  ο ήλιος  σ`αυτή την χώρα.
Κάτι σαν το ευρώ  δηλαδή. Ακούν ευρώ οι Νορβηγοί και παθαίνουν  κάτι σαν τύφο.
Από μακρυά κι αγαπημένοι . Η κορόνα τους δόξα και τιμή τους . Μια οικονομία
σκέτη τρέλα. Ας είναι καλά το πετρέλαιο. Αλλά και το εμπόριο ψαριού καλά κρατεί.

Για να μην σου πω για τους δημόσιους υπαλλήλους.Μια χώρα με μόλις 4 εκατομμύρια
πληθυσμό  και έχει τους ίδιους υπαλλήλους   με μας. Είπαμε είναι οργανωτικοί.
Μα πάνω από όλα δεν κλέβουν. Οι τσάντες απλωμένες στο πεζοδρόμιο. Κανένα
μηχανάκι δεν θα μπει στο κόπο να στη βουτήξει. Πιο πιθανό να σε βουτήξει  κάνα
κτήριο  την ώρα που σκοτεινιάζει παρά άνθρωπος. Αυτά τα κτήρια...

Ένας έρωτας αγιάτρευτος. Το κουκλοσπιτο της Νόρας. Ποιος δεν θα θελε  να  ζει
σ`αυτόν τον παράδεισο. Κι όμως εχω την αίσθηση πως αυτός  ο παραδεισος δεν
κατοικείται. Σ`αυτόν τον παράδεισο εχεις την αίσθηση πως ολοι έχουν αυτοκτονήσει.
Ισως εδώ  και εκατομύρια χρόνια . Ξέρω δεν με πιστεύεις ,αλλά κανένα από αυτά
τα κτήρια  δεν ζουν ανθρωποι. Ισως να ζουν μόνο σκελετοί  που ξεχαστηκαν
από την παλιά γενιά των Βίκινγκς.Τα κληροδότησαν στους απογόνους τους
αποσπώντας  μάλλον την ομολογία πως θα ζουν μέσα στη σιωπή. Φυσικά εκείνοι
το δέχτηκαν ασμενώς .Οπως  καταλαβαίνεις η αυτοκρατορία των παραισθήσεων
καλά κρατεί...Αλλά το ταξίδι συνεχίζεται...

Κάτι λίγο απο περισσότερο

Ωραίο αυτό το αεροδρόμιο. Δηλαδή τι ωραίο ,σπασμένα κομμάτια φιλιά.

 Έτσι το αντιλαμβάνομαι.

Άμα σπάσεις τα φιλιά σε ίσα ζουμερά κομμάτια θα φτιάξεις μια εξαίσια κόλαση.Βέβαια τη κόλαση

στην προσφέρουν οι άλλοι αλογόκριτα. Την λογοκριμένη την προσφέρεις εσύ στον ευατό σου με

όλες τις τιμές που τις αξίζουν.
Η ερωτική κόλαση είναι μια πρώτης τάξεως σπουδή.Αλλά την βαριέμαι γιατί σε βυθίζει πολύ στον πάτο της κι άντε να ξαναβγείς.Άσε που δεν εχει πια σασπένς.

 Η έχει κι εγώ το υποκρύπτω? Κάτι τέτοιο θα παίζει.Παλιά "θα έλεγα όχι πια ,μα τώρα

λέω όχι ακόμα." Άλλα το θέμα μου είναι αυτό το αεροδρόμιο.
Εδώ ο κόσμος πάει κι έρχεται αξεδιάλυτος. Η Κατερίνα μπλούμ εδώ πρέπει να χασε την τιμή της

και πάνω από όλα τα λεφτά της. Είπα λεφτά? Κάτσε να τσεκάρω τα αλειτούργητα.Χρήσιμα θα

μου φανούν . Δίπλα μου ακριβώς κάθεται ένας ραμπογιάπης . Καλοσιδερωμένος μου φαίνεται.

Είναι ο άνθρωπος μου. Μόνο αυτός μπορεί να μου εξηγήσει τα περί ισοτιμίας. Βαριές μου

φαίνονται οι κορώνες και τα ευρά μου πενιχρά. Μπα, δεν θα τον ρωτήσω. Θα με πληγώσει

με την ακρίβεια των λόγων του. Σαν τους δικηγόρους κι αυτοί. Κάνουν οτιδήποτε για να

σε αποτρέψουν απόν όσα έχεις σχεδιάσει . Η δική μου η δικηγόρος είναι καλή, αλλά πολύ

συχνά σκέφτομαι σοβαρά να την σκοτώσω.


Ο τρόπος που μου αραδιάζει τους νόμους και τις πιθανότητες στο να κερδίσω μια

ταλαιπωρημένη μου ατυχία με αποκαρδιώνει. Πριν φύγω την τρομοκράτησα."Μπορεί

να χρειαστεί βίζα της είπα σοβαρά. Ίσως να μην μπορέσω να ξαναμπώ στη χώρα. Να χεις

το κινητό σου ανοιχτό. Μόνο εσύ μπορείς να με ξαναβάλεις μέσα"Αγχώθηκε ,αλλά αγχωθηκα

και γω εις τριπλούν. Γιατί ο σουρεαλισμός στην ζωή μου είναι κάτι το εγκατεστημένο.


Δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος να γλιστρήσει στα δράματα τύπου Γιόζεφ Κ.Αν και είναι

πολλές εκείνες οι φορές που σκέφτομαι πως με κάποιον τρόπο εγώ πρέπει να γραψα

την Δίκη. Άλλα είναι πολύ αργά για δάκρυα γιατί "η αλήθεια είναι πικρή για τις φυτείες

μα οι αναμνήσεις είναι ανώτερες". Ο ραμπογιάπης σηκώνεται από την θέση του και

ισιώνει το όμορφο παντελόνι του. Δεν πρέπει να τον βρουν απροετοίμαστο τα σύννεφα.


Όσο για μένα" χιονίζει και πέφτουν στη σούπα μου ψέματα". Άλλα αν είναι να φαγωθεί

με μεγάλο κουτάλι , τότε χαλάλι στον μάγειρα που την έφτιαξε. Κι από τι διαισθάνομαι

αυτός ο μάγειρας πρέπει να είναι ο χρόνος. Που όταν δεν φέρεται σαν δήμιος μου κάνει

τη χάρη και με ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Άντε τώρα . Πάω να πετάξω εκεί που ανήκω.


Τα υπόλοιπα ας γίνουν χιόνι.

Ναι θα πω( στούς αλλους είπα θα ζούμε)

Είναι  πρωί  τώρα που σου γράφω. Ετοιμάζω βαλίτσα. Τα ταξίδια όπως ξέρεις πάντα
 μου δημιουργούσαν εκνευρισμό. Ίσως γιατί είχα πιστέψει τον Π. " Οι εξοχές είναι βουβές.
Δεν σου μαθαίνουν απολύτως τίποτα." Τώρα που το ξαναδιαβάζω μου φαίνεται υπερβολικό.
Σιγά που δεν μαθαίνεις. Πάντα μαθαίνεις από τι κάνεις. Αλλά βλέπεις  αυτή η διεστραμμένη τάση
που έχω  για ενδοσκόπηση και απομόνωση δεν μ`άφηνε να το δω.

Άλλα έτσι φτιάχνονται τα σενάρια.Εκτός αν έχει αντιρρήσεις ο θεός για το σενάριο οπότε ξεχνάς τα πάντα.
Πας να γίνεις  ας πούμε χορτοφάγος και σου πετυχαίνει Πάσχα..Πας να μετακομίσεις συναντάς έναν
πρώην σου στην κάβα,συγκρίνεις,σου φαίνεται ο χωρισμένος σου Σταρ Ελλάς. Πας ζητάς
συγνώμη , τα ξαναφτιάχνεις μαζί του..Έτσι είναι . Όταν ο άνθρωπος αποφασίζει ο θεός γελάει.

Έτσι μου γέλασε και μένα και με στέλνει μακρυά  σε ένα όμορφο χωριό έξω από το Όσλο.
Νορβηγία. Η Λ. ζει εκεί ήδη εδώ και 6 μήνες. Ησυχία ,προβατάκια, καλή ζωή και φρόνιμη για    μετανοημένους σοπινστες. Νομίζω ότι δεν πρέπει να τους έχεις ξεχάσει.Μια προσποίηση
του μυαλού όσο να ναι πρέπει να υπάρχει. Μια προσποίηση γυρισμού-όχι αυτή δεν πρέπει
να υπάρχει. Δεν πρέπει να γυρίσεις πίσω εκεί που πόνεσες. Πως να γυρίσεις. Με τι πλευρό.
Με τι κουράγιο. Πως να  αφουγκραστείς το αγαπημένο σου παιχνίδι: σοπινγκ θέραπυ.

Ωραία χρόνια ήταν αυτά. Είχες ένα λόγο παραπάνω να είσαι δυστυχισμένος.Ξυπνούσες το πρωί
με  διπλωμένο το στομάχι  και ήξερες πως σε λίγες ώρες   όλη αυτή η δυσαρέσκεια θα  εξατμιστεί
πάνω σε ένα καινούργιο μπλουζάκι. Σε μια καινούργια ζώνη. Σε ένα καινούργιο παντελόνι.
Δεν είχε σημασία πως δεν θα τα φορούσες ποτέ. Οι ντουλάπες για αυτό υπάρχουν :για να καμαρώνουν
τα αφόρετα. Η ζωή σου μπορεί να μην είχε νόημα , είχαν όμως νόημα  οι στιγμές.

Οι στιγμές εκείνες οι αλησμόνητες  που αγόρασες  όλα αυτά  τα  όμορφα σκουπιδακια για  να
σε γλυτώσουν-άραγε από τι? Πόσες θλίψεις  σκέπαζαν όλα αυτά τα πουκάμισα. Θυμάσαι?
Τώρα κάθεσαι και τα παρατηρείς. Έχεις άφθονο χρόνο να παρατηρείς πια. Αυτή είναι η καινούργια
σπατάλη: η παρατήρηση. Μην φοβάσαι. Χρησιμοποίησε την αφειδώς. Απ`αυτήν δεν πρόκειται
να ξεμείνεις. Απ`αυτήν δεν πρόκειται να χρεοκόπησεις.


"Έτσι είναι η ζωή: λέξεις που δεν αξίζουν τον κόπο. Η αν άξιζαν τον κόπο  δεν τον αξίζουν πια."
Ο σοφός Πορτογάλος μου  τα λέει  και με παρηγορεί. Το μέλλον ανήκει στους προφήτες.
Τα ήξερε από χρόνια , τα μελετούσε, τα έγραφε. Η διορατικότητα του σαν ακονισμένο μαχαίρι.
Ήξερε πως οι άνθρωποι είναι μαριονέτες που στην καλύτερη περίπτωση ,και με λίγη τύχη
αντιλαμβάνονται την λογική του μαριονετίστα. Αρκεί να μην το καταλάβει ο μαριονετιστας
γιατί τότε δεν σε σώζει τίποτα  από την τυφλή οργή του. Για αυτό λοιπόν  και συ προσποιήσου.

Προσποιήσου πως  όλα  είναι μια χαρά. Άλλα κάνε μου μια χάρη . Τώρα που φεύγω
για τα ξένα  πάρε για μένα τη θέση  μου στο σύνταγμα. Είμαι και γω καθυστερημένος. Έτσι με είπε
ένα ξεχαρβαλωμένο παπάκι " Σ` αυτούς τους καθυστερημένους πηγαίνεις?" Δεν βαριέσαι.
Καλύτεροι άνθρωποι μου έχουν προσδώσει χειρότερους χαρακτηρισμούς. Άλλα εσύ μην ακούς
κανέναν. Συνεπώς  ούτε κι έμενα. Να κάνεις όμως το καλό . Όπως εσύ το καταλαβαίνεις.

Και που είσαι? Άμα δεις τον καιρό φουρτουνιασμένο μην προνοήσεις για ομπρέλα.
Έχουν προνοήσει αλλοι για σένα. Κυκλοφορούν ωραιοι απελπισμένοι αυτό τον καιρό.
θα σε φροντίσουν όπως με φρόντισαν και μένα την προηγούμενη  Πέμπτη.
 Οι ουρανοί ανοιξαν  όπως και οι αγκαλιές των απελπισμένων. Με εστερξαν.
Ο ορίζοντας εγινε ενας τεράστειος μουσαμάς  και  αγκαλιασε ολους  τους απροστατευτους.
Νερό είναι,δεν πληγώνεται κανείς  από το νερό. Μόνο από την αναισθησία των αλλων.

Αλλά για αυτό υπάρχει η συγνώμη. Που την χρωσταμε καταρχήν μέσα μας. Για όλα οσα  αφήσαμε
να πιστέψουμε. Σου φεύγω τώρα. Να μην  προσεχεις. Είναι  η νέα οδηγία αυτή.Οι κύκλοι  της αυτολύπησης κλέίσαν  νομιζω την προηγούμενη εβδομάδα.Αρα μπορεί να ξανα ελπίζεις
διότι αλλαξε  στάθμη ο βυθός μέσα  μας.

Για αυτό σου λέω .  Απελπίσου με σύνεση. Όταν γυρίσω  θα κάνω τον γύρο της καρδιάς σου
σε ένα τεταρτο. Για την χαρά της κατσαρολάδας που οπου να ναι παίρνει σάρκα  και οστά.


Ως τότε θα σε ξεχνάω κάθε μέρα. Ξέρεις εσύ.

Λίγη σοκολάτα ακόμη

                                                   - " Τι είναι τα όνειρα?                                                                                          
                                          - Μικρά σημαδάκια πίστης. Σημαίνουν ότι ζεις
                                          -Ακόμα κι όταν δεν επαναλαμβάνονται?
                                        -Ιδίως τότε. Άλλωστε  η επανάληψη ισοδυναμεί με θάνατο.
                                        - Α μην μου λες τέτοια . Θα τρομάξω.
                                     Εγώ έχω συνηθίσει την ακίνητη ζωή. Τους ακίνητους ανθρώπους.
                                    Τα ακίνητα συναισθήματα. Εκείνα που τα φυλάς  και μένουν
                                  άθιχτα για τουλάχιστον  δεκαπέντε χρόνια . Μάλλον ανήκω σε προιστορική γενιά
                                  Εγώ αυτό που ζητάω από τη ζωή είναι να μου προσφέρει πασαλειμένα όνειρα
                                 γεμάτα σοκολάτα. Ζητάω πολλά?..


Εκείνος τότε δεν απάντησε . Τι να πεις άλλωστε σε έναν άνθρωπο που το μόνο που ζητάει  είναι λίγες στιγμές αυταπάτης. Την έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά του  και την φίλησε." Η ζωή τελικά είναι πιο σκληρή από μας " σκέφτηκε μάλλον παράταιρα, πριν ακουστεί ο ήχος από το χαρτί της λιωμένης ήδη σοκολάτας  και τον κάνει να γελάσει. Φιλούσε σοκολάτα, ονειρευόταν σοκολάτα.
Τελικά η ζωή  μπορεί να μην είναι τόσο σκληρή όσο της φαίνεται . Μπορεί  κι αυτή να χρειάζεται  ένα κατσαρολακι  για να λιώσει  η σκληρή πλάκα της συνήθειας.

Πριν καταλήξει  κι αυτή βέβαια στον ουρανίσκο της πλήξης.


.






                                                                                                      

Γενικά στο λεω

                                                       - θα φτωχύνουμε τελικά?
                                                       - Μα είμαστε ήδη φτωχοί παιδί μου
                                                       -Δηλαδή θα γίνουμε ξανά δραχμούλες?
                                                       - Θα γίνουμε πενταροδεκάρες.
                                                       - Ναι, αλλά εγώ  θα μπορώ να σε βλέπω?
                                                       - Ασφαλώς και  θα μπορείς. Υπάρχει μόνο μια                                                                                             απαραίτητη προϋπόθεση. Πρέπει να παραμείνεις
                                                        απελπισμένος.
                                                      -Εσαεί?
                                                      - Για όσο αντέχουν τα βατραχοπεδιλα σου.                                                                                                 - Κι αν πνιγώ?
                                                      - Κανείς δεν πνίγεται φορώντας βατραχοπέδιλα.
                                                       Πνίγεσαι μόνο όταν φοράς τον ευατό σου σαν εσάρπα.

Τα φαντάσματα για σκέπη.

Όταν κατεβαίνω στην πόλη που μεγάλωσα , νιώθω  σαν το αγαλματάκι της φωτογραφίας: περιμένω
με στωικότητα την στιγμή  που τα όρνεα θα πέσουν πάνω  στο καρπούζι  και θα με κατασπαράξουν.
Δεν πέφτουν και μένω πάντα  με την απορία  πως και δεν συνέβη το μοιραίο. Συνήθως σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού νιώθω σαν αυτό το ανοιχτό καρπούζι:παθαίνω εφιδρώσεις ,κράμπες στο 
στομάχι. Αλλά φευ: Το καρπούζι άθιχτο ,παρότι ανοιχτό.Βέβαια τα καρπούζια δεν παθαίνουν
τίποτα απο  ολα αυτά. Οι ανθρωποι παθαίνουν . Που  φέρονται σαν να ηταν καρπούζια ,και δη ανοιχτά.

Αλλά κάποιος έχει τσιμπήσει  ,αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το περισσότερο είναι ότι πρέπει να ανέβω
στο ρημαδιασμένο λεωφορείο και να ταξιδέψω, και  η προοπτική του να ταξιδέψω μου δημιουργεί
εκνευρισμό. Τι να μου μάθουν έμενα οι εξοχές, oi εξοχές είναι βουβές , τα λένε μόνο μεταξύ τους.

Και να φανταστεί κανείς πως κάποτε , πολύ κάποτε είχα αποφασίσει να μεταναστεύσω  σε άλλη γη,
σε άλλη γλώσσα. Τελικά δεν έφυγα ,αλλά ήταν σαν να έχω φύγει.Εκείνη την περίοδο ένιωθα έτσι:

Ήμουν το φαγωμένο αχλάδι . Διατέλεσα βίο φαγωμένου αχλαδιού. όσοι με δάγκωσαν  ακόμη πρέπει
να αισθάνονται την  πληγή στα ούλα τους. Βλέπεις  δεν υπάρχουν μονάχα  σκληρά καρύδια  σ`αυτή
την πλάση. Υπάρχουν και σκληρά αχλάδια. Παροτι φαγωμένα μπορούν να ανασυντάσσονται  και να
αναπλάθωνται ανάλογα  με τις περιστάσεις. Θα μου πεις τι θυμάσαι. Ότι  θέλω θυμάμαι. Κι ότι δεν θέλω  το αφήνω να πάρει μόνο του φωτιά.


Περπατάω σε γνωστούς δρόμους. Όλα με θυμίζουν  κι όλα με ξεχνάνε εδώ πέρα. Ένα χρόνο ακόμη
να καθυστερούσα το ταξίδι  και θα με είχα ξεχάσει εντελώς: θα έλεγα ας πούμε: συγνώμη κύριε,
ποιος είστε? Από ποιόν κελί μνήμης δραπετευσατε? Αλλά δεν θα το πω. Τίποτα δεν λέω. Μονάχα
χαμογελάω σαν χαζός στους περαστικούς. Οικείες φάτσες. Άραγε με θυμούνται? Κι αν ναι ,τι θα
σκέφτονται? Μπα .Δεν σκέφτονται. Για να πω την αλήθεια  καλύτερα που δεν σκέφτονται
καλύτερα που δεν θυμούνται. Σκέψου τώρα να σε σταματήσουν στο δρόμο και να αρχίσουν
να σε πλακώνουν στις ερωτήσεις: πού είσαι, που χάθηκες, πως ζεις. Ρε ,δεν  πάτε στο διάολο
που θα με ρωτήσετε κιόλας πως ζω. Όπως θέλω ζω. Άμα με σταματήσουν θα τους το πω.

Μπορεί να τους πω και χειρότερα. Μπορώ. Έχω την θέληση. Άμα συναντήσω την θεία μου
θα της το πω .Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω θυμό με την θεία μου. Ενώ δεν θα πρεπε. Έφτιαχνε
ωραίο σνίτσελ η θεία. Και τα Χριστούγεννα έδινε καλό χαρτζιλίκι στα κάλαντα. Μήπως πρέπει
να την πάρω τηλέφωνο? Άντε καλέ. Κάνε καμιά βόλτα γύρω από το τετράγωνο μπας και
συνέλθεις  κι  άσε τώρα τα συμφιλιωτικά. Να την κάνω την βόλτα. Τι ώρα έχω εκείνο
το αόριστο ραντεβού  με τον αδελφό μου? Προλαβαίνω να θυμώσω κι άλλο?


Ασφαλώς και προλαβαίνεις. Να, κόψε δρόμο από δω και  πήγαινε στο δρόμο με τα ερείπια.
Η παλιά σου γειτονιά σε περιμένει. Φοράς γυαλιά? Μπράβο. Μην τα βγάλεις. Σε ξέρω εγώ,
σε έχω γεννήσει. Θα σε πιάσουν τα συγκινησιακά σου και θα έχουμε οδυρμούς εν μέσω δρόμου.
Γι αυτό μην τα εγκαταλείψεις . Σκέψου να σε δει κανένα άξεστο  βλέμμα να  κλαις  να σου βγεις
μετά καμιά φήμη  πως  είσαι ..τι είσαι ακριβώς? Καλύτερα να μην θες να μάθεις.
Άσε τα συμπέρασμα για τους περαστικούς. Είναι άλλωστε οι πιο αναρμόδιοι  για τέτοιους
είδους καταστάσεις. Αλλά το παρελθόν σου είναι εδώ  και σου κάνει καντάδα.


Πως αντιλαμβάνεται κανείς το παρελθόν του?  Ίσως με τον τρόπο  των νεανικών χρόνων του Τζούλιαν  Μπάρνς. Μου πάει αυτός ο τρόπος. Με εμπεριέχει." Όταν ήμουν φοιτητής ιατρικής, κάποιοι φαρσέρ σε ένα χορό αποφοίτων αμόλησαν στην αίθουσα ένα γουρουνάκι πασαλειμένο με λίπος. Το ζώο συστρεφόταν ανάμεσα στα πόδια μας,προσπαθούσε να ξεφύγει, τσίριζε συνέχεια.

Διάφοροι έπεφταν χάμω προσπαθώντας να το πιάσουν ,και ρεζιλεύονταν στην προσπάθεια τους.
Το παρελθόν μοιάζει να συμπεριφέρεται σαν εκείνο το γουρουνάκι..." Να το λοιπόν: το παρελθόν
που είχα φανταστεί ,σκιά του ίδιου του  του ευατού. Ποιός  κατοικεί πια εδώ. Το παλιό σπίτι
δεν υπάρχει . Στη θέση του μια τετραωροφη πολυκατοικία. Σιγά μην κλάψω. Αν ήταν βέβαια
στη θέση του σίγουρα θα εκλαιγα. Αλλα τώρα  μια μουτζαλιά. Ένα υβρίδιο. Ένα τίποτα.


Παρελθόν μη -κατοικίσημο. Ε.Α. Οπως στους σεισμούς. Επικίνδυνο-Ακατάλληλο. Ισως να είναι
κατάλληλο μόνο για πολύ ενήλικες. Εγω είπαμε: Ανηλικιώση.  Αλλά δεν είναι  που θέλω,είναι
που δεν μπόρεσα. Η Βασιλική απο το απέναντι μπαλκόνι με κοιτάζει. Παλιά φίλη-παιδική,αδιαφορη
Με κοιτάζει με περιεργεια .Ισως να με θυμάται. Κι εγω την θυμάμαι. Οχι με πολύ νοσταλγία,αλλα την
θυμάμαι. Η υπεροψία δεν την εχει εγκαταλειψει. Οπως και το παγωμένο χαμόγελο. Κρατάει ενα μωρό
στην αγκαλιά της. Το πηγαίνει πέρα δώθε. Μου ερχεται να της φωναξω" δικό σου είναι το μωρό  καλή
μου? " Ετσι , χωρίς να εχει προηγηθεί καμία συννενόηση. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μην
πέρασαν 20 και βάλε χρόνια. Σαν να βγήκα  απο το σπίτι μου ,οπως παλιά  και την είδα να κρέμεται
στα κάγκελα. Αλλά οι ανθρωποι ξέρουν να κάνουν μόνο ενα πράγμα καλά. Η Βασιλική το ιδιο.

Που μπορεί να διαβάζει αυτές τις γραμμές τώρα , ετσι τυχαία. Και να  σκέφτεται : θα μπορούσα να ημουν εγώ . Το κορίτσι που δεν  γέλαγε ποτέ. Η Βασιλική που δεν χαρισε ποτέ της  την συγνώμη
σε κανένα. Αυτή είμαι εγω , θα σκεφτεί. Και θα κλείσει απότομα τον υπολογιστή της ,για να γυρίσει
στη ζωή που την κάνει να είναι ο ευατός της. Αλλά τώρα  κλείνει το μωρό της στην αγκαλιά της
σαν να προσπαθεί να το προστατέψει. Οχι απο μένα  φαντάζομαι , αλλά απο εκείνα τα φαντασματα
που οσο κι αν θέλεις να τα διώξεις ,εκείνα σε επισκέπτονται ξανά με νεα μορφή σε νέους ρόλους.


Οι ρόλοι της ζωής μας . Που δεν διαλέξαμε. Και μας κοιτάνε τώρα  καχύποπτα.  Στο απέναντι
μπαλκόνι . Στη γειτονιά  του Εδώ  Θυμάμαι.  Τελικά ότι κι αν κάνουμε εδώ πληγώνονται.

Κι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς πλέον.

Αδιάβαστη ζωή

Αχ βρε Μίλαν. Και τι δεν θα δινα να μου μιλήσεις. Καταπρόσωπο που λένε. Να με σφίξεις

με την θηλιά του λύγμου σου και να μ`αφήσεις έρμαιο με τις θλίψεις των ιδεών σου.

Που εδώ που τα λέμε δεν φταίνε οι ιδέες που είναι θλιμμένες .Οι άνθρωποι φταίνε

που τις κουβαλούν. Και τις ιδέες και τις θλίψεις. Βέβαια οι άνθρωποι στην πραγματικότητα

δεν ξέρουν τι στα αλήθεια κουβαλούν.Κοιμούνται το ασήμαντο ,και καμώνονται πως αυτό

είναι το σημαντικό. Αλλά εσένα τι σε νοιάζει . Εσύ πέρασες το μαρτύριο της δοκιμασίας

και εγκαταστάθηκες μια και καλή στο Βασίλειο της Αθανασίας.



Από εκεί σ`ακούω νοερά να μου απευθύνεσαι.."Οι ανθρωποi αγαπητέ μου δεν είναι ποτέ αυτό που

νομίζουν πως είναι,άλλα κάτι πολύ φθηνότερο,πολύ λιγότερο ευαίσθητο και ,συνήθως, εξαιρετικά αδιάφορο. Μιλάω φυσικά για τους ανθρώπους του "κοπαδιού", τους ανθρώπους που ζουν μέσα

στο ιδίωμα της ωραιότητος,της δήθεν αγάπης ,της συγκίνησης. "Αγαπάνε" παράγοντας κιτς,γιατί

τι άλλο είναι η εύκολη, δηλώσιμη, καταγραψιμη αγάπη τους ,πάρα η προσπάθεια να αρέσουν

με κάθε τρόπο σε όσους πιστεύουν πως φτάνει να δηλώσεις πως αγαπάς για να εξυψωθείς.."


Σε ακούω σκεφτικός ,σαν υστερόγραφο ονείρου και μια ρυτίδα μέσα μου αναδευει

το πλοκάμι της .Σιγά -σιγά βγαίνει στην επιφάνεια ,κι από εκεί την ακούω να φωνάζει..

" Γιατί να μη φτάνει η αγάπη για όλα αυτά τα πρόσωπα που χρόνια λάτρεψα κι άφησα

να μου τα πάρει ο θάνατος η ο χρόνος?.." Ελα ντε. Γιατί να μην φτάνει. Σαν την ηρωίδα

και γω ,αλλά σε καλύτερη βερσιόν. Αλλά και πάλι στο ίδιο πεζοδρόμιο.Αναρωτιέμαι.


Εσύ ,ξέρω. Έχεις πάψει από καιρό. Η ζωή  σου φέρθηκε με κομψότητα. Μπράβο σου

και χαίρε. Εμένα πάλι όχι και τόσο. Αλλά τι ζωή θα ήταν αυτή που θα σε σημαιοστόλιζε.

Έτσι είναι. Αλλά και πάλι ,θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Θα μπορούσαν τα πράγματα

να γίνονταν αντίστροφα. Να γεννιέσαι δηλαδή γέρος ,και να πεθαίνεις ως μωρό.

Να ερχόσουν έτοιμος δηλαδή στη ζωή με στρωμένη την σοφία στα πόδια σου

και να την χάνεις ας πούμε σταδιακά. Ενώ τώρα, γεννιέσαι λευκό χαρτί, παιδεύεσαι

μαχαιρώνεσαι, ποιος μου φταίει πρόχειρα να τον κρεμάσω. Η πραγματικότητα

σε άγρια ασυμφωνία με την αντίληψη της. Βλέπεις Μίλαν , ο χαραχτήρας μας

είναι σαν παγκόσμιος χάρτης. Βλέπεις τα πάντα πάνω του. και το άσχημο είναι

πως δεν μπορείς να τα αφαιρέσεις. Ο χαραχτήρας είναι μοίρα.


Εσύ βέβαια μπορεί να πετάς βελάκια πάνω στο χάρτη γιατί πιστεύεις πως είσαι

ένας νομός με πολλές πρωτεύουσες ,αλλά ο χάρτης δεν σου κάνει την χάρη να σε συμπεριλάβει

στα ταξίδια του. Κι έτσι βλέπεις τα τραίνα, τους ανθρώπους δηλαδή, απέξω από τη ζωή σου να περνούν.Στην αρχή λυπάσαι. Όχι,όχι λύπη. Λύπη νιώθεις όταν ο άλλος είναι από κάτω σου.

Όχι λύπη. Κάτι άλλο πρέπει να βρω να με διαγνώσω. Ίσως litost ,αυτήν την αμετάφραστη

τσέχικη λέξη που δηλώνει ενα αίσθημα σαν τεντωμένη αρμόνικα. Ένα αίσθημα που είναι

σύνθεση πολλών άλλων αισθημάτων:της θλίψης του οίκτου, των τύψεων και του παράπονου.


Αυτό ένιωσα λοιπόν Δάσκαλε: Litost. Αργότερα είδα τα βαγόνια να πέφτουν ένα-ένα

μπροστά από τα μάτια μου αλλά δεν ένιωσα καμιά συγκίνηση ,κανένα ρίγος.

είχαν περάσει εντωματαξυ τα χρόνια , και η Litost είχε κάπως ατονήσει, το ίδιο

και η αγάπη . Είχαν μείνει μόνο οι άνθρωποι να κοιτάζονται απορημένοι

για όσα τους είχανε συμβεί. Για άλλη μια φορά εγώ απ`έξω από αυτούς, αλλά

αυτή την φορά "συμφιλιωμένος με τον πειραγμένο μου ευατό και όλους τους

εν υστερία συναδέλφους του."


Δεν μιλάς. Δεν λες κουβέντα. Άλλα από μέσα σου ξέρω τι σκέφτεσαι: σου φέρνω στο νου

την Ανιές , την ηρωίδα σου. Κάπως έτσι κι αυτή. Στην ίδια κατηγορία χαραχτήρων κι αυτή.

Σκέφτεσαι πως και γω μια μέρα θα μπω σε ένα ανθοπωλείο και θα αγοράσω ένα βλασταρακι

μυοσωτίδας,ένα μόνο βλασταράκι, ένα λεπτό κοτσάνι που θα  καταλήγει σε ένα μικροσκοπικό

λουλούδι, και μ`αυτό θα βγω στο δρόμο κρατώντας το μπροστά στο πρόσωπο μου

με το βλέμμα απάνω του ώσπου να μην βλέπει τίποτα άλλο , εκτός από αυτό,υστατη εικόνα

ενος κόσμου που εχω πάψει πια να αγαπάω.Σιγά -σιγά οι άνθρωποι θα με αναγνωρίζουν

και ολη η Αθήνα θα μιλάει πια για τον τρελό με την μυυοσωτίδα...


Σου φεύγω τώρα. Αρκετά σου γκρίνιαξα . Και που είσαι : Αν περάσεις απ`έξω  από τον υπνο μου
και με δεις να τρέχω,  μάλωσε με " Που πας παιδί μου, ξυπόλυτος στα περασμένα?
Θα κοπείς. Είναι γεμάτα με φιλιά σπασμένα.."

Εσωτερικές ρωγμές

Εποχή ευχαρίστησης. Έτσι μου μυρίζει  αυτή η άνοιξη. Κι ας μοιάζει τόσο μίζερη και στεγνή.
Κι ας έχει σημαδευτεί  από σεισμούς και θύματα. Αυτά είναι όλα ορατά. Τα αλλά, τα αόρατα είναι δύσκολο να τα φέρεις σε λογαριασμό. Οι εσωτερικοί σεισμοί ,οι μεταρωγμές ,και τα παραλειπόμενα
αυτά ποιος τα πληρώνει? Και οι ρωγμές? Τόσα παράσημα ποιος θα τα φορέσει?

Ευτυχώς πάντως να λες. Για τις ρωγμές. Που δεν τις βλέπει ήλιου φως. Γιατί έτσι και τις έβλεπε κανείς , έτσι και γινόταν κανένα μαύρο αστείο  ,και γινόταν καμιά μαύρη μοιρασιά, θα κλαίγανε
πολλές μανούλες.  Ενώ τώρα σε κλαίει μονάχα ο καθρέφτης σου. Γιατί μ`αυτόν αλλάζετε  ματιές
τα πρωινά. " Τα κεφάλια μας άλλωστε είναι οι πρωτεύουσες των πόνων μας."

Πάντως έχω υπόψιν μου κάποιον  που έβαζε τα κλάματα  και μετά  έκανε μάσκα ομορφιάς
για να περισώσει τα όσα δεν λεηλατήθηκαν από την υγρή λαίλαπα. Υπάρχουν  προκλητικοί
θα μου πεις εσύ. Υπάρχουν και καλλιτέχνες θα σου πω εγώ. Στη διακριτική ευχέρεια του καθενός
είναι να διαλέξει τα κλάματα που του ταιριάζουν. Για να πω βέβαια τη μαύρη  και άχαρη αλήθεια δεν πολυπιστεύω στα κλάματα. Ο θείος Ρολάν θεωρεί  πως πρόκειται για συναισθηματικό εκβιασμό.
Εγώ πάλι θεωρώ πως πρόκειται για σκέτη πόζα.  Η πόζα που παίρνει ο καλοπερασάκιας για να
μπορεί να τη βγάλει καθαρή. Έχω άλλωστε πικρά πείρα από "ευαίσθητες λυρικές ψυχές"
που μόλις στέγνωνε το κλάματα τους,παίρναμε μαχαίρι και αποκεφάλιζαν αδιακρίτως.


Αλλά μιλούσα για αυτήν την άνοιξη πριν με παρασύρουν  οι λυρικές μου επαγωγές.Τι μπορείς  λοιπόν να περιμένεις από μια τέτοια άνοιξη?
Ίσως μια αύξηση εισοδήματος. Αλλά  αυτό θα ήταν τόσο  απλοϊκό, για να μην πω ουτοπικό.
Αλλά γιατί να μην στη ριχτώ  σε μια ουτοπία? Ποντάροντας καμιά φορά στο ανέφικτο
έρχεσαι μπροστά σε αποτελέσματα που δεν τα χες φανταστεί. Ίσως πάλι να στηριχτω

στην επιστροφή της Πατι Χιουζ.  Η  Πάτι Χιούζ είναι κάτι σαν εθνική  σταρ αυτού εδώ
του μπλοκ.  Τα εγκλήματα της και οι ραδιούργιες της  έχουν τέρψει τις άυπνες νύχτες μου μεταμορφώνοντας τες  σε ειδυλλιακό παράδεισο. Το κακό αμερικάνικο κανάλι FX όμως δεν συμμερίστηκε το τυφλό μου πάθος  για την θρυλική ηρωίδα με αποτέλεσμα  να το κόψει.


Όμως..Όμως  σ`αυτή τη ζωή υπάρχουν και καλοί Ινδιάνοι . Έτσι βρέθηκε  ένα άλλο φιλόξενο
κανάλι  που αγόρασε την εν λόγω σειρά  την οποία επαναπροβαλει  εις πείσμα κάθε καχεντρεχειας
που ήθελε  ολόκληρη Πατυ να φοράει φθηνά κουστούμια από το Ζάρα. Δεν είναι Ζωή αυτή.
Αλλά η σταυροφορία   για την επανίδρυση του αυτόνομου Κράτους που λέγεται Πάτι Χιούζ μόλις ξεκίνησε. Θα με βρείτε μπροστά σας τηλε καναλαρχες  και λοιπά απόβλητα. Όποιος  πειράξει  την ηρωίδα   θα χει να κάνει μαζί μου. Όχι τίποτα άλλο:να ξέρετε κι από ποιόν θα πάτε.
Άλλα να μην σ`αφήσω χωρίς θεϊκή ατάκα( που θα μπορούσε κάλλιστα να την είχε πει η Μις Χιούζ..)
"Υπάρχουν άνθρωποι υπερβολικά  καθαροί που σου γεννούν την επιθυμία να τους βρωμίσεις.
Κι  υπάρχουν άνθρωποι βρώμικοι σαν και σένα που σου γεννουν την επιθυμία να τους χώσεις μέσα στο πλυντήριο"..


Οι ερωτευμένοι οταν εκδικούνται τελικά είναι ανελέητοι.

Οπως πάντα: Αργά.

 Τον  είδα ξανά σαν να ήταν χθες.  Ο Βαγγέλης. Τον  λες και παιδικό φίλο. Κανονικά όταν συναντάς έναν άνθρωπο από το παρελθόν σου  κάτι σκιρτάει μέσα σου. Μυρωδιές στάχτης  σε αγκαλιάζουν, και
παρ`όλα αυτά σου ζητάνε να αναγνωρίσεις  αυτό το οικείο που άθελα σου ίσως και να έχεις προσπεράσει. Οι παιδικοί μας φίλοι δεν μας ακολουθούν για πάντα. Ίσως να  γίνεται και για καλό.

Ο συγκεκριμένος φίλος  ωστόσο είναι επιβεβαιωμένα καλός. Η στη  δική μου καρδιά  φαντάζει έτσι.Για έναν ανεξήγητο λόγο  με ακολουθεί πάντα η σκιά του. Το ευγενικό του προφίλ δεν σε βάζει
σε δεύτερες η τρίτες σκέψεις. Είναι αυτός που είναι  χωρίς να φοράει προσωπείο. Με ρωτάει για
τη ζωή μου. Τι κάνω με τη ζωή μου. Μου έρχεται να του πω  πως μαζεύω ελιές. Το έλεγε παλιά

ο Αγγελάκας  όταν τον ρωτούσαν τι είχε κάνει στη ζωή του. Έτσι και γω :Μαζευα ελιές,ήμουν φαναρτζής , καθάριζα τζάμια ,δούλευα σε ασβεστοκάμινο.Μπορεί και να χω πάει και στο
διάστημα. Σίγουρα όμως έχω ζήσει σαν ούφο ανάμεσα  σε όλες τις δουλειές που έκανα
στη ζωή μου. Μερικές τις διάλεξα. Άλλες τις άφησα να με διαλέξουν εκείνες. Όπως και
με τους ανθρώπους. Κι αν τα γράφω όλα αυτά  είναι  γιατί  κατάλαβα(όχι τώρα, από πάντα)
πως το πιο δύσκολο πράγμα που  μπορεί να αντέξει κανείς είναι ο εκπεφρασμένος άνθρωπος.



Τη μισή μου ζωή την έχω φάει ζηλευοντας  για την τύχη κάποιων ανθρώπων . Συχνά δε πολύ δικών μου ανθρώπων.  Τότε δεν ήξερα πως η ευτυχία του ενός  περνάει  από την δυστυχία του άλλου. Περίμενα καρτερικά  σωρευοντας θυμό  .Πολύ θυμό. "Το όριο μου είναι 100.  Αλλά έχω φτάσει και 120 στις μεγάλες μου δόξες." Το κατάπια το στομαχακι μου ,αλλά ποιος νοιάζεται? Σημασία έχει
πως περίμενα τη σειρά μου ,διασκεδάζοντας συχνά με την φριχτή μου μοίρα. Έτσι μου έμοιαζε
τότε. Αλλά μπορεί να  ήταν όντως φρικτή ,και με την επιβιωτιωτική μου ικανότητα  να την
μεταμόρφωνα σε κάτι ξεχωριστό. Νομίζω πως αυτό που έχω λέγεται καταδιάθεση άγνοιας.


Πέρνας ας πούμε μια τραγωδία  και συ  νομίζεις ότι έχεις πάει στο λούνα παρκ. Από μια άποψη
με λες και τυχερό. Όλα αυτά που γράφω βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με τον Βαγγέλη. Σε κάθε
πράγμα γυρεύουμε την αφορμή. Κι ο συγκεκριμένος άνθρωπος στάθηκε  η αφορμή  να γράψω
πέντε σκέψεις  για το που πήγε τελικά η ζωή μου. Ξέρω ότι στις μέρες μας  τέτοιες σκέψεις
μοιάζουν με πολυτέλεια ,τώρα που το μεροκάματο και η επιβίωση έγινε εφιάλτης. Άλλα πάντα
έτσι ήταν, τουλάχιστον για μένα. Κι αν  ζήλευα κάτι στους ανθρώπους ήταν αυτό : την ξεγνοιασιά και
την ευκολία να είναι χαρούμενοι. Όχι ευτυχισμένοι. Αυτό είναι άλλο. Το χω νιώσει ,το ξέρω.

Αλλά εμένα  τώρα πια με νοιάζει να είμαι γεμάτος . Πλήρης. Κι αυτό το κατάφερα,εν αντιθέσει  με
"φίλους" που ενώ η ζωή τους τα έδωσε όλα απλόχερα ,αυτοί κοιτούσαν την ευτυχία των διπλανών
τους ,φθονώντας την ,λες και η δική τους ευτυχία  ήταν φτηνή και άκαιρη. Σημασία τελικά δεν έχει ν`αγαπάς,αλλά  να μπορείς να δίνεις . Αλλά αυτό απαιτεί γενναιοδωρία ,ψυχικό δόσιμο. Και πάνω
από όλα ηλικία.  Να μπορείς να αναγνωρίζεις το μεγαλείο του άλλου με γενναιότητα.

Τελικά από αλλού ξεκίνησα ,κι αλλού καταλήγω. Ο γνωστός Τάκης που δεν ολοκληρώνει.
Αλλά τι ολοκληρώνεται στη ζωή για να ολοκληρώσω εγώ.


(κι όχι δεν μαζευα ελιές)

Ενας λόγος σοβαρός

Παρακολουθώ  με αμείωτο ενδιαφέρον  την κουβέντα  που είχε στηθεί. Ο Κυρ -Ντίνος είναι το επίτιμο πρόσωπο της βραδιάς. Η ε. που κάθεται δίπλα μου  είναι σίγουρα  το πιο πρόθυμο κοινό της ποίησης που αντιπροσωπεύει  ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Και το πιο επιθυμητό.  Την έχει συνεπάρει ο τρεμάμενος λόγος της καταγγελίας του. Διασκεδάζει αφάνταστα ακούγοντας  τον να κατακεραυνώνει ζώντες και τεθνεώτες. Εμένα πάλι όχι.


Θα έλεγα πως   νιώθω  ακριβώς το ανάποδο: η ευχαρίστηση μου  το να δω αυτόν τον άνθρωπο  σουβλιστό πάνω στα κάρβουνα  είναι πέρα για πέρα ειλικρινής.  Ξέρω . Είμαι κακός . Σχεδόν ελεεινός. Αλλά κι ο ποιητής μας είναι και δεν το κρύβει. Αρα είμαι είμαστε ισόπαλοι σε κάτι. Το θέμα είναι πως θα διαχειριστούμε αυτή την ισοπαλία. Χλομό το κόβω.

Μ`αυτά που ακούω  γλυτώνω και δεν γλυτώνω το εγκεφαλικό. Αναρωτιέμαι αν ήταν παρών ο Χειμωνάς πως θα αντιδρούσε.  Ο Χειμωνάς που έγραψε πως στην ποίηση δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ποιητές και ότι η ποίηση δεν επαληθεύεται από  καμιά ζωή από κανένα κόσμο. Ο λυπημένος μου  πρίγκηπας  είμαι σίγουρος ότι θα ισοπέδωνε  την αίθουσα με την διαπεραστική του φωνή . Μπορεί και να αυτοκτονουσε επί τόπου. Δεν είναι πράματα σωστά  κύριε Γιώργο.


Τα ακούμε όμως Κύριε Γιώργο  και κανένας δεν αντιδρά από το ακροατήριο. Εσύ στη λυπημένη Ζωή σου δήλωσες αναχωρητής. Απαρνήθηκες τα πάντα ,τη θέση σου στο πανεπιστήμιο ,ακόμη και τα ίδια σου τα γραφτά.  Χρειάζονται όμως χιλιάδες στρατιές από χριστιανοπουλους για να γραφτεί  Ένας Εχθρός Του  Ποιητή.  Και συ το ήξερες πολύ καλά αυτό . Ίσως για αυτό αυτό εξοριστηκες. Οι άνθρωποι που γράφουν είναι τέρατα. Κι αυτό το ήξερες επίσης.


Οι Συγγραφείς δεν έχουν τον άλλο ανάγκη ,αλλά το άλλο." Ποιο ήταν αυτό το άλλο  μόνο εσύ το έμαθες. Αλλά για την ώρα απομνημονεύω  οργή  ακούγοντας  τον πικραμένο αυτό άνθρωπο να στρεψοδικεί . Ο Ντοστογιέφσκι  πρέπει να του χει κάνει καλό σκέφτομαι.  Εκεί μέσα σίγουρα θα βρήκε  καταφύγιο   ο φθόνος του .  Αλλά και ο Παπαγιώργης  θα του κάνε καλό αν τον διάβαζε.

"Ότι κι αν πασχίζεις στο βίο σου,αν έχεις την τύχη να διαθέτεις  κάποιο ανάστημα ,πάντα κάποια κουτάβια θα βγουν στο δρόμο σου να σου ξηλώσουν τα μπατζάκια. Και αρκούν μερικές κλοτσιές , μερικές βιτσιές η και απλά "ουστ" ,για να στηθεί παρευθύς η λέσχη  των πληγωμένων κουταβιών.


Τα πληγωμένα κουταβάκια. Πόσο τα συμπονώ. Χωρίς αυτά η μετριότητα  δεν θα χε κανένα νόημα. Γιατί η μετριότητα  στήνοντας πολέμους αποκτά κύρος.  Νιώθει ίση μ`αυτό που καταγγέλλει ,γιατί  διαφορετικά η φιλία θα τον καταδίκαζε σε ταπεινωτική συγκατάβαση.  Παρόλα αυτά,κοιτάζω με συγκατάβαση την Νικολακοπουλου  που ο εκνευρισμός στο πρόσωπο της δεν είναι εύκολο να κρυφτεί.

" Η κυρία Λίνα " έτσι όπως την αποκάλεσε ο κακόμοιρος ποιητής , θα βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή  που  κάλεσε τον κακόμοιρο ποιητή. Ένας λόγος παραπάνω για να τον ξεγράψει μια και καλή. Κι ας μην έχει μπει ακόμα άνοιξη,



Αλλά πριν μπει  με βρήκε ένα βραβείο  κάτω από την κουβέρτα μου:  Το τιμητικό  κρατικό βραβείο  για το σύνολο του έργου της  Κικής Δημουλά  είναι γεγονός, όπως είναι και γεγονός πόσο ενόχλησε αυτό το βραβείο. Της καταλογίζουν πολλά της ποιήτριας. Την θεωρούν σνομπ, μελοδραματική σχεδόν αφόρητη. Κάποιοι την θεωρούν έως και ατάλαντη. Το σινάφι το ξέρουμε καλά,δεν συγχωρεί.


¨Αλλα αυτός είναι ο πνευματικός κόσμος : μια σειρά από ταπεινώσεις από κατωτέρους σου" Το ενοχλητικό σ`αυτή την ιστορία είναι ότι η ποίηση της Δημουλά  πουλάει. Και πουλάει πολύ ,κι όσο πουλάει τόσο αυξάνεται και το μένος για το πρόσωπο της. Μου έκανε εντύπωση μάλιστα , πριν  από κάμποσο καιρό  που η ζωή στο σαλονι   πόσταρε μια  υπέροχη συνέντευξη  της ποιήτριας  στο buzz  και  το τι σάλος δημιουργήθηκε .Κάτι  παπάκια με βγαλμένη την εξάτμιση  ζήτησαν την κεφαλή επί πίνακι του σαλονιού.  Μερικοί  θερμοκέφαλοι ζήτησαν την απέλαση του από την χώρα. Άλλοι πιο ψύχραιμοι  του ζήτησαν να λογοδοτήσει . Αλλά το σαλόνι πολύ σωστά έπραξε και προτίμησε  να σιώπησει.


Και αναρωτιέμαι εγώ: Δεν έχει το δικαίωμα να ποστάρει  την συνέντευξη? Τι είναι τελικά αυτό που μας ενοχλεί? Η δημοφιλια της ποιήτριας  η το γεγονός ότι παραβρεθεί σε εκδήλωση γνωστού περιοδικού  για να παραλάβει το βραβείο ως η γυναίκα της χρονιάς?(γιατί ακριβώς αυτό ειπώθηκε) Μάλλον και τα δυο.  Αλλά 60 χρόνια ποίησης δεν λογαριάζονται. Αλλά μήπως λογαριάζεται η ίδια η ποίηση ? Βέβαια το τι είναι ποιηση το εκλαμβάνει καθένας  ανάλογα με την γνώση του και την πείρα του. Η γνώση όμως  βγαίνει από το ρήμα γνωρίζω ,αλλά όλες οι γνώμες  δεν έχουν το ίδιο βάρος ,ούτε το ίδιο βάθος.

Μεγαλύτερη γνωστική αξία έχουν οι γνώμες  που κινούνται προς στη γνώση. Αλλά ίσως τελικά να μην μετράει καμιά γνώμη κανένα κριτήριο ,καμία σιωπή. Ίσως η αλήθεια να κρύβεται στην απάντηση  του Θ. Αγγελόπουλου όταν ρωτήθηκε γιατί  στην Ελλάδα τον θεωρούν αμφιλεγόμενο. Εκείνος είχε απαντήσει.." Στην Ελλάδα δεν βλέπουμε καλά, γιατί είμαστε οικογένεια..."


Ο αμφιλεγόμενος Αγγελοπουλος. Ο πληκτικός.  Που δεν τον καταλαβαίνουμε. Με τα δεκαδες -χιλιαδες βραβεία . Τίποτα δεν μετράει. Μόνο η φωνή του οχλου που λέει : Είναι αφορητο.


Φαντάζομαι να ζούσε ο Χειμωνάς  και να γινόταν μπεστ σελεριστας. Ο "ακαταλαβιστικος" και "βαρετός" Χειμωνάς  να  πουλάει σαν ζεστό ψωμί. Τι ονειρο

Αλλά φύγετε πολύ νωρίς Κύριε Γιώργο. Κι ολα τα ονειρα τα κάνουμε τωρα  εμείς για λογαριασμο σας. Αν δεν κυρήξουν κι αυτά πτώχευση.
Αλλά  οπως θα λεγε  κι ο  Κυρ Ντίνος: δεν είναι πράματα σωστά αυτά . Καθόλου δεν είναι.