Οπως πάντα: Αργά.

 Τον  είδα ξανά σαν να ήταν χθες.  Ο Βαγγέλης. Τον  λες και παιδικό φίλο. Κανονικά όταν συναντάς έναν άνθρωπο από το παρελθόν σου  κάτι σκιρτάει μέσα σου. Μυρωδιές στάχτης  σε αγκαλιάζουν, και
παρ`όλα αυτά σου ζητάνε να αναγνωρίσεις  αυτό το οικείο που άθελα σου ίσως και να έχεις προσπεράσει. Οι παιδικοί μας φίλοι δεν μας ακολουθούν για πάντα. Ίσως να  γίνεται και για καλό.

Ο συγκεκριμένος φίλος  ωστόσο είναι επιβεβαιωμένα καλός. Η στη  δική μου καρδιά  φαντάζει έτσι.Για έναν ανεξήγητο λόγο  με ακολουθεί πάντα η σκιά του. Το ευγενικό του προφίλ δεν σε βάζει
σε δεύτερες η τρίτες σκέψεις. Είναι αυτός που είναι  χωρίς να φοράει προσωπείο. Με ρωτάει για
τη ζωή μου. Τι κάνω με τη ζωή μου. Μου έρχεται να του πω  πως μαζεύω ελιές. Το έλεγε παλιά

ο Αγγελάκας  όταν τον ρωτούσαν τι είχε κάνει στη ζωή του. Έτσι και γω :Μαζευα ελιές,ήμουν φαναρτζής , καθάριζα τζάμια ,δούλευα σε ασβεστοκάμινο.Μπορεί και να χω πάει και στο
διάστημα. Σίγουρα όμως έχω ζήσει σαν ούφο ανάμεσα  σε όλες τις δουλειές που έκανα
στη ζωή μου. Μερικές τις διάλεξα. Άλλες τις άφησα να με διαλέξουν εκείνες. Όπως και
με τους ανθρώπους. Κι αν τα γράφω όλα αυτά  είναι  γιατί  κατάλαβα(όχι τώρα, από πάντα)
πως το πιο δύσκολο πράγμα που  μπορεί να αντέξει κανείς είναι ο εκπεφρασμένος άνθρωπος.



Τη μισή μου ζωή την έχω φάει ζηλευοντας  για την τύχη κάποιων ανθρώπων . Συχνά δε πολύ δικών μου ανθρώπων.  Τότε δεν ήξερα πως η ευτυχία του ενός  περνάει  από την δυστυχία του άλλου. Περίμενα καρτερικά  σωρευοντας θυμό  .Πολύ θυμό. "Το όριο μου είναι 100.  Αλλά έχω φτάσει και 120 στις μεγάλες μου δόξες." Το κατάπια το στομαχακι μου ,αλλά ποιος νοιάζεται? Σημασία έχει
πως περίμενα τη σειρά μου ,διασκεδάζοντας συχνά με την φριχτή μου μοίρα. Έτσι μου έμοιαζε
τότε. Αλλά μπορεί να  ήταν όντως φρικτή ,και με την επιβιωτιωτική μου ικανότητα  να την
μεταμόρφωνα σε κάτι ξεχωριστό. Νομίζω πως αυτό που έχω λέγεται καταδιάθεση άγνοιας.


Πέρνας ας πούμε μια τραγωδία  και συ  νομίζεις ότι έχεις πάει στο λούνα παρκ. Από μια άποψη
με λες και τυχερό. Όλα αυτά που γράφω βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με τον Βαγγέλη. Σε κάθε
πράγμα γυρεύουμε την αφορμή. Κι ο συγκεκριμένος άνθρωπος στάθηκε  η αφορμή  να γράψω
πέντε σκέψεις  για το που πήγε τελικά η ζωή μου. Ξέρω ότι στις μέρες μας  τέτοιες σκέψεις
μοιάζουν με πολυτέλεια ,τώρα που το μεροκάματο και η επιβίωση έγινε εφιάλτης. Άλλα πάντα
έτσι ήταν, τουλάχιστον για μένα. Κι αν  ζήλευα κάτι στους ανθρώπους ήταν αυτό : την ξεγνοιασιά και
την ευκολία να είναι χαρούμενοι. Όχι ευτυχισμένοι. Αυτό είναι άλλο. Το χω νιώσει ,το ξέρω.

Αλλά εμένα  τώρα πια με νοιάζει να είμαι γεμάτος . Πλήρης. Κι αυτό το κατάφερα,εν αντιθέσει  με
"φίλους" που ενώ η ζωή τους τα έδωσε όλα απλόχερα ,αυτοί κοιτούσαν την ευτυχία των διπλανών
τους ,φθονώντας την ,λες και η δική τους ευτυχία  ήταν φτηνή και άκαιρη. Σημασία τελικά δεν έχει ν`αγαπάς,αλλά  να μπορείς να δίνεις . Αλλά αυτό απαιτεί γενναιοδωρία ,ψυχικό δόσιμο. Και πάνω
από όλα ηλικία.  Να μπορείς να αναγνωρίζεις το μεγαλείο του άλλου με γενναιότητα.

Τελικά από αλλού ξεκίνησα ,κι αλλού καταλήγω. Ο γνωστός Τάκης που δεν ολοκληρώνει.
Αλλά τι ολοκληρώνεται στη ζωή για να ολοκληρώσω εγώ.


(κι όχι δεν μαζευα ελιές)