Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Οπως πάντα: Αργά.


 Τον  είδα ξανά σαν να ήταν χθες.  Ο Βαγγέλης. Τον  λες και παιδικό φίλο. Κανονικά όταν συναντάς έναν άνθρωπο από το παρελθόν σου  κάτι σκιρτάει μέσα σου. Μυρωδιές στάχτης  σε αγκαλιάζουν, και
παρ`όλα αυτά σου ζητάνε να αναγνωρίσεις  αυτό το οικείο που άθελα σου ίσως και να έχεις προσπεράσει. Οι παιδικοί μας φίλοι δεν μας ακολουθούν για πάντα. Ίσως να  γίνεται και για καλό.

Ο συγκεκριμένος φίλος  ωστόσο είναι επιβεβαιωμένα καλός. Η στη  δική μου καρδιά  φαντάζει έτσι.Για έναν ανεξήγητο λόγο  με ακολουθεί πάντα η σκιά του. Το ευγενικό του προφίλ δεν σε βάζει
σε δεύτερες η τρίτες σκέψεις. Είναι αυτός που είναι  χωρίς να φοράει προσωπείο. Με ρωτάει για
τη ζωή μου. Τι κάνω με τη ζωή μου. Μου έρχεται να του πω  πως μαζεύω ελιές. Το έλεγε παλιά

ο Αγγελάκας  όταν τον ρωτούσαν τι είχε κάνει στη ζωή του. Έτσι και γω :Μαζευα ελιές,ήμουν φαναρτζής , καθάριζα τζάμια ,δούλευα σε ασβεστοκάμινο.Μπορεί και να χω πάει και στο
διάστημα. Σίγουρα όμως έχω ζήσει σαν ούφο ανάμεσα  σε όλες τις δουλειές που έκανα
στη ζωή μου. Μερικές τις διάλεξα. Άλλες τις άφησα να με διαλέξουν εκείνες. Όπως και
με τους ανθρώπους. Κι αν τα γράφω όλα αυτά  είναι  γιατί  κατάλαβα(όχι τώρα, από πάντα)
πως το πιο δύσκολο πράγμα που  μπορεί να αντέξει κανείς είναι ο εκπεφρασμένος άνθρωπος.



Τη μισή μου ζωή την έχω φάει ζηλευοντας  για την τύχη κάποιων ανθρώπων . Συχνά δε πολύ δικών μου ανθρώπων.  Τότε δεν ήξερα πως η ευτυχία του ενός  περνάει  από την δυστυχία του άλλου. Περίμενα καρτερικά  σωρευοντας θυμό  .Πολύ θυμό. "Το όριο μου είναι 100.  Αλλά έχω φτάσει και 120 στις μεγάλες μου δόξες." Το κατάπια το στομαχακι μου ,αλλά ποιος νοιάζεται? Σημασία έχει
πως περίμενα τη σειρά μου ,διασκεδάζοντας συχνά με την φριχτή μου μοίρα. Έτσι μου έμοιαζε
τότε. Αλλά μπορεί να  ήταν όντως φρικτή ,και με την επιβιωτιωτική μου ικανότητα  να την
μεταμόρφωνα σε κάτι ξεχωριστό. Νομίζω πως αυτό που έχω λέγεται καταδιάθεση άγνοιας.


Πέρνας ας πούμε μια τραγωδία  και συ  νομίζεις ότι έχεις πάει στο λούνα παρκ. Από μια άποψη
με λες και τυχερό. Όλα αυτά που γράφω βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με τον Βαγγέλη. Σε κάθε
πράγμα γυρεύουμε την αφορμή. Κι ο συγκεκριμένος άνθρωπος στάθηκε  η αφορμή  να γράψω
πέντε σκέψεις  για το που πήγε τελικά η ζωή μου. Ξέρω ότι στις μέρες μας  τέτοιες σκέψεις
μοιάζουν με πολυτέλεια ,τώρα που το μεροκάματο και η επιβίωση έγινε εφιάλτης. Άλλα πάντα
έτσι ήταν, τουλάχιστον για μένα. Κι αν  ζήλευα κάτι στους ανθρώπους ήταν αυτό : την ξεγνοιασιά και
την ευκολία να είναι χαρούμενοι. Όχι ευτυχισμένοι. Αυτό είναι άλλο. Το χω νιώσει ,το ξέρω.

Αλλά εμένα  τώρα πια με νοιάζει να είμαι γεμάτος . Πλήρης. Κι αυτό το κατάφερα,εν αντιθέσει  με
"φίλους" που ενώ η ζωή τους τα έδωσε όλα απλόχερα ,αυτοί κοιτούσαν την ευτυχία των διπλανών
τους ,φθονώντας την ,λες και η δική τους ευτυχία  ήταν φτηνή και άκαιρη. Σημασία τελικά δεν έχει ν`αγαπάς,αλλά  να μπορείς να δίνεις . Αλλά αυτό απαιτεί γενναιοδωρία ,ψυχικό δόσιμο. Και πάνω
από όλα ηλικία.  Να μπορείς να αναγνωρίζεις το μεγαλείο του άλλου με γενναιότητα.







Τελικά από αλλού ξεκίνησα ,κι αλλού καταλήγω. Ο γνωστός Τάκης που δεν ολοκληρώνει.
Αλλά τι ολοκληρώνεται στη ζωή για να ολοκληρώσω εγώ.


(κι όχι δεν μαζευα ελιές)


25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

απ΄τις δικές μου τις ελιές?? άσχετο,συγγνώμη.

μα τί απίθανο.

"το όριό μου είναι 100,αλλά έχω φτάσει και στα 120 στις μεγάλες μου δόξες" -εδώ το'χω να πώ και σ'ανώτερα,γιατί όπως και να το κάνεις,μεγαλειώδες είναι.

και μαγικά αυτά που γράφεις για τη ζήλεια στην τύχη των αλλων και και και. Δεν θα μπορούσα να το πώ καλύτερα,δεν θα μπορούσα να το πώ καθόλου,αλλά ευτυχώς το λες εσύ.

το να νοιωθεις πλήρης. μεγάλο πράγμα. μέγιστο.

ασωτος γιος είπε...

αγαπαμε ΤακιςΧ, ετσι ειν η ζωη σα λους φερεται γενναιοδωρα και σ αλλους οχι τοσο.
Σημασια εχει να προχωρας μαυτα που εχεις και αν δεν εχεις τοτε να δινεις που και λεει και το ασμα.
δε βαριεσαι
ολα δανεικα ειναι
να εισαι ο εαυτος σου

μ είπε...

Καταλαβαίνεις ότι το clue της ανάρτησης είναι το μάζεμα των ελιών έτσι;

Εμείς του χρόνου θα έχουμε γαμώτο μου πάρα πολλές (βεντέμα κοινώς), οπότε βάλε τις γαλότσες και κατέβα.

Ανώνυμος είπε...

"Σημασία τελικά δεν έχει ν`αγαπάς,αλλά να μπορείς να δίνεις."
αν αυτό που δίνεις είναι αγάπη διπλή η αξία όμως , ε?? :))))

Miss Pink είπε...

ναι όντως...
μερικοί άνθρωποι βλέπουν πάντα τα δικά σου καλύτερα, ακόμα και αν στην πραγματικότητα δεν αγγίζουν ούτε το 1% των δικών τους ευκολιών.
το έχω ζήσει τρελά ειδικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο..
όμως ουσιαστικά ξέρεις τι πιστεύω οτι ζηλεύουν?
την ικανότητα σου να χαίρεσαι με αυτά που έχεις..
πως τολμάς και μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με τα λίγα!

πολύ μου αρέσει να συναντώ πρόσωπα απο παλιά..
αγαπημένα πρόσωπα..
και με μερικούς ανθρώπους για όσα χρόνια και αν χαθείς είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα...

iliokamenos είπε...

Ένας Βαγγέλης δεν φέρνει την άνοιξη, αλλά φέρνει σκέψεις και συλλογισμούς.

"και πάνω απ'όλα ηλικία", αυτό κρατάω εγώ, μακάρι να ήμουν έτοιμος..

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΣ είπε...

ένα μαύρο κείμενο.

Πολύ καλό δε από θέμα δυνατότητας να μεταφέρει συναισθήματα, όπως το πάντα, όπως το όσο, όπως το 120.


Δε ξέρω. Ίσως να μην είναι απαισιόδοξο, γιατί ακόμα μπορείς να διακρίνεις την ευγένεια.

Ποιος είμαι εγώ να κρίνω φυσικά.

Εεεε

Στο τέρμα της απαισιοδοξίας είναι εκείνο το πράμα που λες, οκ, ό,τι είναι θα περάσει. Είτε μαζέψω ελιές είτε δε μαζέψω. Είτε έχω τύχη, είτε δεν έχω.

Είναι ένα αίσθημα απαλευθέρωσης, και δε μιλώ για την μοίρα ότι τάχα υπάρχει και εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο.

Όχι. Μιλώ για έναν αυτοματισμό, που μάλλον δεν τελειώνει παραμόνο στο μυαλό μας.


PEACE

Ιφιμέδεια είπε...

Όπως πάντα: αργά σου αφήνω ένα σχόλιο.
Γιατί όπως πάντα, αργώ να σε απορροφήσω, σε διαβάζω ξανά και ξανά, ξεροκαταπίνω, σε καταλαβαίνω, μα δεν βρίσκω πάντα κάτι να πω, αλλά δεν δέχομαι και να μην σου πω τίποτα.

Θα σου πω τέλος πάντων αυτό: και για μένα ήταν πάντα δύσκολη η επιβίωση και για μένα αυτή η "κρίση" υπήρχε από πάντα, δεν μου είναι ξένη και γι'αυτό δεν με φοβίζει (πολύ). Όταν απελπίζεται η μάνα μου αυτό της λέω: δεν ξέρεις από δύσκολα; Μα φυσικά ψέμματα λέω. Υπάρχουν και πιό δύσκολα ή φτάνεις σε ένα σημείο, ας πούμε αυτό το "120", που έχεις πιά κουραστεί και ο βασικός σου φόβος είναι μήπως δεν αντέξεις πιά, μήπως αυτή ειδικά τη φορά δεν αντέξεις, γιατί πόσα μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος; (αυτό το τελευταίο πολύ με απασχολεί τελευταία)
Κύριε Τάκη δεν ξέρω τί κάνετε, πώς το καταφέρνετε και σέρνω το διαδικτυακό μου σαρκίο εδώ μέσα για να γράφω τέτοια.
Πάμε παρακάτω.

Provato είπε...

Ποτέ, ποτέ δεν είναι αργά για να συμφιλιωθούμε με τον εσωτερικό ρυθμό μας!


ποτέ αργά

Elsoni είπε...

Λέω μήπως να κάναμε κανένα τεστ DNA :)

Takis X είπε...

Kihli

οι δικές σου οι ελιές πουλάκι μου είναι ασυναγωνιστες. Οι δικές μου σε κάποιο αλλο παρελθόν συναντιούνται.

Οσο για το αν νιωθω γεμάτος..Ε τι να πω..αμα εχω εσενα..

Φιλί.

Takis X είπε...

Ασωτε

Φιλε μου αγαπημενε,προσπαθω ,αν και δεν είναι ευκολο (πάντα)

Που θα πάει ομως ,θα το πάρω το πρωταθλημα.

Takis X είπε...

Μάνο μου

Κανονισε το φίλε,δηλαδή τι να σου πω , θα εκπληρωσεις ονειρο ζωής.

(αγαπαμε μανο)

Takis X είπε...

Douli

Απολυτα. Αλλά η αγαπη για να στεριώσει θέλει χρόνια, θέλει πιονια ,και πάνω απ`ολα ηλικια .Είμαι μπερδεμένος κιολας με το θέμα της αγαπης οπότε αστα να πάνε..

Takis X είπε...

Miss Pink

Οι ανθρωποι ζηλευουμε τιποτενια πραγματα γενικώς. Ουσιαστικά τι ζηλευουμε? Την ευκολία του να μην συντριβεσαι. Την ασφαλεια. Την οικονομική ευρωστία. Μεγαλωνοντας βλέπεις οτι τίποτα απ`αυτά δεν εχει σημασία ,αλλα σημασία εχει να μεγαλωσεις και να δεις. Αλλά για να δεις πρεπει να εχεις μάτια και δεν εχουν ολοι παροτι βλέπουν. Το θέμα είναι τι βλέπουν.

Takis X είπε...

iliokamenos

Εσυ βρε είσαι πιτσιρικος, αλλά είμαι σίγουρος οτι σε 10 χρόνια θα είσαι ετοιμος να εκτιμησεις και συ ενα βαγγελη..

Takis X είπε...

Φλεγομενος

Εσυ πάλι είσαι παιδί μάλαμα και κάνεις υπεροχα σχολια..

Takis X είπε...

Ιφιμέδεια

Πότε δεν είχα φανταστεί οτι τα κείμενα μου θα μπορούσαν να επιφερουν καρδιοχτύπι, ειδικά σε σενα. Θυμάμαι πριν ακομα ανοίξω μπλογκ που εμπαινα κρυφα στο δικό σου και σε διαβαζα , κι ελεγα με το νου μου ,μια μέρα θα γράψω και γω ετσι θαραλλεα. Δεν ξέρω τι να πω αλλο. Μπορώ να σου εκφρασω ομως για ακομη μια φορά τον θαυμασμό μου που συν το χρόνω αυξανεται.

Ας πάμε λοιπόν παρακάτω χερι-χερι.

Takis X είπε...

Προβατο

Εσυ είσαι η ομορφη προσταχτική μου.

Σε κρατάω αφοβα.

Takis X είπε...

Elsoni

Λοιπόν τωρα που τα λες με κάνεις και μένα να αναρωτιέμαι. Κλείσε ραντεβού για καλό και για κακό αν και μου φαίνεται πως είναι ασκοπο αφου το προφανές μας κλείνει το μάτι..

kat. είπε...

αφού εσύ είσαι ο γνωστός τάκης που δεν ολοκληρώνει ποτέ τα κείμενα του τότε θα γίνω και εγώ η γνωστή κατ. που πιάνεται απο μια άσχετη ατάκα κάποιου κειμένου και γράφει τη δική της ιστορία.

διαβάζοντας λοιπόν την ατάκα "όχι δεν μάζευα ελιές" σκέφτηκα πόσο ευτυχισμένοι θα είναι πραγματικά οι άνθρωποι που το κάνουν, που μαζεύουν ελιές.. και για την ακρίβεια, θυμηθηκα που πριν λίγες μέρες συνάντησα ένα παιδί το οποίο ενώ είχε σπουδάσει κάτι "άλλο" αναγκάστηκε πριν λίγους μήνες να πιάσει δουλειά ως σερβιτόρος.. τον ρώτησα λοιπόν αν είναι ευτυχισμένος. και το εννούσα. εγώ σίγουρα θα προτιμούσα στην παρούσα φάση να είμαι σερβιτόρα παρά δημοσιογράφος..
εκείνος όμως δεν κατάλαβε πως κυριολεκτούσα και πως εκτιμώ βαθύτατα όλα τα επαγγέλματα, με αποτέλεσμα να προσβληθεί και να μου αραδιάσει όλα όσα ετοιμάζει να κάνει στην ζωή του το επόμενο διάστημα.. πόσα ψυχολογικά μπορεί να έχει κάποιος;;;
χαλάρωσε.. δεν σε είπαμε και καμπούρη..

(*για να μην νομίζεις τάκη μου, πως μόνο εσύ μπορείς να ξεφεύγεις από το θέμα)

Μικρές ανάσες είπε...

Με μπερδεύεις, αλλά πάλι εύκολα μπερδεύομαι...

Takis X είπε...

Kat

α χαίρομαι αφανταστα που μπορείς και συ να ξεφύγεις απο το θέμα. Οσο για το φίλο σου ..Συμμερισου τον . Η εποχή ευνοεί οσο ποτέ αλλοτε τις παραξηγήσεις.

Takis X είπε...

Μικρές Ανάσες

Σε μπερδεύω πουλακι μου, αλλα ετσι γράφω εγω ,μην με παρεξηγείς..

Prisoned Soul είπε...

Έχεις τόσα δίκια...
απορώ ύστερα από τέτοια κείμενα για το τι κάνω εγώ στη ζωή μου, ή τι ΘΑ κάνω...
έτσι όπως έχει γίνει το εκπαιδευτικό σύστημα κατέληξα έρμαιο και έχασα μεγάλο μέρος του εαυτού μου, από το άγχος, και ήταν όλα δύσκολα, άραγε τι θα κάνω στη ζωή μου;
Άραγε να πάω για τις ελιές στο χωριό;