Πάλι

Η  ιστορία του ηταν λίγο πολύ γνωστή:Ηταν ενα παιδί που εμοιαζε με καρτούν,και το μόνο που ηθελε ηταν να σκορπίζει απλόχερα το γέλιο γύρω του

Είχε  το χάρισμα μέσα του,και είχε βάλει σκοπό της ζωής του να το μεταδώσει οσο γίνεται σε περισσότερους παραλήπτες.

Η Ζωή του δεν ηταν χαρούμενη αλλά εκείνος την εκανε να μοιάζει.

Στην πραγματικότητα ηταν μελαγχολικός

Του αρεσε να περπαταει ωρες ατέλειωτες μέσα στους δρόμους και να συλλογίζεται  πως θα είναι η ζωή του 20 χρόνια αργότερα

Να χω την χαρά θε μου,μόνο αυτό θέλω.Σκεφτόταν.

Οι δικοί του δεν ηταν χαρούμενοι ανθρωποι,και εβλεπαν αυτό το μυγόχεσμα να γελάει συνεχώς με το τίποτα και τον τιμωρούσαν.

Αλλά εκείνος δεν μασούσε,και καθώς ηταν ανυποψίαστος δεν εμπαινε σε αλλες σκέψεις,πάρα μόνο σ`αυτές που είχαν το νόμισμα της χαράς

Καμιά φορά βέβαια αναποδογύριζε το νόμισμα για να δει και την αλλη οψη,αλλά και πάλι χαμογέλαγε

Ηταν ασχημο αυτό που εβλεπε,μα και πάλι δεν τον ενοιαζε.

Θέλεις δεν θέλεις, θα ρθεις χαρά κοντά μου.Ελεγε

Αλλά δεν ερχόταν,κι είχε κουραστεί να την κατασκευάζει

κι ελεγε με το νου του πως τελικά η χαρά πρέπει να είναι ενα ξεχασμένο ατύχημα με πολλαπλά κατάγματα

Είχε ομως υπομονή,τόσο πολύ που είχε παροπλιστεί  μέσα της

Αυτή τον εκανε να αντέχει το σχολείο ,τους δικούς του,την μικρόνοια,την βλακεία

Ηθελε να ξεμπερδέψει οσο γίνεται το γρηγορότερο με ολο  αυτό το τίποτα

Αλλά ηταν νωρίς για να κάνει την επανάσταση του

Εξακολουθούσε βέβαια να παίζει τον ρόλο του,γιατί οπως είπαμε ηταν γεννημένος κλόουν,και εξακολουθούσε να γελάει με πράγματα που προκαλούσαν κλάματα στους αλλους,μα εκείνος δεν το καταλάβαινε,κι οσο περνούσαν τα χρόνια τόσο δεν καταλάβαινε ακόμα περισσότερο,και οι γύρω του το βλέπαν αυτό και είχαν βάλει στόχο να του δώσουν να καταλάβει

κι ηρθε και του κάτσε σκληρό αυτο,μα δεν το αφησε να πάει αμάσητο κάτω,κι ηταν η πρώτη φορά που θύμωσε πραγματικά ,πρώτα με τον ευατό του και μετά με τους αλλους,και σκέφτηκε πως εγω μια μέρα θα φτιάξω τον δικό μου κόσμο δίπλα στον δικό σας και θα πατσίσουμε μια και καλή

Ετσι αρχισε ενα σιωπηλό ξεκαθάρισμα λογαριασμού με το μέλλον,που τότε εμοιαζε πολύ μακρινό ,αλλά επειδή ηταν μεγάλη αρτίστα στην απατεωνιά θα το φερνε στα μέτρα του

Δεν χρειάστηκε βέβαια να περιμένει πολύ,γιατί ενα πρωί σηκώθηκε κι ενιωσε αλλος,εντελώς αλλος,κι είπε σιγανά απο μέσα του

Να πάτε να γαμηθείτε,κλόουν ξε κλόουν εγω θα σας την κάνω,κι αυτός την εκανε,και πέρασαν τα χρόνια μακρυά απο ολους,σε ενα παραδιπλανό κόσμο απο τον δικό τους,και το χαμόγελο ποτέ δεν το εγκατέλειψε,κι ας τον βρήκαν πολλά  εκείνος ποτέ δεν εγκατέλειψε την αρχική ιδεα:

Η χαρά να φωτιστεί εντός μου

Και τα σκέφτεται ολα αυτά,μ`αυτή την γλυκειά κούραση του ενήλικα που πλέον τον διακρίνει,πάνω απο μια αγνώριστη παιδική φωτογραφία,και ευτυχισμένα χαίρεται που πια παιδί δεν είναι.