Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Στάζω στά μάτια μου φυσικά δάκρυα


άγευστα κι άνοστα καταπραυντικά δάκρυα εφορμούν στά ξηροφθαλμικά μου βλέφαρα,καί τούς ξαναχαρίζουν τίς ξεχασμένες τούς ιδιότητες:νά είναι υγρά καί νά χαίρονται

επίσης μπορούν νά κλαίνε μέ μεγαλύτερη ευκολία.αλλά οχι μπροστά σέ αλλους.αλλά ούτε οί αλλοι θέλω νά κλαίνε μπροστά σέ μένα.

Αλλά τό κάνουν ,συχνά δέ τόσο απροκάλυπτα,τόσο εκκωφαντικά,πού ο θόρυβος απ`αυτά τά δάκρυα φιγουράρει συχνά σάν χαρτόπολεμος στό πάτωμα

Είναι ενας συναισθηματικός εκβιασμός όπως καί νά τό δείς οπου κι αν προέρχεται.

τά δάκρυα τού ερωτα ,τιμημένα δάκρυα τά χουμε εξασκήσει ολοι φαντάζομαι μέ τόν καλύτερο τρόπο

Δάκρυα ερωτευμένου:μικρές μπαλίτσες απελπισίας μέ αποδέχτη τόν Χ αγνωστο παραλήπτη.Πού ως πού νά γίνει γνωστός θά εχουν εξατμιστεί

γιατί ετσι είναι ο ερωτας:Ψάχνεις νά βρείς τήν  ομοιότητα ουσίας{πού δέν υπάρχει}κι οταν ανακαλύψεις πόσο μεγάλη αρτίστα είσαι  στό να προκαλείς παρεξηγήσεις μέ τήν ασυννενοησία,καταφεύγεις στό γνωστό λησμονητήριο τών δακρύων

Πάντως οπως καί νά τό δείς τό κλάμα είναι μιά πόζα,ακόμα κι οταν κλαίς μονάχος ποζάρεις σε σένα,γιά σένα.

κι αυτά τά δάκρυα διηγούνται τήν ιστορία τού πένθους σου
Ο ερωτευμένος πάντως ξέρει νά κλαίει σπαραχτικά.Γιατί τό δικό τού κλάμα κρύβει ενα θρίαμβο,ενα θρίαμβο απόρριψης

Είναι σάν νά λές στόν αποχωρούντα:δές πώς μέ κατάντησες
Αλλά αυτός πού αποχωρεί στά σίγουρα δέν λυπάται.Μόνο η μητέρα ξέρει νά λυπάται .Αυτός είναι ο ρόλος της:να λυπάται καί νά παρηγορεί

μόνο η μητέρα ξέρει νά διακρίνει κάτω από το βαρύ πένθος τού παιδιού της τό μέγεθος τής απελπισίας τού.

Αλλά εκείνος πού απελπίζεται βαθιά μέσα του ελπίζει πώς ισως θά ξανανταμώσει μέ τό ξεχασμένο του γέλιο

Παρηγορεί ομως τήν πλανταγμένη του καρδιά μέ τραγούδια.Εκεί βρίσκει σωσίβιο γιά τήν θλίψη του

Πάνω  σε ενα ρεφραίν  τραγουδιού μπορεί να αφήσει ησυχα τήν συντριβή τού νά επιπλεύσει


σάν αργοκίνητο καράβι τραβάει η θλίψη,κόσμος πολύς απ`εξω,περιμένει κι αυτός μέ τήν σειρά τού να επιβιβαστεί

δέν χωράμε ομως ολοι στά ιδια δάκρυα,περιμένετε παρακαλώ ησυχα στήν γραμμή σάς,βαλίτσες αποσκευές καί ξεχασμένα φιλιά δέν χωράνε εδώ πάνω

μόνο ενα τραγούδι πάρτε γιά λάφυρο,θά τό χρειαστείτε καθώς θά περνάμε από τό βουνό Σύντομα Φτάνουμε

εκεί καθώς η θάλασσα θά αχνίζει από τήν λησμονιά αρχίστε νά τραγουδάτε τό τραγούδι τής καρδιάς σάς.Κατόπιν ενώστε τά δακρυα σάς μέ τά δάκρυα τής θάλασσας,αλλωστε αλμυρά είναι  καί τά δυό,μικρή λοιπον θά κάνει η  διαφορά στό θαύμα

θά τό καταλάβεις αλλωστε  μόλις η θάλασσα γεννήσει τριαντάφυλλα.

13 σχόλια:

homo anisorropus είπε...

Εγώ από την άλλη εκνευρίζομαι πολύ με τον εαυτό μου γιατί το χω πολύ εύκολο το κλάμα, τι ξηροφθαλμίες μας λες εσύ και ξεχασμένες ιδιότητες, με το παραμικρό κλαίω και δε μου αρέσει καθόλου αυτό, ειδικά άμα με πιάνει μπροστά σε άλλους, θυμώνω απίστευtα πολύ.
Πολλές αλήθειες κρύβονται πάντως στο κείμενο σου και η φώτο που έβαλες συνταραχτική. Μα μέσα στην κόρη τι κάνει η Kate Moss?!

ασωτος γιος είπε...

εισαι πολυ "αλητης" γιατι χτες κι ενω εκλαιγα μεσα σ ενα λεωφορειο και σκεφτηκα οτι ηθελα να γραψω κατι , δε μπορουσα και σημερα βλεπω το ποστ
το αποτυπωσες τοσο ωραια τοσο επαναστατικα
εισαι αλητης και σε παω

Ανώνυμος είπε...

ontws ekneuristiko na sou einai toso eukolo na klais!ax...ki einai stigmes pou prepei na ta krathseis..pou 8es na mhn arxisoun ta matia sou na trexoun...alla auta tipota!to diko tous!

gia akomh mia fora tosh alh8eia sto keimeno sou...eixa kairo na mpw sto glog sou alla 8a epanor8wsw!mou elleipse:-)

stargazer

Ανώνυμος είπε...

Σε νιώθω βαθιά αγαπημένε.
Ειλικρινά δική σου,

Μιράντα, το κορίτσι που δεν έκλαιγε ποτέ.

Ανώνυμος είπε...

μια πόζα λοιπόν το κλάμα...

κι έχω ποζάρει αρκετές φορές.

Takis X είπε...

Φεγγαροντυμένη μου

ασε τα κλάματσ καί στρώσου στό γράψιμο γιά να μήν εχουμε παρατραγουδα

Υ.Γ Στή φώτο δέν είναι η καιτούλα,αλλά μιά φίλη μου.
Εχω καί γώ μιά ιδια..Λές??????

Takis X είπε...

Ασωτε αδελφούλη

μήν μού κλαίς δέν κάνει,καί στενάχωριέμαι

Πώς τό λέει τό τραγούδι?ο χωρισμός είναι ενα χάδι ,φαντάσου ενα σκοτάδι να σού χαιδευει τα μαλλιά"
Αυτό

Takis X είπε...

Stargzer
Επανέκαμψες!
Κάιρός ηταν..


Μιράντα στρώσου στό γράψιμο καί συ γιατί θά χουμε θέμα .Αντε!!!

Takis X είπε...

Κιχλάκι μου

ξέρω οτι ξυπνάς πρωί καί δίνεις τήν ευχή σου καί πρός τά δω.Πάντα ευγνώμων,καί χωρίς πόζα

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Πολλές αλήθειες σπαραχτικές...
Στέκομαι σ' αυτό "Το κλάμα είναι μια πόζα". Ναι, συχνά είναι... όπως συχνά είναι και λύτρωση άγια, ιερή...

Μάρκος είπε...

Εγώ δυστυχώς δύσκολα ποζάρω. Κι ας έχω επιφεκύτιδα κι ας υποφέρω όλη την άνοιξη από τις αλλεργίες. Το δάκρυ μου δε θα κυλήσει ποτέ.
Φυσικά ποζάρω αλλιώς. Ως ψύχραιμος και ρεαλιστής...

(Μα τί θέματα ανοίγεις κι εσύ τέτοια ώρα Τάκη χεχε)

Takis X είπε...

Asteroid

Ευχομαι καμιά φορά νά μπορούσα να αγνοώ αυτές τίς αλήθειες.Αλλά δέν..

Μάρκο
Και συ προμπλεμ?αλλά τό δάκρυ ακλόνητο..
πού θά πάς καί σύ ,καποια στιγμή θά σέ τσακώσει..

ασωτος γιος είπε...

αρονο , δε μαρεσουν να χαιδευουν τα μαλλια κατι σκοταδια
προτιμω τον ηλιο τον ελληνικο