Αυταπάτες

Ηλιόλουστες μέρες με φιλοδωρούν τά παραθύρα μου,χωρίς καμιά υποψία?πώς η ζωη εξω βράζει.κι οτι βράζει απαιτεί,κι οτι απαιτεί ζητά εκπλήρωση

αλλά εγώ αφήνομαι στίς αυταπάτες μου πού τίς πλαισιώνω μέ ωραιότατες εικόνες.Ο καφές καί τό τσιγάρο αλλωστε βοηθούν μέ  τήν αποτελεσματικότητα τους,καί γώ αρνούμαι νά αποχωριστώ  αυτά τά βολικά δεκανίκια,πρός χάρην τής οποιας υγείας.

είμαι οτι είδα,οτι φαντάστηκα πώς είδα,κι οποιος τό αρνείται,είναι σάν να παραφορτώνει τό ηδη βεβαρημένο του παρελθόν μέ περιττή  λύπη.

Βέβαια εκείνο πού θυμάσαι  δέν σημαίνει κάτ`  ανάγκη  πώς εκεί νοικιάζεται καί η αλήθεια,η οποια αλήθεια,τό οποιο επακόλουθο της.

Μπόρει νά σημαίνει βέβαια καί τήν αρση τής κάθε πιθανότητας γιά λίγη χαραμάδα γαλήνης.Αλλά άμα τό πιστέψεις αυτό  λογαριάζεσαι γιά χαμένος από τόν ιδιο σου τόν ευατό πού πάντα βάζει ασπίδα προστασίας μέσα τού ωστε νά μήν  πληγώνεται.

πώς τά καταφέρνει πάντα ομως καί πάντα πληγώνεται,καί πώς αυτές οί πληγές νά γίνονται παράσημα πρός τέρψη τού κάθε περαστικου.

Αλλά εγώ θυμάμαι ΑΥΤΟΝ  καί τά λόγια του

"Κανείς νά μήν μάθει πώς ζήσαμε,πώς αγαπήσαμε καί προπάντων πώς πεθάναμε'

Ισως τελικά νά είναι η μοναδική αξιοπρέπεια τής ζωής μάς,καί τό βασικό της αίτημα,κάτι πού τό ξεχνάμε,στοιβάζοντας μέσα μας χιλιάδες κουρέλια θυμού,καταπίνοντας χιλιάδες σιωπές αγανάκτησης

κι ο αλαλος ευατος μας περιχαρακωμένος ,μήν εχοντας διαφυγή  στήνει τίς δικές τού αυταπάτες,ουρλιάζοντας αναρθρες κραυγές ,ικανές να συγκινήσουν ακόμη καί τα αστέρια

κι οταν συγκινούνται τά αστέρια, λιώνουν.Κάπώς ετσι φτιάχτηκε κι αυτός ο κόσμος.Με συγκινημένα αστέρια,με αστέρια πού δήλωσαν από νωρίς  τήν δίαθεσή τους γιά αναχώρηση

αλλά καί μέ αστέρια πού αυτοκτόνησαν περήφανα χωρίς ΄νά αφήσουν κανένα σημείωμα γιά περαιτέρω

 αλλά  καί οι ανθρωποι ,περήφανοι κι αυτοί μέσα στήν απελπισία τούς,αλλά καί μέσα στήν αυταπάτη τους,κοιτάζουν τά αστέρια να χάνονται  χωρίς καμιά χορηγεία,χωρίς κανένα θεό νά τούς μαλώνει.κι εκεί τελειώνει η νύχτα.

μέχρι νά σε βρεί  βεβαια η επόμενη αυταπάτη.,