Χαμογέλα μου λοιπόν

Μου κάνει εντύπωση που διαβάζει αυτή η γυναίκα.Κάθεται δίπλα μου στο λεωφορείο,σχεδόν ατάραχη  μέσα σ`αυτό,εντελώς απορροφημένη  απ`το ανάγνωσμα της,δίχως να δίνει σημασία για το τσαλαπάτημα  το οποίο συμβαίνει.

Αναρωτιέμαι αν είναι Ελληνίδα,σκύβω να δω τα γράμματα του βιβλίου,ναι τελικά είναι Ελληνίδα,να της μιλήσω?Αλλά μπορεί και να μην είναι ,έχει σημασία όμως?

Το αναβάλω για αργότερα.Μου κάνει εντύπωση γιατί έχω πάρα πολύ καιρό να δω άνθρωπο να διαβάζει,και μάλιστα μέσα σε λεωφορείο.Υπερβάλω ,σαφέστατα υπερβάλω,αλλά δεν το λέω σε κανένα.Κοιτάζω  να δω ποιος είναι ο τίτλος του πονήματος, καθώς θέλω να ικανοποιήσω την περιέργεια μου.Αλλά όπως  βρίσκομαι  καθ`οδόν προς το δρόμο για την ικανοποίηση,διαπιστώνω ότι έχει βάλει έξω από το εξώφυλλο του βιβλίου κάλυμμα,και συνειδητοποιώ πως θα μείνω νηστικός.

θα μπορούσα βέβαια να την σκουντήξω,και να της πω"Καλέ κυρία σε παρακαλώ,έχω πεθάνει από την αγωνία,τι είναι αυτό που διαβάζετε,δηλαδή να χαρείτε τα  πεθαμένα σας η και τα ζωντανά σας,δεν έχει σημασία,ότι τέλος πάντων έχετε ιερό,πες τε μου τι είναι αυτό που διαβάζετε γιατί θα τρελλαθώ'

Εκείνη τότε θα με χαστούκιζε η μπορεί και να με έβριζε.Αλλά γιατί να σκέφτομαι το χειρότερο?Μπορεί να είναι από ύφασμα ευγενικό,με άκρως παραχωρητική διάθεση,και να μου έδινε την απάντηση που ζητούσα.

Είναι φιλότεχνη ψυχή το νιώθω,δεν θα μου αρνηθεί.Την Μήδεια του Παπαϊωάννου σίγουρα θα την έχει δει πάνω από τρεις φορές.Αυτό σημαίνει παρά πολλά.Ένας άνθρωπος που έχει μπει σ`αυτή την δοκιμασία μπορεί να αντέξει τα πάντα.Αρα μπορεί να αντέξει και μένα και τις ενοχλητικές ερωτήσεις μου.

Αλλά για την ώρα μετεωρίζομαι,ίσως να μείνω έτσι μετέωρος και για τον επόμενο αιώνα,αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.Αυτό σημαίνει βέβαια πώς  πρέπει να αντιμετωπίσω την δυστοκία μου με πιο αποτελεσματικούς τρόπους,κι όχι περιμένοντας τον απομηχανή θεό  να με βγάλει απ`αυτή την δυστοκία.

αλλα φευ,κανένας θεός ,καμία τύχη δεν θέλει να με συμπεριλάβει στο πελατολόγιο της,κι εγώ έρμαιο του τυχαίου και της αναποφασιστικότητας μου αφήνομαι στη στιγμή.Μπορεί  να με πάει όπου θέλει, σε όποιο γκρεμό θελήσει,ακόμα και στο σπίτι της κυρίας για να με κεράσει καφέ που λέει ο λόγος.

Σηκώνει τότε το βλέμμα της ,το κουρασμένο βλέμμα της  και με κοιτάζει.Ακούει όσα σκέφτομαι τόση ώρα  για κείνη και θέλει να μου ανταποδώσει τα δέοντα.Είναι καλός άνθρωπος ,φαίνεται.Θα μπορούσε να ήταν θεία μου,ίσως και μάνα μου,ποιος ξέρει.Αλλά δεν είναι.

Είναι ένας άγνωστος άνθρωπος,ένας γλυκός άγνωστος άνθρωπος που διαβάζει απλώς ένα βιβλίο και που βρίσκεται στο κατώφλι ενός χαμόγελου και δεν ξέρει αν θα πρέπει να το περάσει η όχι ,δεν ξέρει  αν θα πρέπει να ενδώσει   στην καλοσύνη των ξένων.

Ίσως βέβαια και να μην πιστεύει πια στην καλοσύνη,αλλά ούτε και στους ανθρώπους ,και να βρήκε παρηγοριά στα βιβλία.Σίγουρα όμως πιστεύει στις συγκυρίες ,και στον νεαρό άγνωστο που κάθεται πλάι και που σίγουρα αγαπάει  με το ίδιο πάθος τα βιβλία.

Μου χαμογελάει λοιπόν αβίαστα ,το αποφάσισε τελικά,το πέρασε  το κατώφλι ,κι όσα απόντα έψαχνε να βρει  αυτό το πρωί ,ίσως να βρήκαν καταφύγιο μέσα σ`αυτό το χαμόγελο.

Της το ανταποδίδω,το ξέρω αυτό το χαμόγελο ,ξέρω πόση ευγνωμοσύνη  κρύβει μέσα του,και της γνέφω νοερά.Κλείνει τότε το βιβλίο της,ισιώνει την φούστα της και σηκώνεται  με χάρη από δίπλα μου.Έφτασε μάλλον στον προορισμό της .  Πιάνεται από τις χειρολαβές με το βιβλίο υπό μάλης  και με κοιτάζει με την ίδια γλύκα.

και σκέφτομαι τότε' για φαντάσου να απλώσει το χέρι της και να μου χαρίσει το βιβλίο "Αλλά δεν είναι γυναίκα μυθιστόρημα.Αν ήταν σίγουρα θα μου το χάριζε.Ίσως απλά  να είναι μια γυναίκα  που θέλει να σκοτώσει τον χρόνο της  και διαβάζει απλά ένα βιβλίο  για  να ξεχαστεί.

Και  γω ένας  σεσημασμένα περίεργος που  αρέσκεται να κατασκευάζει αλχημείες εκεί που υπάρχουν ίσως  απλά γεγονότα.Το λεωφορείο σταματά.Η άγνωστη γυναίκα κατεβαίνει  εν μέσω ουρλιαχτών και άγαρμπης κλωτσοπατινάδας  με μια αταραξία  που σε  προκαλεί,αλλά και σε γοητεύει.

Γεια σου Άγνωστη Γυναίκα.Το όνομα σου ούτε που ρώτησα.