Kolpo Grosso

Εφτασα στό τέρμα τής διαισθησής μού,καί τώρα ξέρω πώς αυτό είμαι।Με ενα τραγούδι।Εδωσα μία καί τ`αγκαλιασα।Είναι η μοίρα μού।Νά πατάω σέ χαλάσματα। νά ανάβω τσιγάρο καί νά γελώ,κι οσους τρακάρω νά τούς κερνάω μοναξιά।Δεν αλλάζω॥δέν αλλάζω।Κρύβομαι βαθιά στό βαρύ παρελθόν μού. στόν κλειστό ευατό μού κερνώ ποτά।κι οποιος δέν είναι εδώ κοντά μού ανήκει αλλού.Πού ξανακούστηκε τέτοιος εγωισμός।Αλλά οτι κι αν κάνω δέν αλλάζω।Αυτό είμαι।Λίγο παραπάνω από οσα είχα σχεδιάσει।Σέ λιγο ξημερώνει। Κι αλλος δρόμος εκτός από σένα μού μοιάζει μέ ερημο।Ας τόν περπατήσουμε κι αυτόν.