ο πατέρας μου είχε αστρα και σιρίτια στα μυαλά

Ενώ ο δικός σου είχε μόνο μυαλά.Καλά στερεωμένα για να μην φαίνονται οι ραφές.

τους ζηλεύω τέτοιους πατεράδες.Θα θέλα και γω να χω ενα τέτοιο,να με σπρώξει στα 13 μου να μάθω μια τέχνη της προκοπής.
Ας πούμε καλλιτεχνικό πατινάζ,μανικιουρίστα,κάτι τελος πάντων που να προσδίδει καλλιτεχνική οντότητα.Να την σπεκουλάρει.

να μην ελπίζω πως μια μέρα θα γίνω κάτι.Θέλω με το που θα γεννηθώ να είμαι κάτι,κάτι που να είναι αστραφτερό και να διαρκεί,κάτι που να τυφλώνει αμα τη εμφανίσει.
αλλά δυστυχώς που τέτοια τύχη.

Βλέπεις ο μπαμπάς μου με ηθελε φαναρτζή{ναι αλήθεια σου λέω}η εστω κοσμηματόπωλη.Αλλά ευτυχώς για καλή τύχη και των δυο μας κανένα ονειρο δεν επιτεύχθει,κι ετσι μείναμε με τις προσδοκίες.

Πάλι καλά να λες.Γιατί θα μπορούσαν να ηταν τα πράγματα χειρότερα απο τι είναι ,αλλά εγω με το γρανιτένιο χαραχτήρα που εσμίλευσα με εκανε να αντισταθώ σθεναρά  και στα σενάρια του μπαμπά μου,αλλά και στα πούστικα σενάρια της τύχης,η οποία παρεπιπτοντως  ηταν πολύ καριόλα,αλλά εγω στην εκανα κουκλίτσα.


Ενω η μοίρα της τζούλιας αστραφτερή.Ετσι προοιονιζόταν.
Βλέπεις ο μπαμπάς  φιλόδοξος ως το τελευταίο ονύχο του είχε άλλα σενάρια

Σου λέει το παιδί μου εχει καλό γονίδιο,που να ψάχνεται τώρα δεξιά κι αριστερά με εργόχειρα και λιβανωτά,ας την ρίξω κατευθείαν στα βαθιά,κι αν πνιγεί πνίγηκε,κι απο παιδιά αλλο τίποτα.

Αν δεν μου κάτσει αυτό,θα μου κάτσει το άλλο{Στογικά μου βαμπίρ.Πατεράδες της απελπισίας.Σας αγαπώ}

Ετσι ενα πρωί καταγάλανο της  αφησε στο κουκλίστικο δωμάτιο της ενα τεράστειο δώρο :Ενα μεγάλο καθρέφτη,και πάνω εκεί είχε καρφιτσώσει κι ενα γράμμα.Η τζούλια ταράχτηκε οσο να ναι,γιατί εκείνη την ωρα διάβαζε την μαντάμ μποβαρύ,γιατί ηταν παιδί που επαιρνε τα γράμματα,και οτι ηταν ετοιμη να γράψει ενα ποιήμα,τσάφ! της σκάει το δώρο.Το ανοίγει λοιπόν το δώρο,βλέπει το καθρέφτη,εντυπωσιάζεται ακόμη μια φορά,γιατί ηξερε πόσο ομορφη είναι απο τότε,κι ανοίγει με περιέργεια το γράμμα.
Βλέπεις δεν ηξερε ποιός ηταν ο παραλήπτης,μολις κατάλαβε οτι το είχε γράψει ο  μπαμπάκας της εβαλε τα κλάματα.Συγκινήθηκε πολύ

Εγραφε λοιπόν το γράμμα:

Κορίτσι μου.Αυτό που βλέπεις αυτό είσαι.Μην αμφιβάλεις ποτέ  για σένα και μην δίνεις σημασία στα αλλα βρωμόπαιδα που σε λένε χαζή ξανθιά.
Διότι εσυ τζούλια μου είσαι γεννημένη ξανθιά,και οι γεννημένες ξανθες αυτού του κόσμου παίρνουν κεφάλια.
Εσένα παιδί μου σου χρωστάνε οσα  σου χρειάζονται:Κότερα,τζάγκουαρ,σπίτια στην εκάλη,ολα στα πόδια σου.

Οι αντρες παιδί μου είναι μαλάκες και στερούνται νοήματος,και συ γεννήθηκες για να δίνεις νόημα στη ζωή ενός πλούσιου αντρα ,πλην μαλάκα.

Αλλά επειδή ομως τoυ μαλάκα του αρέσει πολύ η επίδειξη,χρειάζεσαι κάτι συνοδευτικό,εκτός απο το σαρωτικό σου βλέμμα,χρειάζεσαι ας πούμε ενα τίτλο ομορφιάς.

Πόσο χρονώ είσαι?11?Μοιάζεις σχεδόν 15.Εχεις ανάπτυξη ντίβας
Στα 15 σου θα πας στα καλλιστεία,εκεί οπως καταλαβαίνεις θα βγείς πρώτη,αν δεν βγείς θα πετάξεις το τίτλο,ξέρεις τώρα θα κάνεις δήθεν την ενοχλημένη ωστε να τσιμπίσουν τα κανάλια για να γίνει ντόρος


Ε μετά θα πάρουμε τον ψινάκη που είναι μέσα στα κόλπα,και θα σε κάνει πρώτη φίρμα,δεν ξέρω σε τι,και ουτε με νοιάζει,αλλά θα σε κάνει

Εχω ενα κτήμα στη λούτσα,φτάνει για να τον πληρώσουμε

Αλλά ξέρεις κάτι τζούλια μου?Για ολα αυτά χρειάζονται και κάποιες θυσίες κι απο τη μεριά σου.

Να,ας πούμε πρέπει να τιθασεύσεις το πάθος σου για τις σοκολάτες.δεν είπα να μην τις τρώς ,να τις τρώς,αλλά μετά να τρέχεις στη τουαλέτα να τις ξερνάς.

κι η μαμά σου το ιδιο εκανε,για αυτό βγήκες τόσο ομορφη εσύ,
ακού με που σου λέω,στην αρχή θα ναι δύσκολα,αλλά θα συνηθίσεις,ολα συνηθίζονται,τέτοιους ωραίους εμετούς μόνο εσύ θα  κάνεις στο κόσμο ολο.
αλλά να το ξέρεις,μια μέρα θα επιβραβεύτείς για οσα στερείσαι.Τώρα θέλω να σου πώ κάτι αγάπη μου που θα πληγώσει πολύ  την ψυχούλα σου,γιατί εγώ μια μέρα θα σ`αρνηθώ οπως θα σ`αρνηθούν κι οι φίλοι κι ολημερής θα σε ξεφωνίζουμε στα κανάλια.Αλλά να το ξέρεις αυτό το ξεφωνητό θα χει πολύ αγάπη μέσα του,τόση αγάπη που μπορεί να σκεπάσει κάθε μελλοντική μαλακία σου.

Εγώ ακόμη κι απο μακρυά θα μαι κει για να σε στερξω,κι ας μην το θες παιδί μου,γιατί τότες θα είσαι μεγάλη και τρανή και  και θα μ`αρνηθείς και συ.Αλλά εγώ θα σ`αγαπώ.

Ακόμη και θεόχαζη ξανθιά να καταντήσεις που λέει ο λόγος ,εγω θα στάθω στο πλάι σου.

Με αγάπη ο πατέρας σου.


Η τζόύλια μόλις διάβασε και την τελευταία πρόταση ξέσπασε σε λυγμούς απο την χαρά της


Απο κείνο το βράδυ ξεκινούν ολα μιας και κείνο το βράδυ κατάλαβε το πόσο περίφημα θα τα πάει  στη ζωή,και πόσες

αδικες ψυχές θα τσακίσει στο πέρασμα της
Αγκάλιασε λοιπόν το καθρέφτη κι αποκοιμήθηκε ευτυχισμένη...κι οχι δεν είδε την Λαμπίρη να την ανακρίνει,αλλά ενα εκθαμβωτικό θρόνο οπου απο κάτω χιλιάδες λαού την αποθέωναν..Κοιμήσου ομορφο μυαλό μου,είπε τοτε στον ευατό της....Εχουμε τόσα ταξίδια να ονειρευτούμε....
....απο τότε το ονειρό της αγνοείται....

Περιμένοντας το θαύμα

Ξύπνησε απότομα.Οχι δεν κοιμόταν,είχε πείσει τον ευατό της οτι κοιμόταν,αλλά μπα που τέτοια τύχη

Εδω και βδομάδες επέφτε στο κρεβάτι με την ελπίδα οτι κάποια στιγμή θα κοιμήθεί και παρακαλούσε τον ευατό της να πάψει να σκέφτεται.

Ευατέ μου ,ευατέ μου

Σε σιχαίνομαι

Ζούσε σε μια διαρκή ενταση.

Σκεφτόταν πως πρέπει να χει κατάθλιψη,αλλά και πάλι δεν γίνεται.

δεν μπορείς να εχεις κατάθλιψη ,ελεγε στον ευατό της,αν εχεις κατάθλιψη κοιμάσαι,αν εχεις κατάθλιψη κουκούλωνεσαι με μια κουβέρτα και περιμένεις να σου συμβεί το θαύμα της αναπνοής.

Νά παίρνεις δυνατές ανάσες σημαίνει να νιώθεις ζωντανός

Εκείνη ομως δεν ενιωθε

ενιωθε οτιδήποτε αλλο εκτος απ`αυτο:Φόβο εγκατάλειψη,λύπη και κυρίως τύψεις.

Ναι οι τύψεις την είχαν κυριεύσει και την επνιγαν ,την επνιγαν

Χριστέ μου ,θα πεθάνω σκέφτεται,άλλά ο θάνατος δεν ηταν τίποτα γι αυτήν,ισως να ναι και λύτρωση,ναι δεν είναι καλά σίγουρα.

Τα χει χαμένα

Μιλούσε στον ευατό της σαν να ηταν κάποια  αλλη,αυτή που εκάνε αυτό,εκείνη η αλλη που πρόδωσε και πάει λέγοντας

Να μπορούσε τουλάχιστον να κλάψει

Να αδειάσει αυτό το βυτίο της λύπης απο μέσα της,να πάψει να ελπίζει,αλλά φευ καμία κίνηση

Τα βλέφαρα της κολλημένα κι ασάλευτα,ζούσαν το θλιβερό δράμα της ακινησίας.

Σα να την τιμωρούσαν γι αυτό το αδοξο τέλος των δακρύων

Να μπορέσει να κλάψει.Δεν εχει την παραμικρή τύχη.

Σαν να είχαν τελειώσει μέσα της ολα,και πάνω απο ολα οι ανθρωποι

Αλλά οχι εκείνος

Κοιτάζει με θλίψη την φωτογραφία δίπλα της

Δεν υπάρχεις εσυ,δεν υπάρχω και γω.

Ερωτευμένη ως το θάνατο γεμάτη θλίψη.

Δεν υπάρχεις,δεν είσαι ,ας χαθώ

Τουλάχιστον να μπορούσε να μάθει αν θα μπορούσε να την αγαπήσει ξανά.

Με τον δικό του τρόπο,οποιος και να ναι αυτός.

Πάνω απο ολα ηθελε να μάθει αν μπορεί να την χρειάζεται

Να είναι εκεί στην δική της ανάγκη,σαν ησυχη ομπρέλα που ανοίγει σιγα-σιγά,και προστατεύει απο τα ξαφνικά φιλιά του κατακλυσμού

Ξαφνικά χτυπάει το κινητό της

Νιώθει την αναπνοή της να επιβράδυνεται

Ναι αυτός είναι,αυτός είναι,αυτός είναι,για να χτυπάει το κινητό τόσο πρωί,αυτός θα ναι,αυτό σκέφτεται,κι αφου το σκέφτεται ετσι θα είναι

Αρπάζει το τηλεφωνο και χωρίς να κοιτάξει ποιός τη καλεί,ρωτάει μ`αγωνία

Μ`ΑΓΑΠΑΣ?

Ζωή την αλλη φορά

2010.Δεν ξέρω,αλλά ακόμα δεν εχω μάθει να το γράφω.
Μπερδεύεται το χέρι.

Πάει στο μηδέν,2009 ακόμα,μπορεί και 8 αναλόγως τη μνήμη.

Μνήμη παλιά εξασκημένη στο να κρύβει,αλλά ετοιμη να αποσκιρτήσει στην κάθε παρασπόνδeια του μυαλού

Γιατί εκείνο, ετοιμόροπο καθώς είναι,απο τις συχνές μετατόπισεις της αλήθειας νιώθει συχνά εγκαταλελείμενο

Συχνά μένει αυπνο,μιλάει σκέπτεται,σιωπά,σπάνια γυρνάει πίσω,κι αν γυρίσει το κάνει με στύλ,ισα για να δει αν το πρόσεξαν.

Η μνήμη οταν επιστρέφει εκδικείται,αλλά ποιός εχει καιρό να αναμετρηθεί με πτώματα

Περνάνε τα χρόνια σαν λεπτά,και συ ξέρεις πόσο ακριβώς στοίχισαν και πόσο ακριβώς κάνουν,αν και στα μαθηματικά εμενες πάντα.

Αλλά στα μαθηματικά
 του μυαλού,α εκεί γινόταν γιορτή.

Ξέρεις πια οτι η ηλικία της απειρίας εχει παρέλθει προπολού.Τώρα πια δεν είσαι τα πάντα ,τα πάντα προκαλούν σύγχυση.

Τό ιδιο και η αμεσότητα

Το ανφάς πορταίτο της μνήμης συχνά  υπνωτίζει
Κοιτάς εσυ φωτογραφίες και πορτραίτα,βρίσκεις παλιούς φίλους,παλιές αγάπες,γονείς ,συγνώμες,απότομα φρεναρίσματα

Και δυο φωτογραφίες μιας μεγάλης σιωπής κι ενος τετάρτου,που δεν πετυχαίνει το βλέμμα τους πάνω σου,και παραξενεύσαι

Κοιτάζουν πέρα απο σένα,πάνω απο το ωμο σου,ισως γιατί τελικά  αυτό που μπορούν να δουν πάνω απο τον ωμο σου,να είναι πιο ενδιαφέρον απο τον ιδιο τον ωμο

Αυτή ομως η φωτογραφία σε κοιτάζει κατευθείαν  μέσα στη καρδιά

Αυτή η κοπέλλα δεν δακρύζει.Είναι ενα κορίτσι που αντι για δάκρυα στάζει αίμα.

Είναι ενα κορίτσι μυθιστόρημα

Τα μάτια της κλαίνε αίμα

Σε πλησιάζει και σου λεκιάζει   το πουκάμισο με τα φυσικά κατακόκκινα δακρυά της

Το πρώτο της σ`αγαπώ δεν το χει πει ακόμα φαντάζομαι

Ομως εκείνη θα μπορεί να το  φαντάζεται μέσα στη φιλησυχη επικράτεια της σιωπής της

Για την ωρα βλέπει τους τα σ`αγαπώ  να περνούν απο μπροστά της

Ακόμη τα αισθήματα της παίζουν ρόλο κομπάρσου

Για να τους ανατεθεί ρόλος πρωταγωνιστή χρειάζεται ολοκαίνουργια στολή μπαλαρίνας κι ενα γερό οπλοστάσιο σιωπών.

Για την ωρα αφουγκράζεται οσα θα ζήσει παρατηρώντας τους αλλους,με την λυπημένη της αύρα για ασπίδα

Ξέρει τι την περιμένει.

Ξέρει απο τώρα που να στρέψει το λυπημένο της πετάλιο ωστε να μην χτυπήσει κανείς.

Γιατί η φύση μπορεί να αναθέτει λάθος ρόλους  σε λάθος πρόσωπα,αλλά συχνά δίνει στον παραλήπτη του λάθους το σωστό αισθημα για να βρεί το δρόμο του.

Αναποδόγυρισμένη η ζωη της σαν μποτίλια παίζει το ρόλο της κλεψύδρας.

Μπορείς να ζήσεις απο τώρα μοιάζει να της λέει.

Ξεκίνα

Αλλά εκείνη δεν ξεκινάει.

Κοιτάζει μόνο την μποτίλια να αδειάζει στα γυμνά της πόδια και σκέφτεται:Ζωή την αλλη φορά.

Η ζωή χωρίς εσένα

Εφτασες και συ  στο τέλος σου.Ο κύκλος σου τετραγώνιστηκε .Δεν είσαι πια ο ιδιος.

Παντρεύτηκες,εκανες οικογένεια,και κανείς δεν εμαθε για σένα.Εθαψες την οδύνη σου και συνέχισες.Α ρε Dexter ποιός να το φανταζόταν πως θα ανταμώναμε...

Εσυ ενας αυτόκλητος τιμωρός ,εξπερ στην εξαπάτηση.
Και γω μην νομίζεις,μια απο τα ιδια.

Λίγο λιγότερο ,αλλά στα ιδια κυβικά.
Με λιγότερο αίμα,αλλά με την ιδια πληγή.

Οι πληγές μας παράσημα για τους εν αγάπη πεσόντες.

Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ

Αυτό το ηξερες απο πολύ μικρός,χωρίς να στο διδάξει κανείς.αλλωστε η πείρα του αλλου μας κάνει απλώς πιο ανεπίδεκτους.Αλλά εμείς δεν εχουμε χρόνο για τέτοια.

Εμείς οπως ξέρεις πολύ καλά εχουμε εναν κώδικα  τον οποίο τιμούμε  με ακρα μυστικότητα.

Επίσης γνωρίζεις πολύ καλά οτι εχουμε μνήμη μπάτσου.Μου κάνες κάτι,θα σε περιμένω στην πύλη της αδυναμιας σου να φαω τα αντερά σου  γιαχνί.


Κι αυτό δεν είναι εκδικητικότητα η παραφροσύνη.Γιατί ακούω και διάφορες αηδίες του τυπου σίριαλ κιλερ και ξερνώ.

Καμιά σχέση.Αυτά τα λένε οι περαστικοί


Γιατί δεν ξέρουν να διακρίνουν.Είναι κακό σου λέει αυτός.Είναι καλό του απαντάς εσυ.

Δεν ξέρουν οτι το κακο είναι στερητική τροπικότητα του καλού που λέει και η χάνα αρεντ.Που να το μάθουν  να μου πείς.
Σωστό κι αυτό.

Οι ανθρωποι και οι ιδέες τους.

Η αγάπη για τον πλησίον.

μόνο ο νίτσε ηξερε καλύτερα απο μας την αγάπη για τον μη πλησίον,ο νιτσε  που οταν κάποτε είδε ενα αλογο να το μαστιγώνουν,ετρεξε με κλάματα για να το αγκαλιάσει,και συγχρόνως εκείνη την στιγμή επαιρνε διαζύγιο απο τους ανθρώπους.

Ετσι και μεις λατρεμένε μου,πήραμε το διαζύγιο μας απο πολύ νωρίς με τους ανθρώπους.

Αλλά μην  νομίζεις τις δώσαμε τις ευκαιρίες μας.Γιατί στην ουσία τον πονάς το καμένο,λες ,ντάξει μωρέ,να του δώσω μια ευκαιρία μπας και συνέλθει.

αλλά αυτός  τίποτα,χαμπάρι

τότε καταλαβαίνεις πως το φάρμακο είναι χειρότερο απο την αρρώστια,οπότε παίρνεις δραστικά μέτρα

Ουσιαστικά το κάνεις για να τιμήσεις τους  χαμένους.

Τους ρομαντικούς.

Και μεις,μην κοιτάς που δεν μας φαίνεται,αλλά που και που βάζουμε την πινελιά την ροζ στο τοίχο

Πάνω απο ολα ομως ο κώδικας.

Που τον τιμήσαμε οσο δεν πάει

Κάποια στιγμή βέβαια απελπιστήκαμε,γιατί οσο να ναι κώδικας είναι αυτός ,σπάει ευκολα,κι οσο να λες δεν πάει αλλο,πάντα κάτι βρίσκεις στο τέλος και πηγαίνει.

Το ταξίδι μας ομως μας πήγε πολύ μακρυά αγαπημένε,και τώρα μας ξαναγυρίζει πίσω με τους δικούς του ορους.

Γιατί τώρα σου λέει πρέπει να πενθήσεις

Είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού.

Καλά  το είχες καταλάβει

ο θάνατος της γυναίκας σου επιβεβαίωσε την αγάπη σου γι αυτήν

Είναι λίγες πια οι προσευχές που σου προσφέρονται,με ενα παιδί στην αγκαλιά σου δεν μπορεί,θα μπερδευτείς.

Το κουβάρι μόλις τώρα αρχισε  για τα καλά να ξετυλίγεται.

Βλέπεις  το παιχνίδι,η γάτα πιάνει τον ποντικό δεν είχε αίσιο τέλος,μιας κι ο ποντικός της την εφερε της γάτας και της κρέμασε κουδούνια στο λαιμό της

Και τώρα  ξαναγυρνάς στην αρχή σου,και γω φοβάμαι να φανταστώ τις συνέπειες που εχουν  τα φαντάσματα,οταν ξυπνάνε μέσα  μας και εκλιπαρουν να θυμηθουν...

Τα λουλούδια στη κυρία απο μένα

Πάντα ηθελα να γράψω για σένα.

Η Μαργαρίτα για μένα,για αλλους Margerite.

Για τον κόσμο απλώς η
Duras.H γυναίκα  που περπατούσε στο δρόμο και κανείς δεν γυρνούσε να την κοιτάξει ,ετσι οπως ελεγες.Φυσικά ελεγες αξιολάτρευτα ψέματα.Ηταν τότε εκείνη η εποχή, που προσπαθούσες  να συμβιβάσεις την ζωη σου,αλλά οχι την ζωη με τους αλλους.Η ανάγκη σου ν`αρεσεις ηρθαν πριν τις εξηγήσεις και πριν τα μισόλογα μπροστα στο καθρεφτη."Δεν είμαι ωραία αλλά μπορώ να γίνω¨" ετσι ελεγες κι αρπαζες το ποτήρι με την σαμπάνια και το κατασπάραζες.Είχες το πρόσωπο του αλκοόλ πριν ακόμα πιείς,ετσι εγραφες και κάνες εμένα τον μισόαθωο ,τρελλό φαν σου.18 χρονών και διάβαζα τον εραστή,με την ατάκα κόλαφο"μ`αγαπάτε?ρωτάει ο εραστής και κείνη απαντά..Ασφαλώς...βέβαια..οχι."Γι αυτά τα τελεσίδικα σου μ`αρεσες ,και την απίστευτή  προσήλωση που είχες με την γραφή.Εσυ κι αυτή.Η πιο πιστή σου γκόμενα.Τι κι αν δεν ερχόταν αυτή στο ραντεβού?Πήγαινες εσυ τσαμπούκαλεμενη την εβαζες κάτω ,και της αλλαζες τα φώτα.Αν δεν ηταν πρόθυμη την χαστούκιζες για να συνέλθει.Με τα πολλά σου καθόταν

Και ετσι ξεκινάγε το ταξίδι.

Τσιγάρα  να υπάρχουν κι αφθονο αλκοόλ  

και κανείς δεν θα πνιγεί.

Είμαι η θάλασσα αλλωστε.

Ποιός θα μπορέσει να μ`εξαντλήσει.Ετσι πίστευες

Στοιχήματα αξιόπρεπειας,αλλά ποιός χέστηκε για το ποιά θα κερδηθούν,σημασία εχει ν`αγαπάς,κι αν είναι να πιείς το δηλητήριο να το πιείς ως το τέλος.

Για το ενδοξο του πράγματος.

Μεγάλο τρελλαμένο αλογο,που τερματίζει πάντα πρώτο.Μ`ενα ποτήρι κρασί στο χέρι,και δίπλα σου ακριβώς ο Yann andrea

Ο τελευταίος ερωτας.

Ομοφυλόφιλος,εραστής και πότης.

Το τρίπτυχο που σκοτώνει.

Σου εστελνε χιλιάδες γράμματα,και σε εκλιπαρούσε να τον δεχτείς.

Αρνιόσουν πεισματικά.Βλέπεις τα μάτια σου σκεπασμένα απο πληγωμένη μελαγχολία δεν σ~αφηναν να δεις πέρα απο σένα.

Το αλκοόλ σε είχε κυριέυσει.

Αθυρμα της τύχης.

Παίζεις φυσικά με σημαδεμένη τράπουλα.Πιστεύεις πως οποιο φύλο κι αν τραβήξεις,κι ας είναι και βαλές θα σε στριμώξει για ακόμη μια φορά στο τέρμα του ευατού σου.

Αλλά λένε,και το λένε στην πόκα αυτό,πως το μικρότερο φύλο ,εχει την μεγαλύτερη δύναμη.

Δεν τα υπολογίζες σωστά τα πράγματα σοφή γριά μου,και ο Γιάν θα εγκατασταθεί μια και καλή στο Βασίλειο της Δοκιμασίας.Και θα σε απορυθμίσει εντελώς.

Αλλά θα τον απορυθμίσεις και συ.Ετσι πάνε αυτά.

Η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη υου αλλου.

Yann Andrea.Θαυμαστής ,σύντροφος και πότης.

Τα βράδυα  θα φεύγει για να πηγαίνει στο πάρκο να ψωνίζεται.

"Κανε οτι θες ,μόνο εδω μέσα μην μου φέρεις κανένα"

Σε υπακούει πιστά ο σκύλος σου.

Αλλά αμα παραυπακούσεις πολύ,αγανακτάς και τότε μην τον είδατε.

Βδομάδες ολοκληρες εξαφανισμένος ο γιαννάκης,κλαίς εσυ,τα σπας ολα,γυρνάει πίσω τα ξανασπάς.Τον πετάς εξω,αλλά τον ξαναδέχεσαι.

Σου ζητάει συγνώμη,αλλά εξαφανίζεται συγχρόνως.

"Πως είναι δυνατόν να είσαι ερωτευμένος με μένα και να γαμιέσαι  με αλλους?"

Κακόμοιρη μαργαρίτα.

Γέρασες κι αδυνατείς να καταλάβεις τους ανθρώπους,και πάνω απο ολα ,την ομοφυλόφυλια του συντρόφου σου.

Γίνεσαι κτητική  και απαίσια ζηλιάρα.

Οταν επιστρέφει ο Εραστής απο τις εξορμήσεις του εσυ σκέφτεσαι

Πούστη πούστάρα,σε σιχαίνομαι.Να φύγεις.

Καμιά φορά του το λες κιόλας.

Ο ερωτάς  σου σε εκμηδενίζει.

Νιώθεις γριά και ασχημή,αλλά μόνο το βλέμμα του αγαπημένου σε εξυψώνει.

Δεν χρειάζεται βέβαια  να διαβάσεις τον Μπαρτ για να ξέρεις οτι  ο Εραστής είναι ερωτευμένος σαν γυναίκα

"Μόνο οι γυναίκες ερωτεύονται.Οι αντρες  μιμούνται.Οσοι αντρες ερωτευονται αληθινά,ερωτευόνται με τον τρόπο μιας ερωτευμένης γυναίκας"

Τα σκέφτεσαι ολα αυτά και κλαίς.

Αλλά και θυμώνεις,κι οσο θυμώνεις τόσο γράφεις,κι οσο γράφεις πίνεις ασταμάτητα.

Πίνεις μέχρι λυποθυμίας.

Ετσι λυπόθυμη και μέσα στους εμετούς σε μαζεύει απο τα πατώματα ο ματαιωμένος.

Καμιά φορά βέβαια σε δέρνει,γιατί απλά δεν σε αντέχει.

Αλλά ούτε και συ τον αντέχεις.

Αλλά θα φτάσετε μαζί ως το τέλος.

Πονηρή γριά τα κατάφερες  καλά

Εφτασες ως το τέλος,χορτασμένη απο ολα,και το χέρι να στο κρατά γερά ο τελευταίος εραστής... 

Και το υστατό χαίρε φυσικά  να ναι δικό του..

"Γράφω.Σας  υπακούω.Σας γράφω σαν να ηταν δυνατόν να σας γράφω.Και τελικά το κάνω.Να. Εκείνος ο ερωτας υπάρχει .Αφήνω αυτο το σωρό,αυτό το αναμάσημα,τ`αφήνω ολαΣας  αγαπώ"