Ζωή την αλλη φορά

2010.Δεν ξέρω,αλλά ακόμα δεν εχω μάθει να το γράφω.
Μπερδεύεται το χέρι.

Πάει στο μηδέν,2009 ακόμα,μπορεί και 8 αναλόγως τη μνήμη.

Μνήμη παλιά εξασκημένη στο να κρύβει,αλλά ετοιμη να αποσκιρτήσει στην κάθε παρασπόνδeια του μυαλού

Γιατί εκείνο, ετοιμόροπο καθώς είναι,απο τις συχνές μετατόπισεις της αλήθειας νιώθει συχνά εγκαταλελείμενο

Συχνά μένει αυπνο,μιλάει σκέπτεται,σιωπά,σπάνια γυρνάει πίσω,κι αν γυρίσει το κάνει με στύλ,ισα για να δει αν το πρόσεξαν.

Η μνήμη οταν επιστρέφει εκδικείται,αλλά ποιός εχει καιρό να αναμετρηθεί με πτώματα

Περνάνε τα χρόνια σαν λεπτά,και συ ξέρεις πόσο ακριβώς στοίχισαν και πόσο ακριβώς κάνουν,αν και στα μαθηματικά εμενες πάντα.

Αλλά στα μαθηματικά
 του μυαλού,α εκεί γινόταν γιορτή.

Ξέρεις πια οτι η ηλικία της απειρίας εχει παρέλθει προπολού.Τώρα πια δεν είσαι τα πάντα ,τα πάντα προκαλούν σύγχυση.

Τό ιδιο και η αμεσότητα

Το ανφάς πορταίτο της μνήμης συχνά  υπνωτίζει
Κοιτάς εσυ φωτογραφίες και πορτραίτα,βρίσκεις παλιούς φίλους,παλιές αγάπες,γονείς ,συγνώμες,απότομα φρεναρίσματα

Και δυο φωτογραφίες μιας μεγάλης σιωπής κι ενος τετάρτου,που δεν πετυχαίνει το βλέμμα τους πάνω σου,και παραξενεύσαι

Κοιτάζουν πέρα απο σένα,πάνω απο το ωμο σου,ισως γιατί τελικά  αυτό που μπορούν να δουν πάνω απο τον ωμο σου,να είναι πιο ενδιαφέρον απο τον ιδιο τον ωμο

Αυτή ομως η φωτογραφία σε κοιτάζει κατευθείαν  μέσα στη καρδιά

Αυτή η κοπέλλα δεν δακρύζει.Είναι ενα κορίτσι που αντι για δάκρυα στάζει αίμα.

Είναι ενα κορίτσι μυθιστόρημα

Τα μάτια της κλαίνε αίμα

Σε πλησιάζει και σου λεκιάζει   το πουκάμισο με τα φυσικά κατακόκκινα δακρυά της

Το πρώτο της σ`αγαπώ δεν το χει πει ακόμα φαντάζομαι

Ομως εκείνη θα μπορεί να το  φαντάζεται μέσα στη φιλησυχη επικράτεια της σιωπής της

Για την ωρα βλέπει τους τα σ`αγαπώ  να περνούν απο μπροστά της

Ακόμη τα αισθήματα της παίζουν ρόλο κομπάρσου

Για να τους ανατεθεί ρόλος πρωταγωνιστή χρειάζεται ολοκαίνουργια στολή μπαλαρίνας κι ενα γερό οπλοστάσιο σιωπών.

Για την ωρα αφουγκράζεται οσα θα ζήσει παρατηρώντας τους αλλους,με την λυπημένη της αύρα για ασπίδα

Ξέρει τι την περιμένει.

Ξέρει απο τώρα που να στρέψει το λυπημένο της πετάλιο ωστε να μην χτυπήσει κανείς.

Γιατί η φύση μπορεί να αναθέτει λάθος ρόλους  σε λάθος πρόσωπα,αλλά συχνά δίνει στον παραλήπτη του λάθους το σωστό αισθημα για να βρεί το δρόμο του.

Αναποδόγυρισμένη η ζωη της σαν μποτίλια παίζει το ρόλο της κλεψύδρας.

Μπορείς να ζήσεις απο τώρα μοιάζει να της λέει.

Ξεκίνα

Αλλά εκείνη δεν ξεκινάει.

Κοιτάζει μόνο την μποτίλια να αδειάζει στα γυμνά της πόδια και σκέφτεται:Ζωή την αλλη φορά.