Οικογένειες Σοπράνος κι αλλα μπάχαλα

Μένω σε πολύ διάσημη περιοχή.Εδώ γίνονται πολύ καλοί φόνοι.Αψογοι.

Πρώτα σέ σκοτώνουν καί μετά σε κλέβουν.

Σάν τούς Σοπράνους.Υπέροχη οικογένεια το Σοπρανέικο.Αλλά άτυχη.Αντί νά δούν τήν απούσα ηθική τους σάν απελευθέρωση, τήν βλέπουν ως καταδίκη,με αποτελέσμα νά τρέχουν απο τήν μιά ψυχοπουτάνα στήν αλλη,μήπως καί μπαλώσουν τα αμπάλωτα.Αλλά η γυναίκα τού αρχιμαφιόζου διαφέρει,αυτή τήν γλύτωσε

Δεν τήν νοιάζει αν εχει ξεπαστρέψει ο αντρας της κόσμο καί κοσμάκη,καί πού τρώει τίς σπλήνες αλλονών,οι γκόμενες είναι αυτό πού τήν θίγει.Αυτό είναι πού τήν καταρακώνει.

"Νά φύγεις αλήτη απ`τό σπίτι μου,πού τολμάς νά μού λές οτι πάς μέ αλλη"Ιδεοληψίες ξανθιάς.

Τό λερωμένο χρήμα δέν είναι επιλήψιμο.Τό σπέρμα πάνω στό πουκάμισο όμως είναι.Μαύρο χάλι σού λέω.

Αλλά καί στό Σκοτεινό ποτάμι μία από τά ίδια.Εκεί η γυναίκα του γκαγκστερ τόν καμαρώνει

"Είσαι αρχοντας τού λέει,μέ μαγεύεις"

Ε βέβαια πώς νά μήν μαγευτείς.

Μιά ντουζίνα φόνους  εχει στό ενεργητικό του ο θείος νά μήν νιώσει τήν οσμωση τό κορίτσι μας?

Κοιμάται τό βράδυ τό ωραίο κτήνος,κι η γατούλα νιαουρίζει πάνω στό ματωμένο στήθος του"Πόσους φάγαμε αγάπη μου σήμερα?αναρώτιεται τό φρόκαλο.

Αλλά κι οι φτωχοί πού ομως εχουν πάψει από καιρό  νά αναρωτιούνται.Καί περιμένουν,μέ ξεκλείδωτη πόρτα καί περιμένουν.

Γιατί είναι μαλακία νά κλειδώσεις.Αφού θά μπούν θές δέν θές.Κάθεσαι εσύ αμέριμνος στόν καναπέ σου,καί χαζεύεις τίς ειδήσεις,τσάφ! μπαίνει ο χαροκαμένος μέσα καί σε μαχαιρώνει.Ετσι γιά τήν πλάκα.Γιά πέντε ευρώ πού είχες κρατήσει γιά ώρα ανάγκης.

Ετσι τόν φάγανε τόν κυριούλη .Πέθανε καί δέν ηξερε τό γιατί.Ισως βέβαια τα 5 ευρώ να ήταν 55,μπορεί καί 100,αλλά ποτέ δέν θά τό μάθει.Εφυγε,πέθανε,ξεχάστε τον.

Κι όλα αυτά μέρα μεσημέρι.Σέ μιά αθήνα πού ποτέ σού δέν είχες φανταστεί

Παλιά νοίκιαζες τόν κίνδυνο,γιά νά τεστάρεις τά νεύρα σου,καί τήν αντοχή σού στήν βία.

Τώρα ηρθε απρόσκλητη η βία καί πάρκαρε  μέσα στό ιδιο σού τό σπίτι.

Ισως τελικά νά εχει δίκιο ο Χάνεκε καί τά Παράξενα παιχνίδια τού.

Οταν τό χα δεί είχα θυμώσει τόσο πολύ.Δέν μπορούσα νά καταλάβω αυτό τό σαδισμό,κι αυτή την αδικαιολόγητη βία,πού σάν πατσαβούρα μού τήν πετούσε μές τά μούτρα εντελώς ξεδιάντροπα.

Εκεί σ`αυτήν τήν ταινία  το εγκλημα δέν εχει κίνητρο.Σκοτώνουν ετσι γιά τήν πλάκα τους.Τότε δέν καταλάβαινα,αλλά καί τώρα πού καταλαβαίνω πάλι εξακολουθώ να τήν μισω τούτη τήν ταινία.

Ισως επειδή είναι τόσο σημερινή ,καί σάν να τόν ακούω στο αυτί μού να  μου ψιθυρίζει:φίλε μου οι ανθρωποι εχουν τελειώσει,πλήρωσε τήν μαλακία πού γεννήθηκες,πλήρωσε καί τήν ταινία πού θα απολαύσεις,καί σταμάτα να αναρωτιέσαι.

Η Νέα  Τάξη ηθικής μόλις τώρα γεννιέται.Εχουμε ακόμα πολύ αίμα μπροστά μας.

Εχω θέμα σοβαρό

Ηθελα νά γράψω κάτι πάρα πολύ σοβαρό σήμερα,αλλά μού στείλαν αυτή την φωτογραφία και έβαλα τά γέλια,καί λέω, δέν γαμιέται, δέν γράφω τίποτα,αλλά μετά τό πήρα πίσω.

Γιατί σκέφτηκα ,δηλαδή τί αστείο εχει η φωτογραφία?Μιά χαρά φωτο είναι,αρα αλλο μού φταίει,δηλάδή τίποτα δέν μού φταίει

Αρα θα γράψω κάτι πάρα πολύ σοβαρό ,οχι θλιμμένο ετσι?Είπαμε να είμαστε σοβαροί .Αλλά επειδή δέν είμαστε ,θα το παρουσιάσουμε σαν εικόνα φαντασίας.

Μ`αρέσει να φαντάζομαι.Θα μού πείς σέ ποιόν δέν αρέσει.

Προχθές  πού ημουν στόν ιανό φαντάστηκα πώς θά ταν ας πούμε  να λιποθυμάς ανάμεσα στα βιβλία η πώς  είναι να πεθαίνεις ανάμεσα στα βιβλία.Δέν ξέρω,αλλά ετσι ενιωσα,μπορεί κιόλας να το ευχόμουν,που ξέρεις.Ισως βέβαια να με εχει  πάρει στόν λαιμό του κι ο σωτάκης γιατί το τελευταίο βιβλίο του είναι  πολύ γκράν γκινιόλ, η ατμόσφαιρα δηλαδή,κι οσο να ναι με χει επηρεάσει..

ο ηρωας στό βιβλίο τού σωτάκη πεθαίνει απο ασφυξία από τα  έπιπλα τα οποία  εχουν στοιβάξει πάνω του.Ωραίο βιβλιο,εντελώς αλληγορικο.Μού θύμισε ενα αλλο βιβλίο,αλλου τύπου,  το  χάρτινο σπίτι

εκεί ο ήρωας φτιάχνει ενα ολόκληρο σπίτι από βιβλία και το γκρεμίζει γιά να βρεί ,το ενα,τό σπάνιο τό ιερό ,γιά να τού χαρίσει στόν ερωτα του.

Νομίζω οτί κάτι τέτοιο γίνεται,αλλά δέν είμαι καί σίγουρος,έχουν περάσει καί χρόνια κ εχω μιά αίσθηση ακαθόριστου γιά αυτό τό γραπτό,αλλά όπως καί να χει μ`αρέσει

αλλά ελεγα για τον Ιανό  καί τό συναίσθημα ματαίωσης πού με σφράγισε,δηλαδή σιγά τό σφράγισμα,μήν  κάνουμε κι ολοκληρο θέμα μια μικρή λιποθυμική τάση
Αλλά ελεγα πώς θέλω να γράψω κάτι πάρα πολύ σοβαρό, αλλά δέν τό βλέπω



Ισως πρέπει να ανατρέξω στόν Οσκαρ ουάιλντ, και τι σημασία τού νά είναι κανείς σοβαρός.Ισως αυτό τό βιβλίο μέ βοηθήσει νά βρώ τό δρόμο μου.Τό μόνο βιβλίο πού εχω διαβάσει τού οσκαρ,είναι το βαθυστόχαστο, εκ βαθέων πού το χε γράψει για κείνο τό γκόμενο πού τόν παράτησε,κι ημουν πιτσιρίκος τότε,κι είχα χάσει πολλά δάκρυα  ,γιατί ήταν οντως πολύ σοβαρό  τό θέμα ,καί γενικά τού τα χώνε χοντρά τού προικοθήρα πού τόν παράτησε,γιατί ετσι είναι οι ερωτες,σε βαριούνται και σέ παρατάνε,και σιγά τό νέο ρέ σύ οσκαρ,αφού δέν πρέπει να δίνεις περισσότερα απο οσα αντέχουν οί αλλοι,και κρίμα γιατί τό χεις διατρίψεις τό θέμα,αλλά ετσι πάνε αυτά ,η πείρα τού αλλου μάς κάνει ακόμη πιό πολύ ανεπίδεκτους

Τελικά είχα δέν είχα ,πάλι για καψούρες εγραψα.Είμαι αδιόρθωτος

Ωραίοι Άνθρωποι

Μ`αρεσει ο θρασύς ανθρωπος,ο ανθρωπος πού σπρώχνει καί ρίχνει αγκωνιές γιά να κερδίσει.      Το παιδί τής φωτογραφίας βέβαια  δεν εχει θράσος,ούτε σου περνάει από το μυαλό  οτι είναι ανταγωνίστικός .

Μ`αρέσει  ομως η είκονα τού ,με γοητεύει.Βέβαια οπως σε  κάθε τί πού μού ασκεί γοητεία κοτάζω καί τό αντίθετο τού

Αλλά τό παιδί δέν μού φταίει σέ τίποτα,ο θρασύς μού φταίει παρότι με γοητεύει ο κυνισμός του.

Ετσι με τον ιδιο τρόπο πού με γοητεύει,με τον ιδιο τρόπο τον απορρίπτω,ισως ετσι να επικυρώνεται περισσότερο η σημασία  τού μέσα μού.

  Αλλά τι σημασία εχει τό μέσα μου,οσο το εξω μου,γιατί εκεί μοιράζεται ή τράπουλα.

Τώρα αν μοιράζεται σωστά η οχι θα σε γελάσω,εξαρτάται από τούς παίχτες,κάτα πόσο είναι διατεθειμένοι να κερδίσουν.

Πάντως κακά τα ψέμματα,θρασύς δέν γίνεσαι,γεννιέσαι

Βέβαια επειδή ολα τα πράγματα  βασίζονται στην εκπαίδευση,καλό θα είναι λοιπόν  μαζί μέ ολα αυτά για τα οποία πάλεψες να  απoκτήσεiς με πάρα πολύ κόπο μέσα σου , να βάλεις κι αυτό στην αντζέντα σου ως κατεπείγουσα προταιρεότητα γιατί δεν μας βλέπω καθόλου ΄καλά.

Τώρα  ομως θά σε πάω στήν εποχή τών σπηλαίων,  γιά να σού μιλήσω για ενα πλάσμα πού με χει στοιχειώσει.Μιλάμε γιά τήν επιτομή τού  θράσους.

Κάθομαι εγώ και περιμένω στόν προθάλαμο ενός γραφείου και περιμένω για ιντερβιου.Ανεργος εγώ ,θα μαι δέν θά μαι 21 χρονώ,χρειάζομαι δουλειά ΑΜΕΣΑ.Οταν λέω αμεσα εννοώ ΑΜΕΣΟΤΑΤΑ.Εχω μιά σπιρτάδα στο βλέμμα αλλά δεν πυρπολείσαι κιόλας.Είμαι όμως αποφασισμένος να πάρω τή δουλειά μέ κάθε τρόπο

΄Μήν φανταστείς τώρα και συ δουλειά καριέρας,για 2-3 μήνες  την χρειάζομαι,ισα,ισα γιά να βγάλω την σαιζόν.                               

Παριστάνω τόν ανετο,αλλά το ποτάμι τού ιδρώτα που τρέχει απο ολους τούς πόρους τού δερματός μου με προδίδει.Μαζί με μένα περιμένουν κι αλλοι ομοιοπαθείς σαν καί μένα πού ξεφυσούν με απόγνωση.Λέω ,ντάξει,θα τούς φάω λάχανο.

Καί ξαφνικά μπαίνει Αυτή, κι ο κόσμος μού καταρρέει.Η Μίς Κόσμος Θράσους.

Δέν τήν έλεγες ωραία,αλλά είχε αυτό τό κάτι,αυτόν τόν αέρα τού νικητή,πού σαν κλείσιμο ματιού σού έλεγε:λυπάμαι χάσατε

Οταν σηκώθηκε θυμάμαι για να πάει μέσα ,και καλά για την συνέντευξη,θυμάμαι τό πόσο εκμηδενισμένους μάς έκανε να νιώσουμε.





Εσβυσε τό τσιγάρο της,κι ο καπνός της μάς τύλιξε με μιά αχλύ αδιαφορίας.Φυσικά μετά απ`αυτό δέν μπήκα κάν στον κόπο να λάβω  μέρος στήν επιχείρηση πρόσληψη,αφού ημουν απόλυτα πεπεισμένος το οτι ακόμα κι αν δεν επαιρναν αυτή,σίγουρα δεν θα παίρνανε εμένα

Είμαι σίγουρος οτι μιά φωτεινή επιγραφή απο νέον αναβόσβυνε δυνατά ανάμεσα στά μάτια μοϋ:

ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΜΗΝ ΜΕ ΠΑΡΕΤΕ.

ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΕΝΙΚΩΣ.

Από τότε εχω  περάσει από χιλιάδες ίντερβιου αλλα με επιτυχία,αλλα κι αλλα πού αφήσαν  χιλιάδες σκόνη πίσω μου.Αλλά εκείνο το βλέμα της κοπέλλας εξακολουθεί να με στοιχειώνει.Ισως γιατί ποτέ μου δεν τ`απέκτησα

Οσο γιά τό αγόρι τής φωτογραφίας  περισσότερο μιλάει η σιωπή του,παρά τό ιδιο του τό σώμα,μιά σιωπή πού ξέρει να συγκινεί χωρίς να περιμένει ανταπόδοση.

Μοιραία συνάντηση

Περνάω μπροστά απο τό μαγαζί πού δούλευα παλιά.Είναι αγνώριστο.

Στή θέση τού πρίν κάμποσα χρόνια βρισκόταν ενα ρόκ καφέ.

Δέν νομίζω οτί λείπει σε κανένα,αν καί κατά καιρούς ερχονται διάφοροι καί μού λένε πόσο ωραία πέρναγαν ,καί τί κρίμα πού εφυγε,κι αλλές τέτοιες κουλαμάρες

Αρέσκονται οι ανθρωποι να συνδέουν τα ντουβάρια με τις αναμνήσεις τούς

Τά ποτά πού είπιαν,τίς μουσικές που πρωτοάκουσαν,τα βλέματα πού δεν ανταποκρίθηκαν.Ιστορίες ακύρωσης.

Ο χρόνος παίζει τόν δικό τού ρόλο,και σύ τον δικό σου,και μόνο  η ματιά τού καθενός αλλάζει.

Αν τόν κοιτάς νοσταλγικά,δηλαδή αν είσαι πάνω απο τα 30,καί με την προυπόθεση οτι έχεις περάσει καί καλά,τότε ναί σού λείπει.Οχι ο χρόνος,αλλά τό γεγονός πού βίωσες μέσα σ`αυτόν.

Ενώ αν εχεις περάσει χάλια σάν καί μένα,λές αι στο διάολο χρόνε μήν σώσεις και ξαναγυρίσεις.

Γιατί υπάρχουν καί μαζόχες σαν τήν αφεντιά μου,πού αντι να σιχτιρίζουν,υπομένουν  στωικά το μαρτυρίο τούς.Αλλά θα υπομείνεις μία, τριανταπέντε,εκατοπενηνταπέντε,στήν εκατοστή εχτη παίρνεις τό οπλο καί ρίχνεις αδιακρίτως.

Βέβαια η σφαίρα πρέπει να ξέρεις για τό πού προορίζεται,γιατί αν πιαστείς κότσος  μπορεί και να τήν ρίξεις καταπάνω σου κι είναι κρίμα,τόση οργη και τόσο μένος να τερματίσει τόσο αδοξα

Γιατί αν είσαι απελπισμένος ,πού είσαι ,βάζεις τό οπλο στόν κρόταφο τού δυνάστη σού.Βέβαια ο δυνάστης σου,εκτός από δυνάστης σου ,είναι καί χέστης,καί θά σού πεί,οκ μάγκα δεν θα τό ξανακάνω.Εσύ δέν πρέπει να μασήσεις,γιατί ΄είναι μαθηματικά βέβαιο οτι θα το ξανακάνει και θα ξανακυλήσει στά βασανιστήρια ,οπως ξανακυλάει ο ναρκομανής,ο πότης κι ο κάθε λογής άπιστος.

Συμπέρασμα εύληπτον:Δεν λυπούμαστε τα αχριόχορτα.Τα ξεριζώνουμε.


Αλλά ελεγα γιά τόν χρόνο καί τίς παραισθήσεις πού δημιουργεί στόν καθένα.Φοβερή επινόηση ο χρόνος.Νομίζεις οτί ασχολείται μαζί σου,άλλη σκασίλα δέν είχε , να τραβάει ζόρι μέ τα μπάζα τά δικά σού  καί τα δικά μου.Ανάλγητος,παίζει το παίχνίδι τού,καί γώ ΄παίζω τό δικό μου.Βέβαια είτε κερδίσω,είτε χάσω,στό τέλος πάλι θά χάσω,οπότε χρόνε κάνε αυτό πού ξέρεις καλά,και γώ αυτό πού ξέρω καλύτερα,δηλαδή στό να σ`αγνοώ,και σύ να αφήνεις ιχνη,κι ισως μιά μέρα συναντηθούν αυτά τα ίχνη καί φτιάξουν μιά ωραία αγκαλιά

Ως τότε ομως θα σε αγνοώ πεισματικά.

Ξενύχτησα στά τμήματα{δεύτερο μέρος και τελευταίο.Ουφ!

Βρίσκομαι εξω απο το αστυνομικό τμήμα,με ενα στομάχι που ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ απο τον πανικό,απο τον πρώτο ως τον ογδοο,με ασύλληπτη ταχύτητα ,και λέω τώρα θα λιποθυμήσω,τώρα θα λιποθυμήσω,τώρα θα σωριαστώ,τίποτα ομως δεν συμβαίνει,αλλά το πανικόμετρο δείχνει 1000 βαθμούς,πρέπει να ανυσηχώ?

αλλά ως που να προλάβω να δώσω διέξοδο στις πανικοσκέψεις μου,βρίσκομαι ενώπιως ενωπίω μπροστά στόν αξιωματικό υπηρεσίας.

Τα ψέμματα τελειώσανε,και τα κεράκια λιώσανε,ηγγικέν η ωρα μάγκα,ρίξε τα χαρτιά σου.Αλλά εγώ χαρτιά δεν εχω,μόνο μιά τρεμάμενη φωνή εχει απομείνει απο μένα τόσο αδύναμη,τόσο συρικνωμένη απο τον φόβο της που δεν μπορεί να πεί τι θέλει.

Εντωμεταξύ αυτός,ο φύλακας στη σίκαλη με βλέπει να τον πλησιάζω,καί νιώθω και στο δικό του βλέμμα,μια περιέργια να το πώ?μια αγριάδα να το πώ?Μιά περίεργη αναστάτωση εν πάση περιπτώση.

σού λέει τώρα αυτός ο ντιλεντάτης τι ηρθε να μας πουλήσει πρωινιάτικα αζαλέες?

Τέλος πάντων,κάνω οτι δεν καταλαβαίνω,αλλωστε σε μπατζατζίδικο εχω ερθει,κι οχι στον Λαλαούνη να απαιτώ απο την πωλήτρια να μου χορεύει για το κέφι μου κλακέτες,και του λέω μιά πολύ ευγενική καλημέρα.

Εκείνος φυσικά δεν μου την ανταπέδωσε,αυτό θα μάς ελειπε κιόλας νά είσαι μπάτσος κι ευγενής,είναι ρόλος αταίριαστος,καί περνάει κατευθείαν στην επίθεση

"Τι θέλετε" μου λέει ψυχρά,μην δώσει κανένα περιθώριο οικιότητας και παρεξηγηθεί μέσα στο σώμα,αλλά εγώ οπως είπαμε  κάνω οτι δέν καταλαβαίνω,και του λέω παιχνιδιάρικα

"Ξέρετε εχω πέσει θύμα κλοπής.Θέλω να το καταγγείλω"Εκείνος εξακολουθεί να με κοιτάζει ψυχρά και με παραπεμπει στον 3 οροφο.

Πάνω απο ολα οι τύποι

Φτάνω απ`εξω απο το ασανσέρ,πατάω καί γώ το κουμπάκι,ανοίγει η πόρτα και τι να δώ?Λίθοι πλίνθοι κέραμοι,κι ατακτως εριμμένοι.

Ενα πράγμα σαν σοβάς,παλαιολιθικού τύπου,ιδανικό για αυτοκτονίες.Μπαίνω μέσα,τι νά κάνω,παρότι είμαι ΚΑΙ κλειστοφοβικός και πατάω τον μαγικό αριθμό,γιατί λέω μιά ψυχή εχει βγεί,ας βγεί άλλη μία,δεν γαμιέται,αλλά πρίν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου,εκείνο αρχίζει να μουγγκρίζει και να κλωτσάει.Αν ηταν άλογο σίγουρα θα με είχε πετάξει στόν αέρα.Α! Πρέπει να πώ εδώ οτι το εν λόγω ασανσέρ δεν εμπεριέχει καθρέφτη,πράγμα μάλλον λογικοφανές,αν σκεφτεί κανείς το πόσοι κρατούμενοι περνάνε,και σε τι κατάσταση βρίσκονται.Γιατί  δεν λέει να σέρνεσαι μέσα στα τμήματα και να διορθώνεις την παγέτα μέσα στο καθρέφτη ενώ σε σέρνουν.Είναι ξεφτίλα.Εν πάση περιπτώση το αντιπαρέρχομαι κι αυτό,σιγά τα ωά εδώ πού τα λέμε,τό θέμα μου είναι να μην ενταφιαστώ εδώ μέσα.Αλλά ετσι οπως δείχνει η κατάσταση μάλλον πρός τα εκεί οδεύω.Αποφασίζω ομως να μήν τρομακρατηθώ κι αλλο,και να το δώ σαν παιχνίδι,κι αρχίζω τα καλοπιάσματα

"Ελα καλό μου ασανσέρ,πηγαινέ με εκεί πού πρέπει..καί γώ δεν πρόκειται ποτέ να σε ξαναχρησιμοποιήσω.Αλήθεια σου λέω..σαν και σένα δεν υπάρχει άλλο τόσο παλιό και πρόσχαρο...

Σαν να ακούει ομώς το παλιόπραμα,γιατί μήν νομίζεις, δέν μιλάμε μόνο στα φυτά,αλλά καί στα ασανσέρ,και σταματάει τις κόνκξες και γώ αναστενάζω ανακουφισμένος

Ανοίγει η πόρτα αισθάνομαι όντως ανακουφισμένος.Ισως τελειώσουν εδώ τά βάσανα.Αλλά θα τελειώσουν η δεν θα βγώ ποτέ απ΄`αυτό το τμήμα?Αρχίζουν να με ξαναζώνουν τα φίδια,και οι απελπισμένες  σκέψεις  εγκαθίσταται μιά και καλή μέσα μου

Γιατί μόλις ερχομαι σε επαφή μ`αυτό το πολύ ευχάριστο περιβάλλον,ενα ζευγάρι εχθρικών ματιών με κατακεραυνώνει.

Ο κάτοχος αυτών τών ματιών είναι κατάξανθος και φοράει μιά στέκα στά μαλλιά,μην πέσει μπροστά καμιά φράντζα και κάνουμε κανά λάθος.Συμπληρώνει αιτήσεις και με κοιτάζει βλοσυρά.Μωρέ μπράβο σκέφτομαι,καί μπάτσος κι αλήτης.Ουάου.Φοβερός συνδιασμός.Μοιάζει να μην είναι ελληνας,αλλα αυτό λίγο με νοιάζει,ισα-ισα το θεωρώ και προωθητικό για την καταστασή μου.Τού λέω καλημέρα,φυσικά δεν μου τήν ανταποδίδει,αυτό θα μας ελειπε τώρα,καί σαν γνήσιο τέκνο της αγένιας μου λέει κι αυτός κοφτά"τί θέλετε",χωρίς ερωτηματικό.Εγώ πιά συνηθισμένος αρχίζω να παίζω το γνωστό βιολί,με το γνωστό μου υφος,πού οπως είπαμε εδώ μέσα δεν πουλάει,και εισπράτω ενα κρυόκωλο"περιμέντε εξω" 

Κάθομαι καί γω στον καναπέ,κι αρχίζω να αναπολώ την περασμένη μου ζωή μου,πρίν καταλήξω εδώ μέσα.Φυσικά εστιάζω στίς πολύ ευχάριστες στιγμές,πού αν είχαν μουσικό μπαγκράουντ σίγουρα θα ακουγόταν το ΟPA του αλκαίου.

Σου μιλώ για τρελλό γλέντι.

Νιώθω ξαφνικά σαν τον ήρωα τού κάφκα.Εγώ είμαι ο Γιόζεφ.κ και χεί στηθεί ολόκληρη πλεκτάνη.Ολοι εχουν συνωμοτήσει εναντίον μου,στο να μπώ ισόβια.Τό νιώθω.Ο στεκάκιας βάζει και βγάζει σφραγίδες αμείλικτος.Ισως ξέρουν οτι θα ρθώ και ετοιμάζουν την δίκη μου.

Οπου να με φωνάζει και μου ανακοινώνει,η μάλλον δεν μου ανακοινώνει τίποτα,απλώς φωνάζει τούς αλλους ασφαλίτες να μέ μαζέψουν
"Πάρτε τον Κύριο Χ και κλείστε τον στήν ψειρού γιά πάντα"εγώ να ουρλιάζω,μη σάς παρακαλώ,δεν κάνει,είμαι ορφανός,κάποιο λάθος εχει γίνει,και να ζώ το εξπρές του μεσονυχτίου σε ελληνική εκδοση,πού αν θυμάσαι καλά,τον ηρωα για ενα αθώο χασισάκι τον είχανε μαζέψει,και κατέληξε ισόβια,αλλά εγώ ούτε χασισάκι καπνίζω,αλλά ποτέ δεν ξέρεις.Μπορεί την στιγμή που θα μαζέυουνε στο κρατητήριο να μου το πετάξουν κι αυτό στη τσέπη καί μετά μήν τον είδατε τον παναή.

Τα σκέφτομαι ολα αυτά καί τρέμω.Αλλά φυσικά δεν το δείχνω.Δίπλα μου ακριβώς,είναι μια γυναίκα{μάλλον αλλοδαπή}και κοιμάται μακάρια
Αναρωτιέμαι μήπως πρέπει νά πράξω τό ιδιο,αφού με τον ρυθμό πού βάζει σφραγίδες ο στακάκιας, σίγουρα δεν θα ξεμπερδέψουμε ούτε σε μία βδομάδα

Είναι η μοίρα μου σακατεμένη και συνάμα ματιασμένη,καί πρέπει να τό δεχτώ.Ξαφνικά εκεί πού βλαστημάω την μοίρα μου,ενας τύπος σκάει απο το πουθενά,ενας τύπος στο γνωστό ευγενικό στύλ τού τμήματος πού φοράει γάντια,και ξυπνάει απότομα την κατά αλλά συμπαθή κυρία"Ξύπνα τής λέει ηρθε η ωρα να σού πάρουμε αποτυπώματα"

Ξυπνάει η κυρία,καί την κοιτάζω με συμπάθεια:Δεν εχει φάτσα εγκληματία.Αραγε γιά ποιό λόγο τήν εχουν μαζέψει,ούτε τολμώ να ρωτήσω.Μάλλον θα φαρμάκωσε τον αντρα τής,η μπορεί να πνιξε την κόρη τής την ώρα πού κοιμόταν,γιατί δείχνει πολύ ανετη.

Αμα είσαι ανετος είσαι και ξεμπερδεμένος.Δέν εχεις την αγωνία να τεκμηριώσεις οτί δέν είσαι ενοχος άκριβώς διότι αυτό είσαι.Ετσι ενοχος πού είσαι κοιμάσαι.Ενώ εγώ πού δεν έχω κάνει τίποτα πώς  να κοιμηθώ.Τρέμεις μήπως αποδειχτεί τίποτα την ώρα τού υπνου,και με το δίκιο σου καιροφυλαχτείς.

Αλλά η ώρα περνάει,καί ηδη εχει ξημερώσει
,και η καθαρίστρια παίρνει θέση,αλλά ο στεκάκιας τίποτα,στον κόσμο του μάρλμπορο.

Καπνίζει αμέριμνος,μιλάει στο κινητό,ρίχνει κάμια τζίφρα πού καί πού,συμπεριφέρεται δηλαδή σαν να είμαι αόρατος.αυτό το στυλάκι πρέπει να ομολογήσω οτί αρχίζει να με εκνευρίζει,γιατί είπαμε να είσαι μαλάκας,αλλά να είσαι τοσοοο μαλάκας καταντά σκάνδαλο.

Κι ότι είμαι ετοιμος να του πού"τί εγινε ρε μόρτη,θα πάει μακρυά η βαλίτσα"τόν ακούω να μού λέει"Περάστε"

εδώ πρέπει να σού πώ ,οτι μου κόβονται τά πόδια,αλλά είπαμε πρέπει νά τελειώνουμε.

Παίρνω λοιπόν πόζα και εμφανίζομαι μπροστά στον στεκάκια,αλλά είπαμε ,εχει ξημερώσει πλέον,κόσμος πάει κι ερχεται,και καλά σε δουλειά να βρισκόμαστε.

αυτό με φέρνει σε ακόμα πιό δύσκολη θέση,γιατί πώς να αρχίσεις τις εξομολογήσεις καρδιάς ανάμεσα σε τόσο κόσμο?
Θέλωντας καί μή καί τρέμωντας{από μέσα μού}αρχίζω η μάλλον αρχίζει ο στεκάκιας να μέ ρωτάει καταρχήν τί συνέβη.Τού λέω το και το.
Μάλιστα.Θά κάνετε μύνηση με ρωτάει ?Ναί θά κάνω τού απαντώ .
Να τήν κάνουμε λοιπόν.Βγάζει μιά κόλλα χαρτί κι αρχίζει να συμπληρώνει τά στοιχεία μου.

Αρχίζω να αναθαρώ μέσα μου.Νιώθω οτί βρίσκομαι σε καλό δρόμο.Ξαφνικά μέ ρωτάει αν είμαι χτυπημένος.Αυτό το απρόσμενο ενδιαφέρον με συγκινεί.Φυσικά δεν τό εδειξα.

Προτίμησα να συγκρατήσω την βαθιά μου συγκίνηση για αργότερα ,καθώς θα τήν εξαργύρωνα με καυτά δάκρυα
 κατά τήν εξοδό μου απ`αυτό το λατρευτικό ναό.

Συμπληρώνει λοιπόν τα στοιχεία μου κι ενώ εγώ προσπαθώ να ΄κρύψω την συγκίνηση μου,μού κάνει τήν ερώτηση κόλαφο:Ποιό ηταν το περιέχομενο τής τσάντας

Εκείνη τη στιγμή κοιτάζω ενα μπουλούκο συνάδελφο ,που φαντάζομαι οτι είναι,να κατασπαράζει μιά μπουγάτσα.Δέν ξέρω ,αλλά αυτή η εικόνα πολύ με μαγνήτισε,και χωρίς να κοιτάζω τον στεκάκια,παρά μόνο το στόμα πού κατασπαράζει την ατυχη μπουγάτσα ,
 τού απαντώ:Κάρτα,κινητό,100 ευρω,το αρωμά μου κι.. 1 κονσίλερ

Στό ακουσμα αυτής τής λέξης τό γραφείο παγώνει,μαζί και η κατάποση της μπουγάτσας.Μέ κοιτάζουν όλοι παγωμένοι,αλλά πόιό πολύ  παγώνει ο στεκάκιας ,ο οποιός σύν τής αλλης μού ρίχνει και μια δολοφονική ματιά καί με ρωτάει άγαρμπα:Τι εστί κονσίλερ?

Τώρα τί να του πείς τού αγράματου,εν ετη 2010,κι αγνοεί το κονσίλερ{ενω το οξυζενέ δεν το αγνοεί}

"Είναι καλυπτικό προιόν γιά τούς μαύρους κύκλους ξέρετε,το συγκεκριμένο το είχα σαν εικόνισμα.." τού λέω ετσι λεβέντικα,αλλά ο στεκάκιας δείχνει να εχει απορίες"Ναί αλλά εσείς δέν εχετε μαύρούς κύκλους..μού απαντά.

Ε εκεί δέν αντεξα αλλο καί τού τα χώσα"Ναί αλλά οπως πάμε θα αποκτήσω,κι εν πάση περιπτώση ,το είχα στη τσάντα μου,το θεωρώ περουσιακό στοιχείο,καί δεν βλέπω γιά ποιό λόγο πρέπει να μπώ σ`αυτή την δοκιμασία γιά να το ξαναγοράσω"

νομίζω πρέπει να κοκκίνησε με το θράσος μου,γιατί εσκυψε γρήγορα-γρήγορα,συμπλήρωσε το εντυπο,μου τό πάσαρε καί μένα,υπόγραψα,κι αυτό ήταν"Περάστε σε 10 μέρες να σας δώσουμε τό χαρτί που χρειάζεστε.Μπορεί ως τότε να χει βρεθεί και η τσάντα.."

Αναστέναξα βαθιά,οχι φυσικά γιά τίς ψεύτικες ελπίδες πού μου εδινε,οσο για τό οτι είχε τελειώσει αυτό το μαρτύριο.

Τούς ευχαρίστησα κι εφυγα.

Κατεβαίνοντας{αυτή τη φορά με τα πόδια} και βγαίνοντας ανακουφισμένος στό δρόμο,δεν ξέρω,αλλά ένιωθα ωραία.

Σκεφτόμουν το τι γέλιο  θα χούν ρίξει τα μπατσάκια με το χάλι μου,πού μού ερχόταν να σωριαστώ και γώ από το γέλιο.

Αλλά δεν γέλασα.Κοιτάχτηκα μόνο σε ενα καθρέφτη αυτοκινήτου.Είχα πλέον μαύρους κύκλους.....

Ξενύχτησα στα τμήματα,γιατί εβαλα στα ρήματα βαριά περισπωμένη{πρώτο μέρος}

αλλά και στα ουσιαστικά.αλλά και στην ουσία,αλλά πρίν μπώ  σ`αυτήν θα κάνω μιά μικρή περιήγηση είς το άβατο τών σκοτεινών προθέσεων τού είναι μου,το οποίο τις τελευταίες μέρες πέρνούσε πολύ ασχημα.

ενα υποχθόνιο συναίσθημα απώλειας με γυρόφερνε ,κι ελεγα με το νού μου,αυτό ήταν,τετέλεσται,πάω να δώ πώς είναι τα μαρούλια από την ανάποδη
Γιατί εσυ δεν μέ ξέρεις,εγώ ομως πού μέ ξέρω,δίνω πολύ βάση στα μηνύματα πού στέλνει το καταραμένο συστημά μου.Κοινώς δυσειονοαρπάζομαι,δηλαδή πρώτα βλέπω το νεκρό και μετά γίνεται ο φόνος.

Ολη αυτή την εβδομάδα πού λές είχα βυθιστεί στην θλίψη,μήν φανταστείς θλίψη μεγατόνων,αλλά το μερτικό μου απ`την χαρά μου το χαν πάρει.

Και γώ πού χαίρομαι με το τίποτα,δέν εβρισκα απολύτως τίποτα πού να με χαροποιεί{εκτός από την αγάπη μου}Σύν κάποια προειδοποιητικά ονειρα,πού όπως καταλαβαίνεις δίνω πολύ βάση,είχαν σαν αποτέλεσμα να τελματώσει κάθε διεργασία ζωντάνιας πού οφείλει να εχει κάθε ανθρωπος αν θέλει να νιώθει ζωντανός.Προχθές λοιπόν όλα επιβεβαιώθηκαν,αφου επεσα θύμα κλοπής εν μέσω δρόμου,καί μάλιστα αγριας.

Ξημερώματα ηρθε ο αλητοβοσκός και με εσπρωξε αναδρα στο πεζοδρόμιο,και παθαίνω την πλάκα τής ζωής μου,γιατί αφελώς πίστευα οτι θέλει το νεφρό μου κι οχι την ασχημη και καταξεσκισμένη μου τσάντα.Αλλά ευτυχώς πήρε την τσάντα κι αφησε το νεφρό στη θέση του.Βέβαια μήν νομίζεις δεν την παρέδωσα αμαχητί,την κλωτσιά του την  έφαγε ,οπως και την χάστουκα του.αλλά η μέθοδος του αιφνιδιασμού με είχε κέρδίσει στα σημεία.Αλλά τουλάχιστον είχα κερδίσει το νεφρό μου,γιατί εμένα ενας από τούς μεγαλύτερους εφιαλτες είναι οτι με πλησιάζει κάποιος {οπως τώρα καλή ωρα]και μου χώνει μια βελονάρα στο λαιμό και ξυπνώ το επόμενο πρωί σε σκουπιδοτενεκε με μείον ενα νεφρό{δεν κάνω πλάκα.Εχει συμβεί στήν νοσοκόμα στο Nip tuck}

Η κάθοδος στον παραλογισμό συνεχίζεται,καί γώ σοκαρισμένος,θυμωμένος κι ολα τελος πάντων τα-ενος σηκώνομαι επάνω και διαπιστώνω εκπληκτος  οτι εχω στην τσέπη μου τα κλειδιά του σπιτιού.

Μέσα στην κολοσιαία ατυχία μου το θεώρησα ως θαύμα,σαν ενα μικρό κλείσιμο ματιού της τύχης

Πήρα λοιπόν αυτήν τη τύχη,η οτι τελος πάντων είχε απομείνει απ`αυτήν κι ορμησα καταπάνω της.

Γιατί ξέχασα να σου πώ ,οτί μέσα σ`αυτή την κακόγουστη τσάντα βρίσκοταν τα εξής πράγματα:κινητό,100 ευρώ,το υπέροχο αρωμά μου και η κάρτα μου.Επίσης και κάτι αλλο που θα το αποκαλύψω στο δεύτερο μέρος.

Αλλά τώρα προέχει το πρώτο.Τρέχω λοιπόν σπίτι πανικόβλητος,κι αρχιζω να βαράω πόρτες και να τίς ξεκλειδώνω.Για πότε βρέθηκα νά μιλάω με την κοπέλα τών Πρώτων Βοηθειών της Τράπεζας είναι κάτι το αξιοθαύμαστο.Βέβαια ως που να με συνδέσουν πέρασα την μικρή μου οδυσσό.Αλλά με συνδέσαν αυτό εχει σημασία,και μια κοπέλα με πολύ ευγενική φωνή ερχεται αντιμέτωπη με μια αλλη φωνή{την δική μού} πού μόνο ευγενική δεν θα την έλεγες

Τ:Σας παρακαλώ,σώστε με.Χάνω το σπίτι μου

Κ:Ηρεμήστε κύριε.Πέστε μας ακριβώς τι συνέβη

Τ:Τι συνέβη?Μέ κλέψαν.Τα λεφταααα μου.

¨Κ:Γιά κάρτα μιλάμε?

Τ:Ε τι για μπαουλοντίβανο?Ασφαλώς μιλάμε γιά κάρτα.

Κ:Πέστε μου σας παρακαλώ το ονομά σας.

Τ:Να σας το πώ,ολα να σας τά πώ.Αρκεί να μου ακυρώσετε την κάρτα μου.Τώραααααα ομως!!!

Θά πρέπει να με λυπήθηκε πάρα πολύ η κοπέλα,γιατί το θέμα μου σε 3 λεπτά είχε κλείσει.

Ομως

Ομως ενα μικρό αγκάθι αναδύθηκε οταν η κοπέλα μου είπε πως πρέπει να κάνω μήνυση,και πώς μ`αυτό το χαρτί που θα μου δώσουν εκει που θα κάνω την μήνυση,θα το πάω στην  τράπεζα  για να μπορέσω να ξαναβγάλω κάρτα ,και φέξε μου και γλίστρησα

Αρχισε να μέ λούζει κρύος ιδρωτας.Εγώ πρέπει να πάω στην Αστυνομία.Εγώ πού βλέπω μπάτσο και βγάζω αφρούς.Εγώ πού την μοναδική μήνυση που εχω κάνει είναι στον

 ευατό μου

Τι είναι αυτά πού μου ζητάς τρισκατάρατη τραπέζα μου?Δέν μέ λυπάσαι καθόλου?Δεν φτάνει πού πέρασα ενα ολόκληρο υπαρξιακό γολγοθά ,μου ζητάς τώρα να πέρασω

αλλον ενα και δή γραφειοκρατικό?

Ω φαράγγια και γκρεμοί ΄τι μου ζητάτε να σάς δώσω?

Πρέπει  νά πάρω μια απόφαση

Συγκαλώ λοιπόν εκτακτό συμβούλιο υποσύνειδητου,και το ερωτώ με τρεμάμενη καρδιά:Τι να κάνω αγαπημένο μου που εχω χεστεί ως τα αυτιά και δέν  ξέρω πού βαδίζω?

Ακούω τότε την βροντερή φωνή του να αποκρίνεται βαριά:Να πάς βλάκα μου,να πάς.Δέστο και σαν είδος τιμωρίας.

Αυτό ήταν λοιπόν.Είχα πάρει την εγκριση.

Η΄λέξη τιμωρία σαν να με ξύπνησε,κι ορμησα μπρος την πόρτα και την εκλεισα με μανία πίσω χωρίς να σκεφτώ τίποτα αλλο,και μόνο τα μάτια τής καθαρίστριας με κάναν να σκεφτώ την κατάσταση μου,καθώς με κοιτάζει τρομαγμένη κι αμίλητη.

Διπλα της ακριβώς υπάρχει ενας καθρέφτης.Σκύβω και κοτάζομαι.

Βλέπω τά μάτια μου και καταλαβαίνω:Γιαλίζουν..{Συνεχίζεται}

Γουστάρω θλίψη σήμερα

Θέλω να κυλιστώ στο μελό,να τρυπήσω φλέβα.
Αλλά φλέβα δεν βλέπω,τουλάχιστον δραματική.οχι πως δεν την εχω,αλλά νά,μ`αρέσει να την υποκρύπτω.

Χθές το βράδυ ας πούμε,σκεφτόμουν διάφορα δυσείωνα,είχε κι αυτό τον σκατόκαιρο,σκεφτόμουν διάφορες τετριμένες μαλακίες,δραματικού τύπου,του στύλ,τι εγινε με την ζωή μου,πού πάω,κι αλλες τέτοιες κουλαμάρες.

Μάλιστα επιχείρησα να τα καταγράψω,μέσα στο μυαλό μου βέβαια,αλλά με πήραν τά ζουμιά,και είπα ο.κ θα τα γράψω το πρωί,αλλά είδα τον αδελφό μου στον υπνο μου,κι αμα τον βλέπω αλλάζει ολη μου η διάθεση.Αλλες φορές πρός το χειρότερο,αλλες πρός το καλύτερο.

εξαρτάται πού ρίχνει τα βέλη τής η θλίψη,αλλά ξύπνησα σχετικά ευδιάθετος,κι είχε ενα ηλιο καταπέλτη,κι ηρθα στα ισα μου.
Αλλά μια μέρα,τό ξέρω.Θά γράψω κάτι πάρα πολύ θλιμένο,κάτι τόσο θλιμένο που δεν θα αντέχω ούτε ο ιδιος να το διαβάσω.

Σαν μερικά ποστ που διαβάζω,εξόφθαλμα αυτοαναφορικά,γεμάτα τετριμένες αναλύσεις για το πόσο προδώθηκαν η για το πόσο πουτάνα είναι η ζωή.Λές και τους φταίει η ζωή για αυτό που τους βρήκε,κι οχι γιά το σκηνικό  που στήσαν οι ιδιοι.

Εκείνο ομως που με  τσαντίζει περισσότερο είναι η υποκρισία πάνω στην γραμμένη υλη.Οταν εκφράζεσαι δηλαδή με ενα ψεύτικο τρόπο ,γεμάτο επιτήδευση,για πράγματα που δεν είναι δικά σου,η για λέξεις που στην κανονική σου ζωή δεν θα χρησιμοποιούσες ποτέ.

Είναι τραγικό νά μην μπορείς να γράψεις{αφού γράφεις ανώνυμα ετσι κι αλλιώς}για πράγματα ,οπως είναι ας πούμε το σεξ,καί να μήν μπορείς να γράψεις την τίμια λέξη γαμιέμαι η πηδήχτηκα,και να γράφεις απαυτώνομαι,και μάλιστα με αποσιωπητικά

Εκεί νιώθω οτί ο γράφοντας με υποτιμά,αλλά από την αλλη χαίρομαι που εχει αποτυπώσει τις ηλίθιες σκέψεις του πάνω στο λευκό της οθόνης,παρά σε μια κόλλα χαρτί η ακόμα χειρότερα σε βιβλίο.Τό καλό τού πράγματος είναι οτι σώζεται ενα δέντρο απο την αυτοκαταστροφική μανία του γραφομανή,που μην μπορώντας να βρεί διέξοδο εις τον εγκέφαλο του προεκτείνει αυτή την δημιουργική μαλακία εις το απειρον.

Πολλές φορές εχω μπεί στην  λογική να απαντήσω στο γραφομανή ιστολόγο-κλαψόκασσανδρα,αλλά με ΄πιάνει λύπη,κι αμα σε επισκέπτεται η λύπη ξέρεις οτι ο αλλος είναι λίγο απο κάτω σου,και τότε αποφασίζεις να αποσυρθείς στα δικά σου πράγματα,η σε πράγματα που τα νιώθεις σαν δικά σου.Οπως Ο Λάρυγκας.Αυτός ο τύπος γράφει απίστευτα.Η γραφή του εχει κάτι εφηβικό,σχεδόν ακατέργαστο,πού ομως αυτό του δίνει την στόφα του ατόφιου

Συγκινούμαι πάρα πολύ οταν τον διαβάζω,ιδίως οταν εγκαλεί τον φίλο του"Ρε συ κατσούμπη σ`αγαπάω πάρα πολύ,μα πάρα πολύ,το ξέρεις ρε?"Αυτό ειδικά το ρέ ειδικά με κάνει κομμάτια.Σε πόσους αραγε ανθρώπους το χείς πει αυτό?"Σ`αγαπάω ρε το ξέρεις?.Εγώ πάντως δεν ξέρω και πολλούς.

Ενα σού σημάδι μόνο

Ετοιμάζομαι για την εκπομπή.Κείμενα δεν εχω,ορεξη δεν εχω,ωστόσω ετοιμάζομαι.

Η ζωή  απ΄`εξω καίγεται.

Εγώ στο κόσμο μου.Ανέτοιμος οπως πάντα ,ετοιμάζομαι.Με τον Α.δεν εχουμε μιλήσει εδώ και μέρες.Να ναι αραγε καλά?

σίγουρα δεν θα ναι.Αλλά κανείς δεν είναι.Ακόμη και τα χαμόγελα που συναντώ,θαρείς πως εχουν πάνω τους κάτι απο συραπτικό.

Πρέπει να πάρουμε μέτρα και για αυτά.

Οικονομικά μέτρα για όλους,συναισθηματικά μέτρα για τον καθένα χωριστά.Πρέπει να παρθούν.

Αφού μπαίνει επιπλέον φόρος για ολα,ας μπεί φόρος και στα αισθήματα.

Αφού σου λέει δεν σου ανήκει τίποτα,ας μπούν κι αυτά στήν ιδια λογική.

Για τον φόρο προσώπου δεν το συζητώ.Εχει φόρο προστιθέμενης αξίας,αρα δεν εχω να πληρώσω,αρα μου το πήραν το σπίτι

Τι κρίμα.Κι είχα βασίσει ολες μου τις ελπίδες πάνω στο ακίνητο

Να δούμε τώρα ποιός θα πλειοδότησει πάνω  στο ρημάδι.

Ας μού τό πάρουν

 Εμένα  ομως τα αισθήματα με νοιάζουν.Αυτά δεν πρέπει να αφεθούν στην μοίρα τούς.Πραξικοπηματικά πρέπει κι αυτά να κατέβουν στο δρόμο.

Να διεκδικήσουν ιθαγένεια.

Τόσα χρόνια τα δίνες απο δω κι απο κεί,νομίζοντας πώς σου ανήκουν

Τόσα χιλιόμετρα οδύνης που περπάτησες,ποιόν εχεις πατήσει δεν θυμάσαι.

Τόσα χιλιόμετρα αισθήματος που ξόδεψες,θα σε οδήγησαν στα σίγουρα στην πτώχευση

Αλλά φεύ,τό ταμείο εξακολουθεί να είναι γεμάτο.Ας κόψουν οτι θέλουν λοιπόν.

Εχουμε γερό αποθεματικό απο προηγούμενες αγκαλιές που φτάνει να αναπληρώσει τον χαμένο σου μισθό.14 ζωές δεν εχεις.

Μόνο μία τωρινή.