Γουστάρω θλίψη σήμερα

Θέλω να κυλιστώ στο μελό,να τρυπήσω φλέβα.
Αλλά φλέβα δεν βλέπω,τουλάχιστον δραματική.οχι πως δεν την εχω,αλλά νά,μ`αρέσει να την υποκρύπτω.

Χθές το βράδυ ας πούμε,σκεφτόμουν διάφορα δυσείωνα,είχε κι αυτό τον σκατόκαιρο,σκεφτόμουν διάφορες τετριμένες μαλακίες,δραματικού τύπου,του στύλ,τι εγινε με την ζωή μου,πού πάω,κι αλλες τέτοιες κουλαμάρες.

Μάλιστα επιχείρησα να τα καταγράψω,μέσα στο μυαλό μου βέβαια,αλλά με πήραν τά ζουμιά,και είπα ο.κ θα τα γράψω το πρωί,αλλά είδα τον αδελφό μου στον υπνο μου,κι αμα τον βλέπω αλλάζει ολη μου η διάθεση.Αλλες φορές πρός το χειρότερο,αλλες πρός το καλύτερο.

εξαρτάται πού ρίχνει τα βέλη τής η θλίψη,αλλά ξύπνησα σχετικά ευδιάθετος,κι είχε ενα ηλιο καταπέλτη,κι ηρθα στα ισα μου.
Αλλά μια μέρα,τό ξέρω.Θά γράψω κάτι πάρα πολύ θλιμένο,κάτι τόσο θλιμένο που δεν θα αντέχω ούτε ο ιδιος να το διαβάσω.

Σαν μερικά ποστ που διαβάζω,εξόφθαλμα αυτοαναφορικά,γεμάτα τετριμένες αναλύσεις για το πόσο προδώθηκαν η για το πόσο πουτάνα είναι η ζωή.Λές και τους φταίει η ζωή για αυτό που τους βρήκε,κι οχι γιά το σκηνικό  που στήσαν οι ιδιοι.

Εκείνο ομως που με  τσαντίζει περισσότερο είναι η υποκρισία πάνω στην γραμμένη υλη.Οταν εκφράζεσαι δηλαδή με ενα ψεύτικο τρόπο ,γεμάτο επιτήδευση,για πράγματα που δεν είναι δικά σου,η για λέξεις που στην κανονική σου ζωή δεν θα χρησιμοποιούσες ποτέ.

Είναι τραγικό νά μην μπορείς να γράψεις{αφού γράφεις ανώνυμα ετσι κι αλλιώς}για πράγματα ,οπως είναι ας πούμε το σεξ,καί να μήν μπορείς να γράψεις την τίμια λέξη γαμιέμαι η πηδήχτηκα,και να γράφεις απαυτώνομαι,και μάλιστα με αποσιωπητικά

Εκεί νιώθω οτί ο γράφοντας με υποτιμά,αλλά από την αλλη χαίρομαι που εχει αποτυπώσει τις ηλίθιες σκέψεις του πάνω στο λευκό της οθόνης,παρά σε μια κόλλα χαρτί η ακόμα χειρότερα σε βιβλίο.Τό καλό τού πράγματος είναι οτι σώζεται ενα δέντρο απο την αυτοκαταστροφική μανία του γραφομανή,που μην μπορώντας να βρεί διέξοδο εις τον εγκέφαλο του προεκτείνει αυτή την δημιουργική μαλακία εις το απειρον.

Πολλές φορές εχω μπεί στην  λογική να απαντήσω στο γραφομανή ιστολόγο-κλαψόκασσανδρα,αλλά με ΄πιάνει λύπη,κι αμα σε επισκέπτεται η λύπη ξέρεις οτι ο αλλος είναι λίγο απο κάτω σου,και τότε αποφασίζεις να αποσυρθείς στα δικά σου πράγματα,η σε πράγματα που τα νιώθεις σαν δικά σου.Οπως Ο Λάρυγκας.Αυτός ο τύπος γράφει απίστευτα.Η γραφή του εχει κάτι εφηβικό,σχεδόν ακατέργαστο,πού ομως αυτό του δίνει την στόφα του ατόφιου

Συγκινούμαι πάρα πολύ οταν τον διαβάζω,ιδίως οταν εγκαλεί τον φίλο του"Ρε συ κατσούμπη σ`αγαπάω πάρα πολύ,μα πάρα πολύ,το ξέρεις ρε?"Αυτό ειδικά το ρέ ειδικά με κάνει κομμάτια.Σε πόσους αραγε ανθρώπους το χείς πει αυτό?"Σ`αγαπάω ρε το ξέρεις?.Εγώ πάντως δεν ξέρω και πολλούς.