Ξενύχτησα στα τμήματα,γιατί εβαλα στα ρήματα βαριά περισπωμένη{πρώτο μέρος}

αλλά και στα ουσιαστικά.αλλά και στην ουσία,αλλά πρίν μπώ  σ`αυτήν θα κάνω μιά μικρή περιήγηση είς το άβατο τών σκοτεινών προθέσεων τού είναι μου,το οποίο τις τελευταίες μέρες πέρνούσε πολύ ασχημα.

ενα υποχθόνιο συναίσθημα απώλειας με γυρόφερνε ,κι ελεγα με το νού μου,αυτό ήταν,τετέλεσται,πάω να δώ πώς είναι τα μαρούλια από την ανάποδη
Γιατί εσυ δεν μέ ξέρεις,εγώ ομως πού μέ ξέρω,δίνω πολύ βάση στα μηνύματα πού στέλνει το καταραμένο συστημά μου.Κοινώς δυσειονοαρπάζομαι,δηλαδή πρώτα βλέπω το νεκρό και μετά γίνεται ο φόνος.

Ολη αυτή την εβδομάδα πού λές είχα βυθιστεί στην θλίψη,μήν φανταστείς θλίψη μεγατόνων,αλλά το μερτικό μου απ`την χαρά μου το χαν πάρει.

Και γώ πού χαίρομαι με το τίποτα,δέν εβρισκα απολύτως τίποτα πού να με χαροποιεί{εκτός από την αγάπη μου}Σύν κάποια προειδοποιητικά ονειρα,πού όπως καταλαβαίνεις δίνω πολύ βάση,είχαν σαν αποτέλεσμα να τελματώσει κάθε διεργασία ζωντάνιας πού οφείλει να εχει κάθε ανθρωπος αν θέλει να νιώθει ζωντανός.Προχθές λοιπόν όλα επιβεβαιώθηκαν,αφου επεσα θύμα κλοπής εν μέσω δρόμου,καί μάλιστα αγριας.

Ξημερώματα ηρθε ο αλητοβοσκός και με εσπρωξε αναδρα στο πεζοδρόμιο,και παθαίνω την πλάκα τής ζωής μου,γιατί αφελώς πίστευα οτι θέλει το νεφρό μου κι οχι την ασχημη και καταξεσκισμένη μου τσάντα.Αλλά ευτυχώς πήρε την τσάντα κι αφησε το νεφρό στη θέση του.Βέβαια μήν νομίζεις δεν την παρέδωσα αμαχητί,την κλωτσιά του την  έφαγε ,οπως και την χάστουκα του.αλλά η μέθοδος του αιφνιδιασμού με είχε κέρδίσει στα σημεία.Αλλά τουλάχιστον είχα κερδίσει το νεφρό μου,γιατί εμένα ενας από τούς μεγαλύτερους εφιαλτες είναι οτι με πλησιάζει κάποιος {οπως τώρα καλή ωρα]και μου χώνει μια βελονάρα στο λαιμό και ξυπνώ το επόμενο πρωί σε σκουπιδοτενεκε με μείον ενα νεφρό{δεν κάνω πλάκα.Εχει συμβεί στήν νοσοκόμα στο Nip tuck}

Η κάθοδος στον παραλογισμό συνεχίζεται,καί γώ σοκαρισμένος,θυμωμένος κι ολα τελος πάντων τα-ενος σηκώνομαι επάνω και διαπιστώνω εκπληκτος  οτι εχω στην τσέπη μου τα κλειδιά του σπιτιού.

Μέσα στην κολοσιαία ατυχία μου το θεώρησα ως θαύμα,σαν ενα μικρό κλείσιμο ματιού της τύχης

Πήρα λοιπόν αυτήν τη τύχη,η οτι τελος πάντων είχε απομείνει απ`αυτήν κι ορμησα καταπάνω της.

Γιατί ξέχασα να σου πώ ,οτί μέσα σ`αυτή την κακόγουστη τσάντα βρίσκοταν τα εξής πράγματα:κινητό,100 ευρώ,το υπέροχο αρωμά μου και η κάρτα μου.Επίσης και κάτι αλλο που θα το αποκαλύψω στο δεύτερο μέρος.

Αλλά τώρα προέχει το πρώτο.Τρέχω λοιπόν σπίτι πανικόβλητος,κι αρχιζω να βαράω πόρτες και να τίς ξεκλειδώνω.Για πότε βρέθηκα νά μιλάω με την κοπέλα τών Πρώτων Βοηθειών της Τράπεζας είναι κάτι το αξιοθαύμαστο.Βέβαια ως που να με συνδέσουν πέρασα την μικρή μου οδυσσό.Αλλά με συνδέσαν αυτό εχει σημασία,και μια κοπέλα με πολύ ευγενική φωνή ερχεται αντιμέτωπη με μια αλλη φωνή{την δική μού} πού μόνο ευγενική δεν θα την έλεγες

Τ:Σας παρακαλώ,σώστε με.Χάνω το σπίτι μου

Κ:Ηρεμήστε κύριε.Πέστε μας ακριβώς τι συνέβη

Τ:Τι συνέβη?Μέ κλέψαν.Τα λεφταααα μου.

¨Κ:Γιά κάρτα μιλάμε?

Τ:Ε τι για μπαουλοντίβανο?Ασφαλώς μιλάμε γιά κάρτα.

Κ:Πέστε μου σας παρακαλώ το ονομά σας.

Τ:Να σας το πώ,ολα να σας τά πώ.Αρκεί να μου ακυρώσετε την κάρτα μου.Τώραααααα ομως!!!

Θά πρέπει να με λυπήθηκε πάρα πολύ η κοπέλα,γιατί το θέμα μου σε 3 λεπτά είχε κλείσει.

Ομως

Ομως ενα μικρό αγκάθι αναδύθηκε οταν η κοπέλα μου είπε πως πρέπει να κάνω μήνυση,και πώς μ`αυτό το χαρτί που θα μου δώσουν εκει που θα κάνω την μήνυση,θα το πάω στην  τράπεζα  για να μπορέσω να ξαναβγάλω κάρτα ,και φέξε μου και γλίστρησα

Αρχισε να μέ λούζει κρύος ιδρωτας.Εγώ πρέπει να πάω στην Αστυνομία.Εγώ πού βλέπω μπάτσο και βγάζω αφρούς.Εγώ πού την μοναδική μήνυση που εχω κάνει είναι στον

 ευατό μου

Τι είναι αυτά πού μου ζητάς τρισκατάρατη τραπέζα μου?Δέν μέ λυπάσαι καθόλου?Δεν φτάνει πού πέρασα ενα ολόκληρο υπαρξιακό γολγοθά ,μου ζητάς τώρα να πέρασω

αλλον ενα και δή γραφειοκρατικό?

Ω φαράγγια και γκρεμοί ΄τι μου ζητάτε να σάς δώσω?

Πρέπει  νά πάρω μια απόφαση

Συγκαλώ λοιπόν εκτακτό συμβούλιο υποσύνειδητου,και το ερωτώ με τρεμάμενη καρδιά:Τι να κάνω αγαπημένο μου που εχω χεστεί ως τα αυτιά και δέν  ξέρω πού βαδίζω?

Ακούω τότε την βροντερή φωνή του να αποκρίνεται βαριά:Να πάς βλάκα μου,να πάς.Δέστο και σαν είδος τιμωρίας.

Αυτό ήταν λοιπόν.Είχα πάρει την εγκριση.

Η΄λέξη τιμωρία σαν να με ξύπνησε,κι ορμησα μπρος την πόρτα και την εκλεισα με μανία πίσω χωρίς να σκεφτώ τίποτα αλλο,και μόνο τα μάτια τής καθαρίστριας με κάναν να σκεφτώ την κατάσταση μου,καθώς με κοιτάζει τρομαγμένη κι αμίλητη.

Διπλα της ακριβώς υπάρχει ενας καθρέφτης.Σκύβω και κοτάζομαι.

Βλέπω τά μάτια μου και καταλαβαίνω:Γιαλίζουν..{Συνεχίζεται}