Τελειώσαν τα ψέματα

"Παιδι μου θα κάτσεις ησυχα?Τι γκαστεριλίκια είναι αυτά?"Γιατί αρνείσαι να συνεργαστείς?

Αυτή η φωνούλα ανήκει στην οφθαλμιατρο μου.Η οποία με εψεξε υπέρ του δέοντως,για την μη δοτικότητα μου επι του αμφιβλήστροειδη μου.Αρνιόμουν βλέπεις να της δοθώ.Αντιστεκόμουν να παραδεχτώ το προφανές.

Το οτι για ενα ανεξήγητο λόγο δεν βλέπω πια καλά.Είναι απο αυτές τις περιπτώσεις που πηγαίνεις για μια απλή εξέταση,και καταλήγεις στο χειρουργείο.Εγω για μια ξηροφθαλμία πήγα ,με μια μυωπία αποχαιρέτησα.Εφερα το μακρυά κοντά.Οχι πολύ.Ισα να το αγκαλιάσω.

Οπως αυτά τα λουλούδια που μου χάρισες.

3 χρόνια σφράγισαν αύτά τα λουλούδια

Μαράθηκαν λίγο,αλλά οχι και το αίσθημα που τα συνοδεύει.

Μακάρι να ακολουθήσουν κι αλλα τόσα

Περίμενα πολύ καιρό να δω αυτή την ταινία,και σίγουρα μόνο απογοήτευση δεν ενιωσα.Πως εχει γίνει αυτό το πράγμα,να βλέπουμε τόσο καλές ελληνικές ταινίες είναι κάτι το αξιοθαύμαστο.

Και τι ματιά στα πράγματα.

Και τι μόντελο οικογένειας είναι αυτό που προτείνει ο Κούτρας.Ισως το μόνο σίγουρο.

Αν είναι οι ανθρωποι να συναντιούνται μ~αυτό τον τρόπο,

χαλάλι τους.Κι αν εχουν αποφασίσει να είναι και εραστές,δυο φορές χαλάλι τους.Κι ας τους συνδέει το αίμα.

Αλλά η αγάπη είναι πάντα κόκκινη,γιατί δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το αίμα της।Το λενε ολοι,το λέει κι ο φιλος μου ο γιάννης

Αγάπη σημαίνει να κοιτάς

τα ρούχα που σε πεζοδρομούν

και να μην μπορείς

να διαλέξεις παντελόνι ακόμη κι οταν ολα είναι ιδια

στο κυρ ελεήσον της βαρετής γραφής

Αυτό το ποιημα εφερα στο μυαλο μου,καθώς η αθήνα με αντάμειβε με ενα εσω φως ,εξόχως διαισθητικό

Κι εφερα στο νου τα ονείρα μου

....Ανήμερα ονειρα σε παραδόσεις λυτρωτικές

Κακόδοξες αγκαλιές σε κάθε επόμενο πρωινό।

Πιωμένες αγκαλιές που δεν τις εσκιαξε ποτέ η πτώση

Βλέπεις...

πολλά απλυτα σε ξένα δωμάτια

τελικά

και τόσοι ανθρωποι αντεγραμένοι τα σαββατόβραδα।

Μηδενική γοητεία

Παντού και πάντα

κι εκλεισε η νύχτα μου με πληρότητα

Στην επιστροφή,μια κοπέλλα με πλησίασε,απ`αυτές που σε σταματάνε στο δρόμο και σου ζητάνε "ψιλά".Με χει σταματήσει τουλάχιστον 10 φορές για να της δώσω κάτι,ποτέ δεν της δίνω και πάντα νιώθω ενοχος για αυτό.

Αποψε μάλλον με αναγνώρισε "Α σε ξέρω εσένα..μου είσαι γνωστός..σε ξέρω απο κάπου?Α δεν πειράζει...να σαι καλά...και με προσπέρασε ησυχα.Τα βλέμματα μας ομως ξέρανε,πως πάντα θα ξύνουν τα αποφάγια της ζωής...με τον τρόπο που θα θελε κι ο ποιητής..