Ωραίοι Άνθρωποι

Μ`αρεσει ο θρασύς ανθρωπος,ο ανθρωπος πού σπρώχνει καί ρίχνει αγκωνιές γιά να κερδίσει.      Το παιδί τής φωτογραφίας βέβαια  δεν εχει θράσος,ούτε σου περνάει από το μυαλό  οτι είναι ανταγωνίστικός .

Μ`αρέσει  ομως η είκονα τού ,με γοητεύει.Βέβαια οπως σε  κάθε τί πού μού ασκεί γοητεία κοτάζω καί τό αντίθετο τού

Αλλά τό παιδί δέν μού φταίει σέ τίποτα,ο θρασύς μού φταίει παρότι με γοητεύει ο κυνισμός του.

Ετσι με τον ιδιο τρόπο πού με γοητεύει,με τον ιδιο τρόπο τον απορρίπτω,ισως ετσι να επικυρώνεται περισσότερο η σημασία  τού μέσα μού.

  Αλλά τι σημασία εχει τό μέσα μου,οσο το εξω μου,γιατί εκεί μοιράζεται ή τράπουλα.

Τώρα αν μοιράζεται σωστά η οχι θα σε γελάσω,εξαρτάται από τούς παίχτες,κάτα πόσο είναι διατεθειμένοι να κερδίσουν.

Πάντως κακά τα ψέμματα,θρασύς δέν γίνεσαι,γεννιέσαι

Βέβαια επειδή ολα τα πράγματα  βασίζονται στην εκπαίδευση,καλό θα είναι λοιπόν  μαζί μέ ολα αυτά για τα οποία πάλεψες να  απoκτήσεiς με πάρα πολύ κόπο μέσα σου , να βάλεις κι αυτό στην αντζέντα σου ως κατεπείγουσα προταιρεότητα γιατί δεν μας βλέπω καθόλου ΄καλά.

Τώρα  ομως θά σε πάω στήν εποχή τών σπηλαίων,  γιά να σού μιλήσω για ενα πλάσμα πού με χει στοιχειώσει.Μιλάμε γιά τήν επιτομή τού  θράσους.

Κάθομαι εγώ και περιμένω στόν προθάλαμο ενός γραφείου και περιμένω για ιντερβιου.Ανεργος εγώ ,θα μαι δέν θά μαι 21 χρονώ,χρειάζομαι δουλειά ΑΜΕΣΑ.Οταν λέω αμεσα εννοώ ΑΜΕΣΟΤΑΤΑ.Εχω μιά σπιρτάδα στο βλέμμα αλλά δεν πυρπολείσαι κιόλας.Είμαι όμως αποφασισμένος να πάρω τή δουλειά μέ κάθε τρόπο

΄Μήν φανταστείς τώρα και συ δουλειά καριέρας,για 2-3 μήνες  την χρειάζομαι,ισα,ισα γιά να βγάλω την σαιζόν.                               

Παριστάνω τόν ανετο,αλλά το ποτάμι τού ιδρώτα που τρέχει απο ολους τούς πόρους τού δερματός μου με προδίδει.Μαζί με μένα περιμένουν κι αλλοι ομοιοπαθείς σαν καί μένα πού ξεφυσούν με απόγνωση.Λέω ,ντάξει,θα τούς φάω λάχανο.

Καί ξαφνικά μπαίνει Αυτή, κι ο κόσμος μού καταρρέει.Η Μίς Κόσμος Θράσους.

Δέν τήν έλεγες ωραία,αλλά είχε αυτό τό κάτι,αυτόν τόν αέρα τού νικητή,πού σαν κλείσιμο ματιού σού έλεγε:λυπάμαι χάσατε

Οταν σηκώθηκε θυμάμαι για να πάει μέσα ,και καλά για την συνέντευξη,θυμάμαι τό πόσο εκμηδενισμένους μάς έκανε να νιώσουμε.





Εσβυσε τό τσιγάρο της,κι ο καπνός της μάς τύλιξε με μιά αχλύ αδιαφορίας.Φυσικά μετά απ`αυτό δέν μπήκα κάν στον κόπο να λάβω  μέρος στήν επιχείρηση πρόσληψη,αφού ημουν απόλυτα πεπεισμένος το οτι ακόμα κι αν δεν επαιρναν αυτή,σίγουρα δεν θα παίρνανε εμένα

Είμαι σίγουρος οτι μιά φωτεινή επιγραφή απο νέον αναβόσβυνε δυνατά ανάμεσα στά μάτια μοϋ:

ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ.ΜΗΝ ΜΕ ΠΑΡΕΤΕ.

ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΕΝΙΚΩΣ.

Από τότε εχω  περάσει από χιλιάδες ίντερβιου αλλα με επιτυχία,αλλα κι αλλα πού αφήσαν  χιλιάδες σκόνη πίσω μου.Αλλά εκείνο το βλέμα της κοπέλλας εξακολουθεί να με στοιχειώνει.Ισως γιατί ποτέ μου δεν τ`απέκτησα

Οσο γιά τό αγόρι τής φωτογραφίας  περισσότερο μιλάει η σιωπή του,παρά τό ιδιο του τό σώμα,μιά σιωπή πού ξέρει να συγκινεί χωρίς να περιμένει ανταπόδοση.