Kolpo Grosso

Αλλαξα πάλι αυτήν την φόρμα αυτού εδω του μπλόγκ.Δεν ξέρω ,αλλά αυτη η αστάθεια με προβληματίζει.

Αν αλλαζα ετσι φόρμες και στην ζωη μου...

Μην λεω ψέμματα ομως.Εχω αλλάξει αλλά οχι στο βαθμό που να με ικανοποιεί.Θα μου πεις ολα είναι εσωτερικές διεργασίες,αλλά αυτές δεν σε σπρώχνουν για την μεγάλη αλλαγή?Εχω αποφασίσει λοιπόν να την κάνω.Στο μυαλό μου εχει σχηματιστεί  ηδη σαν ποιημα.Ενα ταξίδι στην ισπανία.Να γεμίσω την βαλίτσα μου και να φύγω.Για κανα 2 χρονάκια και μετά βλέπουμε.Φυσικά ψεύδομαι.Σ`αυτο δεν φταίω εγω.Ο χαραχτήρας μου τα φταίει.Αχ αυτός ο χαραχτήρας.Οσες φορές και να του επιβληθείς εκείνος πάντα κάνει το δικό του.Δεν πας να λες εσυ,θα κάνω αυτό,θα κάνω το αλλο,ο χαραχτήρας σου θα σε πάει εκει που θέλει αυτός.Αλλά πως διαμορφώνεται.

Ενα περίεργο πράγμα.

Αναρωτιέμαι αν είχα ζήσει σε μια αλλη οικογένια,την στιγμή δηλαδή που γεννιόμουν,να αλλαζε χέρια η αγκαλιά,πόσο διαφορετικός θα ημουν.Δεν ξέρω αλλά σε μερικούς ανθρωπους ο χαραχτήρας προηγείται του βιώματος.Αλλά σε μένα,τι εγινε με μένα?Τίποτα δεν εγινε,εγινε αυτό που γίνεται πάντα.Εγινα το περιβάλλον μου,και  οτι μισούσα το οικιόποιηθηκα.Τωρα το ξέρω καλά:Ολα τα καταπίνει το στομάχι εκτός απο τον ιδιο  του τον ευάτό .Τι ελεγε η παλιά κασέτα?Πως δεν θα μοιάσεις ποτέ στον πατέρα σου?Δεν μοιάζεις, είσαι.Οτι εκανε κι αυτός το κάνεις και συ.Η  ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.ΟΙ ΓΙΟΙ ΔΕΝ θΕΛΟΥΝ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΛΟΥΝ.Εγω πήρα την καρδιά του και τα αδέλφια μου τα αρχίδια του{ς}

Λένε πως οταν εχεις μεγάλη θλίψη σου βράζουν σούπα απο καρδιά γουρουνιού για να την ξεπλύνεις.Οχι την καρδια.Την θλίψη.Μήπως πρέπει να το ψάξω?Μήπως  και βρω τις αιτίες αυτού του μεγάλου ερωτηματικού.

Μπα,κανένα ερωτηματικό.Αφού ολοι είμαστε μια θυμωμένη πληγή.Η μήπως τελικά ειμαστε μια επινοημένη πληγή για να δικαιολογούμε τις αναπηρίες μας?

Ορεξη που την εχω μεσημέριατικα. Εκει να ξύσω,μην χάσω.Αλλά ξέρω τουλάχιστον πως δεν θέλω να ζω με την επιτείδευση του πόνου,του οποιου πόνου.Γιατί δεν ειναι παράσημο ο πόνος.Ασχετα αν μερικοί βολεύονται μέσα σ`αυτόν,και βολευόνται τόσο πολύ που οταν τους χτυπάει η πόρτα της χαράς δεν ξέρουν να την ανοίξουν.{Μαγειρά μου δεν σε πιστεύω,κι ας λες εσυ αλλα}Τελικά αυτό που μας θυμώνει περισσότερο στους αλλους,είναι η πλευρά του ευατού μας που εχουμε αρνηθεί.Αλλά οχι με την χαρά.Με την χαρά δεν παίζω.Απο παιδί την καλοπιάνω,κι αυτή αν είναι στις καλές της μου κάθεται.Ωραία ντάμα.Στοχαστική.Αυτές τις μέρες θα την καλέσω για βοήθεια,αλλά οχι μόνο εγω .Φαντάζομαι και οι περισσότεροι.Αλλά αμα δεν την εχεις μέσα σου, καλύτερα να τραγουδάς.Αλληλούια λοιπόν.